Λυπάμαι που νέοι άνθρωποι έχουν ως πρότυπο μουσική τύπου Sin Boy, λυπάμαι που το μουσικό μας αισθητήριο είναι τόσο χαμηλό. Τραγούδια που δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό στον άνθρωπο που τα ακούει, τραγούδια που ωθούν τον ακροατή σε παράνομες ενέργειες και εγκληματικές πράξεις.
Είναι λανθασμένη η πίστη πολλών πως η μουσική είναι καλή όταν αρέσει απλά και μόνο σε εκείνον που την ακούει. Συμφέρει πολλούς να μην υπάρχει κανένα καθολικό κριτήριο στο να θεωρείται ένα άκουσμα ποιοτικό, διότι πρέπει όλα να κινούνται μέσα στην άκρατη υποκειμενικότητα.
Η καλή μουσική έχει νόημα, έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι λίγα λεπτά που όμως διεγείρουν τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, τον βοηθούν να ξεπεράσει τους εσωτερικούς του διχασμούς και διλήμματα, να εκφραστεί ελεύθερα.
Γιατί οι άνθρωποι του σήμερα είναι τόσο φτωχοί σε μουσική ακούσματα; Φταίει το γεγονός πως η εμπορικότητα έχει κατακλύσει το ραδιόφωνο και μουσικοί με ποιότητα μένουν στην αφάνεια; Ευθύνεται η πνευματική οκνηρία του ανθρώπου η οποία τον αποτρέπει από το να αναζητήσει διαφορετική ακούσματα, ώστε να διανθίσει τις μουσικές του γνώσεις; Φταίει το γεγονός πως δε γράφονται πια τραγούδια και μουσικές οι οποίες να διαπερνούν το χρόνο και να γίνονται κτήμα της αθανασίας;
Χρειαζόμαστε μουσική η οποία να αγκαλιάσει τα κοινωνικά αδιέξοδα του σήμερα, να εντρυφήσει στους νέους ανθρώπους τη διάθεση και την επιθυμία για αλλαγή, να βοηθήσει στην αντιμετώπιση όλων των αρνητικών κοινωνικών φαινομένων.
Δεν είμαι εντελώς αντίθετη στα τραγούδια της “καψούρας”, δε διαπνέομαι από κάποιο πνεύμα ‘’αφ υψηλού’’ που με αίσθημα ανωτερότητας μέμφεται εκείνους που απλώς προσπαθούν να δείξουν πως είναι άλλης κουλτούρας. Αντιλαμβάνομαι πως ένα απλός στίχος μπορεί για έναν άνθρωπο ο οποίος εκείνη τη στιγμή πονάει από έρωτα ή βίωσε μία ερωτική απογοήτευση να είναι ένας λόγος να αισθανθεί καλύτερα. Αυτό που με βρίσκει αντίθετη όμως, είναι η κυριαρχία της κουλτούρας της “πρόχειρης” μουσικής, η δημιουργία εύπεπτων σουξέ μόνο για κατανάλωση, τα οποία ξεθωριάζουν με το πέρασμα της προηγούμενης εβδομάδας και τη θεοποίηση απλών τραγουδιστών ως “θεοί” και είδωλα κουλτούρας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι μουσικά στερημένοι, έχουν ανάγκη το μουσικό έναυσμα που θα τους ωθήσει να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Μας λείπουν μαγικοί μουσικοί όπως ο Άκης Πάνου, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νικόλας Άσιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Μανώλης Ρασούλης. Μας λείπουν συγκροτήματα όπως οι Queen, Pink Floyd, Led Zeppelin, καλλιτέχνες όπως ο Rory Gallagher, Miles Davis, Frank Zappa.
Είναι στο χέρι μας να δείξουμε στη βιομηχανία του σήμερα, πως δε μας ενδιαφέρει μόνο η πρόχειρη μουσική, αλλά η ποιότητα και η τέχνη.
