Είναι μία περίοδος με πολλά προβλήματα και πολλές δυσάρεστες και καταπιεστικές αλλαγές σε κάθε διάσταση της καθημερινότητας μας. Μέσα σε αυτό το αρνητικό και αγχωτικό κλίμα, ξαφνικά, κάποιοι άνθρωποι ορμώμενοι από “κάτι” άρχισαν να μιλούν για τραυματικές εμπειρίες που “κουβαλούν” και να κατ’ ονομάζουν τους υπαίτιους. Και κάπου εδώ, είναι που ξεκίνησε μία καχύποπτη και ελάχιστα εν συναισθητική ερώτηση να επαναλαμβάνεται από πολλούς.
“Γιατί τώρα;”. Η αλήθεια είναι ότι, μάλλον, θα έπρεπε να μας νοιάζει περισσότερο ότι αυτό το “τώρα” ήρθε. Γιατί, για φαντάσου να σου έχει συμβεί “κάτι” που δεν έχεις τολμήσει να πεις σε κανέναν γιατί φοβάσαι. Γιατί για φαντάσου, να λες “όχι” σε κάτι και αυτό το “όχι” να σου κομματιάζει είτε την αξιοπρέπεια είτε τα όνειρα. Γιατί για φαντάσου, μία στιγμή, την πιο “εξαθλιωτική” σου το πόσο μόνος ένιωθες. Ο πόνος και το αποτύπωμα του δεν έχουν χρονικά όρια. Τα μόνα όρια που μπαίνουν σε αυτές τις έννοιες είναι ταυτόσημα του φόβου για έκφρασή τους.
Του φόβου ότι η “εξουσία” του άλλου γίνεται μία βασανιστική “αδυναμία” δικιά σου, την πιο μεγάλη σου. “Γιατί τώρα”, λοιπόν; Γιατί όπως φαίνεται δεν δίνεται σημασία στο τί έχει συμβεί αλλά στο γιατί αυτό δεν έχει ειπωθεί νωρίτερα. Γιατί και νωρίτερα να είχε ειπωθεί, το “αυτά ξέρουμε ότι συμβαίνουν” θα αποσιωπούσαν εύκολα, γρήγορα και απλά το γεγονός και το αντίκτυπο στο θύμα. Γιατί, δυστυχώς, έχουμε κανονικοποιήσει τα φαινόμενα αυτά, τα θεωρούμε φυσιολογικά και αναπόφευκτα. Μπορεί να φαίνεται μικρό, ασήμαντο έως και κουραστικό, σε κάποιους, το ότι η μία καταγγελία διαδέχεται την άλλη, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, όμως, ότι αυτός είναι ο σκοπός, το νόημα και το ζητούμενο. Η δύναμη και το θάρρος του ενός να γίνει η βάση της δύναμης και του θάρρους του άλλου. Γιατί η “ομαδοποίηση” των θυμάτων δε βοηθά μόνο στο να “ακουστούν” και να τεκμηριώσουν την αλήθεια της ιστορίας τους. Βοηθάει και στο να απαλύνουν τον πόνο, την ντροπή και ό,τι άλλο αρνητικό τους έχει μείνει μέσα τους από αυτό. Γιατί το μοιράζονται, το επικοινωνούν και του δίνουν χώρο να υπάρξει.
Γιατί ότι “γράφει, δεν ξεγράφει” εύκολα, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπινες ψυχές. Η ενοχή, ο φόβος της κοινωνικής απόρριψης, αλλά και ο φόβος του “άλλου-εκείνου” έχουν επιστημονικά διαπιστωθεί ότι αποτελούν λόγους “σιωπής” ενός θύματος κακοποίησης. Ωστόσο, αντί επιστημονικά, θα ήταν προτιμότερο να σκεφτόμαστε και να “δεχόμαστε” τις καταστάσεις αυτές ανθρώπινα, και να μη χρειαζόμαστε έρευνες για να πειστούμε.
Η χρονική στιγμή δεν έχει σχέση με το συμβάν. Έχει σχέση με το πόσο έχεις αντιληφθεί το τί σου έχει προκαλέσει το συμβάν. Έχει σχέση με το πόσο έχεις αντιληφθεί το τί σου προκαλεί το συμβάν. Έχει σχέση με το πόσο έτοιμος νιώθεις να το αντιμετωπίσεις και το πόσο κατάλληλος νιώθεις για αυτό. Οπότε, γιατί τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή!
