Πηγή εικόνας: aixmi.gr
Είμαστε η κοινωνία του 2019. Είναι διχασμένα τα συναισθήματα μου ως προς τι είμαστε και τι κάνουμε σαν «κοινωνία». Βέβαια το 2019 είναι μόνο ένας αριθμός, τίποτε άλλο. Αυτό δεν ορίζει το που βρισκόμαστε. Είναι φανερό ότι υπάρχει μια μετάβαση προς τα πίσω.Το ότι έχουμε σπίτια από τσιμέντο, έχουμε κινητά, υπολογιστές, αμάξια, δεν μας ξεχωρίζει από τους ανθρώπους που κατοικούσαν στις σπηλιές και αυτοί είχαν τα δικά τους πράγματα που τα θεωρούσαν σημαντικά. Οι άνθρωποι εκείνοι νοιάζονταν για το πως θα επιβιώσουν. Ακριβώς αυτό γίνεται και στην δικιά μας κοινωνία. Ο ένας τρώει τον άλλον. Εκπαιδευόμαστε να εξοντώνουμε διακριτικά τους άλλους, χωρίς να μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς.
Στην ζωή μας προτεραιότητα πλέον είναι τα λεφτά, δεν μπορώ όμως να κατηγορήσω κανέναν σε αυτό το κομμάτι. Χωρίς λεφτά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Ας το πούμε όμως σωστά, πάει δουλειά – λεφτά. Εκμετάλλευση για τα ψίχουλα. Τις περισσότερες ώρες δουλεύουμε και τις υπόλοιπες γκρινιάζουμε για αυτά που δεν έχουμε. Και κάπως έτσι η ζωή περνάει το 2019.
Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο του κάνω την έξης ερώτηση: “Τι θες να έχεις στην ζωή σου;” Την απάντηση την γνωρίζετε. Λεφτά, οικογένεια και καλή δουλειά. Παραξενεύομαι όταν ακούω αυτή την απάντηση. Γιατί, ο άνθρωπος να θέλει συνέχεια να αποκτάει τόσα πράγματα, γιατί ο άνθρωπος να κυνηγάει όλα αυτά; Πότε δεν θα τα έχει όλα αυτά και ξέρεις γιατί; Γιατί του λείπουν ήδη τα βασικά στοιχεία «αυτογνωσία, αποδοχή, ανεξαρτησία και αυτοεκτίμηση». Ο άνθρωπος για να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλουν χρειάζεται να νιώθει πρώτα ανεξάρτητος και έπειτα ολοκληρωμένος από αυτά που έχει.
Είμαστε μια κοινωνία με ανασφάλειες και φοβίες. Φοβόμαστε να αποτύχουμε, φοβόμαστε να ερωτευθούμε, νιώθουμε ανασφαλείς με τον εαυτό μας και όταν μια κατάσταση δεν μας αρέσει τότε έχουμε την τάση να ρίξουμε όλοι την ευθύνη στο άλλο άτομο. Δεν μπορούμε να αναλάβουμε τα καθήκοντα της καθημερινότητα μας. Γι’ αυτό όταν δημιουργούμε μια σχέση υπάρχει ημερομηνία λήξης. Στις φιλίες υπάρχει το θύμα και ο θύτης. Ή θα γίνεσαι ο εκμεταλλευτής ή το κορόιδο. Περιλαμβάνεσαι από τοξικότητα καθώς ακούς μόνο την αρνητική πλευρά. Γενικότερα ο άνθρωπος έχει την τάση να τείνει προς τα αρνητικά.
Το κομμάτι της μοναξιάς είναι ένα μεγάλο θέμα. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός που υπάρχει στον κόσμο νιώθει μοναξιά. Το κομμάτι τις μοναξιάς εμπλέκεται και στο ερωτικό, γι’ αυτό πολλές φορές επιλέγουμε λάθος άτομα για το υπόλοιπο της ζωής μας. Θέλουμε την σιγουριά και την ψάχνουμε. Βέβαια οι ερωτικές σχέσεις κρατάνε μέχρι να πεις κύμινο τόσο γρήγορα και αναποτελεσματικά. Με αποτέλεσμα να μας αφήνουμε τόσες ανασφάλειες. Το φλερτ συμβαίνει μέσω ίντερνετ, ξεκινάει με αίτημα φιλίας, έπειτα επιλέγεις στις φωτογραφίες «μου αρέσει» και κάπως έτσι γνωρίζεις την επόμενη σου σχέση! Συναρπαστικό! Και μετά έρχεται ο ενθουσιασμός, αν και αυτό κρατάει λίγο, εφόσον μετά από λίγο καιρό αυτή η σχέση χαλάει. Πιο πολύ κρατάει ο θρήνος αντί η σχέση που κάνουμε.
Οι άνθρωποι λοιπόν, υπάρχουν στο πλήθος. Περνά συνεχώς από δίπλα μας εκατομμύρια κόσμος, αυτοί που μένουν, όμως, είναι ελάχιστοι. Ο καθένας φοράει την δικιά του μάσκα. Ανέκφραστα βλέμματα, δήθεν χαμόγελα. Οι περισσότεροι εσωστρεφείς, εφόσον ο φόβος κυριαρχεί. Μια καλημέρα, ένα καλησπέρα είναι πλέον περιττό να το ακούσεις καθώς ο άνθρωπος έχει χάσει την ουσία του. Ο άνθρωπος έγινε αχάριστος, καθώς συνεχώς ζητάει περισσότερα. Νοιάζεται περισσότερο για την εικόνα που δείχνει στην κοινωνία αντί για τον εαυτό του. Κάπως παράλογα ακούγονται όλα αυτά, αλλά είναι η αλήθεια. Παρατήρησε γύρω σου και δες τις εκφράσεις των ανθρώπων όταν είναι στον δρόμο, όταν είναι για καφέ, όταν πάνε για ψώνια. Κυριαρχεί μια μιζέρια.
Η ζωή δεν είναι δυσάρεστη, εμείς την κάνουμε. Εδώ θέλω να καταλήξω. Ζούμε σε μια ζωή όπου μας κυριαρχούν άψυχα αντικείμενα και αυτά που έχουνε ‘ψυχή’ τα διώχνουμε. Ας ξεκινήσουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, ας τα βρούμε μαζί του και ας τον αποδεχτούμε και όλα θα φτιάξουν. Η ζωή ξεκινάει πρώτα από τα μάτια μας και έπειτα από τις πράξεις μας.
“Η σωστή κοινωνία κρύβεται σε εικονικά σχέδια, ας τα κάνουμε αληθινά. “
