Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ήμερα. Μια διαφορετική ημέρα για εκείνον. Καθώς ξημέρωνε και ο ήλιος δεν είχε ανατείλει. Άνοιξε τα βλέφαρα του και έβλεπε την διαχωριστική γραμμή που υπήρχε στον ορίζοντα. Δεν μπορούσε να διακρίνει τι έβλεπε καθώς μισό έκλειναν τα μάτια διαρκώς.Ήταν διακριτή η αλλαγή που υπήρχε στην ατμόσφαιρα και στην ιδιοσυγκρασία του. Υπήρχε λιακάδα, τα πουλιά κελαηδούσαν και ένα απαλό αεράκι φυσούσε και κινούσε τα φύλα. Τα δέντρα πλάγιαζαν δεξιά και αριστερά ο κορμός όμως ήταν πάντα σταθερός. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ήλιος έλαμπε σαν άστρο. Τα κύματα φαινόντουσαν σαν κάτασπρα διαμάντια, σχηματίζοντας μια διχρωμία από το φως του ήλιου που αντανακλούσε πάνω τους. Ο ήλιος, ο υπέροχος ήλιος, φώτιζε και έλαμπε όλη την γη.
Τα λουλούδια άνθιζαν και άπλωναν την μυρωδιά τους παντού. Τα πουλιά κελαηδούσαν. Η φύση είχε σχηματιστεί σαν μια εικόνα από πίνακα. Εγώ όμως αυτός ο ανθρωπάκος ήμουν δυστυχισμένος καθώς δεν μπορούσα να δω όλα αυτά. Ένιωθα τυφλός. Κλεισμένος στον εαυτό μου, δίχως παρέα, δίχως μια συντροφιά. Δίχως να ακούω μια φωνή δίπλα μου, να μιλάει κάποιος να μου συζητεί. Γιατί νιώθω έτσι; Όλα γύρω μου είναι τόσο όμορφα, ενώ εγώ τα βλέπω γκρίζα, όχι μαύρα, όχι άσπρα άλλα γκρίζα. Τα μάτια μου έβλεπαν το χρώμα που υπάρχει γύρω μου. Μου φαινόταν αδύνατον να το συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά τα απλά πράγματα που βλέπουμε κάθε μέρα είναι τόσο μαγικά. Μαγικά γιατί σου προσέφεραν ανεξήγητα μια ανακούφιση και γαλήνη. Εγώ όμως ο ανθρωπάκος ένιωθα άδειος και ανικανοποίητος.
Ίσως είμαι ένας αχάριστος άνθρωπος που δεν έχει μάθει να εκτιμάει και να απολαμβάνει όλα αυτά . Τότε σηκώθηκα, είπα στον εαυτό μου να με πάει μια βόλτα. Προχωρούσα και έβλεπα τα σημάδια που άφηναν τα παπούτσια μου στο χώμα. Πρώτη φόρα είχα παρατηρήσει τα βήματα μου. Ήταν σαν ένας χάρτης για να ξανά γυρίσω πίσω στο σπίτι μου. Παντού γύρω μου υπήρχαν χρώματα και μυρωδιές.
Ήχοι, μελωδίες, νότες, ακουγόντουσαν παντού, σαν να είχα δίπλα μου μια μουσική χορωδία. Το δέρμα μου ήταν ζεστό αν και ένιωθα ένα δροσερό αεράκι να φυσάει τα μαλλιά μου. Καθώς προχωρούσα έβλεπα την σκιά που σχημάτιζε το σώμα μου στο έδαφος. Ένιωθα μια συντροφιά μαζί μου. Δεν βάδιζα μόνος , είχα και μια αόρατη παρέα. Ξαφνικά άλλαξαν όλα στην σκέψη μου, όταν αντίκρισα για πρώτη φόρα ένα θαύμα Μία κάμπια, έγινε μια πεταλούδα. Ένιωσα μια τεραστία ανακούφιση καθώς είδα αυτήν την αλλαγή. Ήταν μια αναγέννηση προς την ελευθερία. Έτσι κατάλαβα πως και εγώ μπορώ να αλλάξω. Έχω τη ζωή μου μπροστά.
Μπορώ και αναπνέω, μπορώ να αλλάξω, μπορώ να ζήσω μια ευτυχισμένη ζωή, κοιτώντας μόνο την φύση να αλλάζει. Δεν χρειάζονται τελικά αρκετά πράγματα, ούτε αρκετές σκέψεις που θα σου εγκλωβίζουν το μυαλό. Μόνο ένα θαύμα. Δεν χρειάζεται λιακάδα για να είμαι χαρούμενος. Και η βροχή με ικανοποιεί, γιατί με κάνει να ακούω αυτό τον ήχο του νερού. Να πέφτει σιγά σιγά στο χώμα. Το χώμα να γίνεται λάσπη, ίσως και να δημιουργείται μια λίμνη. Και εγώ να γίνομαι αυτό που είμαι. Ένας άνθρωπος πλέον ευτυχισμένος που ζει για να αντικρίζει όλα αυτά που βλέπει τώρα. Κάθε αφήγηση έχει την δικιά της ιστορία. Κάθε ένας άνθρωπος έχει την δικιά του αντίληψη προς την ζωή και εξήγηση γύρω από τα καθημερινά φαινόμενα που παρατηρεί και ζει.
Η ζωή δεν χρειάζεται ανάλυση ούτε και αρκετή εξήγηση. Όλες οι σκέψεις είναι περιττές καθώς σου περιορίζουν την ελευθερία σου να ζήσεις. Η υπερβολική σκέψη είναι ένας είδος φυλάκισης, ένα είδος τύφλωσης προς τις ωραίες στιγμές που μπορείς να ζήσεις καθώς σε εγκλωβίζει και σε γεμίζει με διάφορες φωνές που μπαινοβγαίνουν στο μυαλό σου. Η φωνές μπορεί να είναι συζητήσεις διαφωνίες και απολογίες που θα κάνεις για να εξηγήσεις μια συμπεριφορά μια κατάσταση μια πράξη ακόμα και λόγια που έχουν ειπωθεί. Ο άνθρωπος εκεί χάνει τον έλεγχο του στο να αναλύει και να κρίνει να απελπίζεται και να ζει μίζερα.
Βγες μια βόλτα, πάρε μια ανάσα παρατήρησε, άκουσε, απόλαυσε, γεύσου και διέγραψε αυτά που σε βασανίζουν. Το ξέρω είναι δύσκολο, κανείς δεν είπε πως η ζωή θα σου δοθεί απλόχερα και εύκολα. Αξίζει όμως μια προσπάθεια καθώς είναι η ζωή σου. Και η ζωή σου αξίζει να είναι ευτυχισμένη.
Πήγαινε σε ένα μέρος που έχει ηχώ, φώναξε, κλάψε, αλλά άκου πρώτα αυτό που θα δημιουργήσεις, μια θλίψη τριγύρω σου. Κάτι που δεν θα αξίζει σε εσένα και στον κάθε ένα άνθρωπο. Μη γίνεις και εσύ λοιπόν ένας ανθρωπάκος. Άδραξε την ημέρα σου και ευχαριστήσου αυτά που έχεις λίγα ή πολλά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πόσο εσύ θα τα εκτιμήσεις.
