Η κραυγή είναι μια σειρά από εξπρεσιονιστικούς πίνακες του Νορβηγoύ ζωγράφου, στις αρχές όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ήταν η απεικόνιση ενός οράματος του ίδιου:
<< Περπατούσα σ’ ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχθηκα στο φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία – κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση>>
Γι’ αυτό του έδωσε το όνομα <<Ο Λυγμός της Φύσης>> . Ο Μούνκ είχε μεγάλο ταλέντο στο να απεικονίζει τον υπαρξιακό τρόμο του ανθρώπου και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος με δύσκολη και γεμάτο προβλήματα ζωή.
Έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες για τον πίνακα αυτό όπως και ότι απεικονίζει κάποιον ο οποίος αντιδράει σε ένα ουρλιαχτό και όχι ότι ο ίδιος ουρλιάζει.
Μπορεί να σημαίνει πολλά ή να σημαίνει και όλα αυτά μαζί, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα καταφέρει κανείς να καταλάβει την ψυχοσύνθεση ενός δημιουργού την ώρα της δημιουργίας όπως και κανείς δεν θα μπορεί να αισθανθεί ότι αισθάνεται ο ίδιος δημιουργός όταν αντικρίζει το έργο . Αυτό βέβαια είναι και το πιο υψηλό σημείο της τέχνης, να ανακαλύψεις τα δικά σου συναισθήματα και τις δικές σου ιδέες μέσα από μια μορφή τέχνης.
Ο πίνακας είναι μια σύσταση από πολλές εικόνες, την εικόνα που δημιουργεί ο καθένας σαν αντιμετώπιση των δικών του προσωπικών προβλημάτων. Για μένα αυτός ο πίνακας είναι η καθημερινή κραυγή του ανθρώπου που δεν την ακούμε, είναι η καθημερινή κραυγή του υποσυνείδητου ενός ανθρώπου που αν κατάφερνε να το εξωτερικεύει όλοι θα τον αντικρίσαμε όπως αντικρίζουμε αυτό τον πίνακα, με δέος και αποτροπιασμό γιατί ως συνήθως, ο πόνος στο ύψιστο βαθμό της έκφρασης του αντικρίζεται σαν να είναι τρέλα, όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εσωτερικό πόνο ενός ανθρώπου δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και την έξαρση του.
Η κραυγή του υποσυνείδητου είναι η κραυγή που δεν της έδωσες μορφή και εξωτερίκευση την στιγμή που της ήταν απαραίτητο, μια αδικίας που την άφησες να υλοποιηθεί, ένα συναίσθημα που έχεις ανάγκη να εκφράσεις και φοβάσαι την γνώμη των άλλων, είναι η συνειδητοποίηση της απόγνωσης σου όταν δεν έχεις καταφέρει να κάνεις αυτά που έχεις βάλει σκοπό στην ζωή σου.
Σε αυτές τις συνθήκες να τονίσω ότι ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις αυτό που νιώθεις, ποτέ δεν τελειώνει η προσπάθεια σου να αγαπήσεις τον εαυτό σου, όσες φορές δεν μίλησες όσες φορές δεν αγωνίστηκες, όσες φορές υπερασπίστηκες το λάθος απέναντι τον φόβο της ασφάλειας σου οδηγεί μαθηματικά στην απόγνωση σου που είναι η αφορμή για αυτή την συσσωρευμένη εκτόξευση συναισθημάτων.
Η κατάσταση αυτή είναι το αποτέλεσμα μιας συμβατικής ζωής, μιας ζωής που δεν διεκδικείς τίποτα, μια ζωής γεμάτο άβουλες αποφάσεις τις οποίες σου δίδαξαν κάποιοι με βαθιά αγωνιώδη ανάγκη χειραγώγησης σου για τα συμφέροντα τους, το χειρότερο σε όλα αυτά είναι ότι χρησιμοποιείς ψεύτικες ψευδαισθήσεις για να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, να αναλάβεις δράση. Πείθεις τον εαυτό σου μέσα από φτιαχτά επιχειρήματα για την ορθότητα της άβουλης απόφασης σου ενώ θα έπρεπε να χτίζεις επιχειρήματα για να αντιμετωπίζεις άμεσα την αδικία που υφίστασαι.
Για να αντιμετωπίσεις την μαθηματική εξέλιξη του φόβου σου στην κραυγή του, απέκτησε βούληση να αντιμετωπίζεις τις αδικίες σε βάρος σου, να απαντάς στις αδικίες στις οποίες γίνεσαι μάρτυρας, να εκφράζεις αυτά που αισθάνεσαι, μην υπηρετείς συμφέροντα και όταν σε νοιάζει η ελευθερία σου να σέβεσαι και την ελευθερία των άλλων. Διεκδίκησε, αλλά μην γίνεσαι ο καταπιεστής, απαίτησε αλλά μην επιβάλεις, χτίζε και μην καταστρέφεις, δίδαξε αλλά μην παραπληροφορείς, κρίνε αλλά μην κουτσομπολεύεις, δεν υπάρχει βιβλίο για την διαχείριση της συμπεριφοράς απόλυτα σωστό για κανέναν.
Η συμπεριφορά σου γίνεται κατανοητή μέσα από την καθημερινή αλληλεπίδραση, δεν ξέρεις από την αρχή το σωστό αλλά το μαθαίνεις. Η κραυγή είναι ο υπέρτατος βαθμός της ανικανότητας σου, μην φτάσεις εκεί.
