Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν πως η τέχνη μιμείται τη φύση, ενώ ο Όσκαρ Ουάιλντ πως η φύση μιμείται τη τέχνη. Η αληθής αξιολόγηση και πρόκριση του ενός ισχυρισμού καθίσταται αλυσιτελής, καθώς σε κάθε περίπτωση η φύση και η τέχνη εμπεριέχουν και αναδεικνύουν εξ ορισμού και την ατέλεια. Σκοπό δεν έχουν απαραίτητα την αλήθεια αλλά την προσήκουσα λειτουργία, για τη φύση του κόσμου, για τη τέχνη των ψυχών.
Παραβολή Θεού για την Τέχνη οι συμβολισμοί που αποτυπώνουν και τροφοδοτούν σπουδαίες ιδέες και προσφέρουν απαραίτητη παραμυθία στο εν δυνάμει κοινό. Το θέατρο αποτελεί μια έκφανση της Τέχνης καταδικασμένης από τη γένεση στο συμβολισμό. Στην αρχαία Αθήνα η τραγωδία ως μέρος θρησκευτικής λατρείας παρείχε μεταξύ άλλων το συμβολικό άλλοθι για την παράδοση της Δικαιοσύνης σε ανθρώπους δικαστές εγκαταλείποντας τη θεϊκή και ανταποδοτική δικαιοσύνη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια τη φυσιογνωμία της κοινωνίας.. Ένα έργο θεατρικό αποτελεί μια συμπεριφορά με αποτελέσματα μεγαλύτερα από την ίδια την έκβαση του έργου.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις Ελλήνων ηθοποιών για συμπεριφορές εναντίον τους ηθικά και νομικά αξιόμεμπτες( ακόμη και την ώρα της δημιουργίας) τοποθετούν το ίδιο το θέατρο και τους εκπροσώπους του στη θέση ενός σπουδαίου ρόλου ενός σημαντικού έργου του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Τυχαία ένας μη δικαστής, ο Αζντάκ, “ένας αχρείος που έγινε δικαστής”, ανέλαβε κεντρικό ρόλο στον Κύκλο με τη Κιμωλία του Μπρεχτ. Ένας δικαστής άπειρος, με συμπεριφορά όχι ενδεδειγμένη, που εξέδωσε όμως απόφαση κατά αποτέλεσμα και συμβολισμό δίκαιη και με χαρακτήρα αποκαταστατικό και όχι ανταποδοτικό ή εκδικητικό.
Βέβαια, η συμπεριφορά του Αζντάκ ως δικαστή παρά το αποτέλεσμα θα εναντιωνόταν σήμερα στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ για τη δίκαιη δίκη. Η παραπάνω διαπίστωση κρίνεται κρίσιμη για να υπογραμμίσει πως η ορθή απόδοση της δικαιοσύνης και η σωστή στάση των ερμηνευτών και εφαρμοστών της είναι ζήτημα και διαδικασίας,συμπεριφοράς, μεθοδολογίας και όχι μόνο αποτελέσματος.
Έτσι, το ίδιο το Ελληνικό θέατρο και οι επίσημοι θεσμοί του καλούνται να εκπονήσουν ένα ρόλο που ονειρεύονταν οι ηθοποιοί στο σανίδι, αλλά εφιαλτικά θα τον υποστηρίξουν σε πειθαρχικές αίθουσες. Η ίδια η επαχθέστερη ποινή του πειθαρχικού κανονισμού του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), η ισόβια δηλαδή διαγραφή από μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, είναι ποινή συμβολική, καθότι δεν υφίσταται άδεια ασκήσεως επαγγέλματος η οποία μάλιστα να συνεπάγεται την εγγραφή του ηθοποιού ως μέλους του σωματείου. Όταν αναφέρομαι στην ποινή ως συμβολική δεν επιθυμώ να την υποβαθμίσω. Τουναντίον, λαμβάνοντάς την ως δεδομένο προσπαθώ να αναδείξω τον προορισμό του θεάτρου να ζει και να προοδεύει μέσα από το συμβολισμό.
Αυτό καλείται να πράξει και τώρα. Αυτή τη φορά όμως η ευτυχής μετάβαση δεν θα αφορά την κοινωνική μεταβολή ή τις ψυχές μας αλλά την ίδια την ύπαρξή του θεάτρου.
