Ξέρω πολύ καλά πως έχεις βαρεθεί ν’ακούς τους πάντες γύρω σου να «πετούν» ισπανικές λέξεις που έμαθαν σε μια σειρά του Netflix (δε θα πω ποια, μία κάνει πάταγο), αλλά ήρθε η ώρα να το παραδεχτείς και συ πως έχεις γίνει λάτρης των ισπανικών σειρών. Και δεν είναι ότι το διάλεξες, λίγο η βαρεμάρα, λίγο το ότι δεν έχουμε κάτι άλλο να δούμε, λίγο από δω, λίγο από εκεί, κατέληξες να κάθεσαι στον καναπέ σου και να ψάχνεις για την επόμενη ισπανική παραγωγή. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, η Ισπανία έχει ανεβάσει τον πήχη για τα καλά, όσον αφορά τις ταινίες και τις σειρές (δεν μου πέφτει εμένα λόγος για τη μουσική βιομηχανία), και είναι ολοφάνερο πως ήρθε για να μείνει.
Στο σημερινό μου άρθρο, θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τις τέσσερις δημοφιλέστερες σειρές του Netflix, που αναμφισβήτητα θα έχεις δει ή θα έχεις ακούσει γι’αυτές, καθώς έχουν πολυσυζητηθεί. Η σειρά που θα τις παρουσιάσω είναι και αυτή με την οποία τις παρακολούθησα. Παρακαλώ, be kind, ακολουθούν καυστικά προσωπικά σχόλια.
- La casa de papel
Είμαι σίγουρη πως την έχεις δει, έχεις ακούσει γι’αυτήν, έχεις κατέβει και συ ντυμένος στα κόκκινα στο καρναβάλι της Πάτρας, αλλά δε θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα χωρίς ν’αναφερθώ σ’αυτήν.
Πρόκειται για τη σειρά «φαινόμενο», η οποία μας μύησε για τα καλά στον κόσμο της Ισπανίας. Επίδοξοι ληστές – ή/και όχι μόνο – συντάσσονται υπό την καθοδήγηση ενός καθηλωτικά γοητευτικού μυαλού εν ονόματι Professor, με σκοπό να εισβάλλουν στο ισπανικό νομισματοκοπείο. Δε γνωρίσαμε τους πρωταγωνιστές με κύρια ονόματα, αλλά με ονόματα πόλεων (κυρίως πρωτευουσών) – ε ναι, μάθαμε και γεωγραφία τρομάρα μας. Στη συνέχεια, το cast εμπλουτίστηκε και με άλλους χαρακτήρες, αγαπητούς και μη, που για να μην χαλάσει η παράδοση, πήραν και αυτοί ονόματα πόλεων.
Στις πρώτες δύο σεζόν, οι ήρωές μας προσπαθούν να τυπώσουν χρήμα κρατώντας όμηρους μέσα στο νομισματοκοπείο, ενώ απ’έξω βρίσκονται περικυκλωμένοι απ’την Πολιτσία. Ανάμεσα στους ομήρους βρίσκεται η κόρη του πρέσβη της Αγγλίας, αλλά και ο πιο σπαστικός – κατ΄εμέ – χαρακτήρας της σειράς, ο Αρτουρίτο! Πιο σπαστικός και απ’το γέλιο του Ντένβερ ένα πράγμα. Και για να μη σε κρατώ σε αγωνία, για να υπάρχει τρίτη και τέταρτη σεζόν (και ξεκάθαρα πάνε και για πέμπτη) σημαίνει πως καταφέρνουν να βγουν απ΄το νομισματοκοπείο και να πάνε στην Τράπεζα της Ισπανίας. Το πώς και το γιατί δεν είναι δική μου δουλειά να στο πω. Το μόνο που μπορώ να πω, αν δεν το έχεις καταλάβει ήδη, είναι πως αν κάτι πουλάει, το τραβάς απ’τα μαλλιά.
Προσωπικά, αν και πιστεύω ότι η σειρά έπρεπε να σταματήσει στις 2 σεζόν, δεν θα μπορούσα να μη δω τη συνέχεια. Και αυτό γιατί, οι χαρακτήρες είναι κάτι πέρα από κάθε τι άλλο που έχεις δει, δεν κρύβουν κάποια περίπλοκη προσωπικότητα, αποτελούν όμως λιθαράκι στο όλο σχέδιο του καταπληκτικού Professor (δεν κρύβονται οι αγάπες παιδιά). Ντάξει, ίσως όχι κι όλοι, εγώ ακόμα απορώ τι κάνει η Τόκιο στο όλο έργο πέρα απ’το να έχει μια τέτοια σαν καρδιά ουνανανανανα. Παρ’όλα αυτά όμως, είναι σατανικό να δεις πώς ένα ανθρώπινο μυαλό μπορεί να καταστρώσει τέτοια σχέδια και να έχει θαυμαστά εκτελεστικά όργανα που τα σκατώνουν αλλά γλυτώνουν. Πιστεύω δηλαδή πως αξίζει κάποιος να τη δει ολόκληρη και ως όπου φτάσει.
(1η σεζόν: 13 επεισόδια, 2η σεζόν: 9 επεισόδια, 3η και 4η σεζόν: από 8 επεισόδια, όλα περίπου 50 λεπτά διάρκειας)
- Elite
Η αμέσως επόμενη σειρά που έγινε στο ελληνικό κοινό γνωστή είναι το Ελίτ και αυτό γιατί είδαμε να παίζουν σ’αυτήν τρεις ηθοποιοί απ΄την Τέλεια Ληστεία. (Spoiler alert: όπως θα δείτε, σχεδόν σε όλες τις ισπανικές σειρές θα εμφανιστεί και κάποιος που θα έχετε δει στη μία ή στην άλλη – μα καλά ολόκληρη Ισπανία δεν είχε άλλους ηθοποιούς;). Δεν είναι όμως εκείνοι που θα κλέψουν τόσο την παράσταση, αν και όλοι είναι ύποπτοι. Στο κολέγιο, έγινε ένας φόνος. Σκοπός μας είναι να βρούμε τον δολοφόνο. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις ζωές πλούσιων εφήβων που εκπληρώνουν τα καπρίτσια τους, αλλά και ατόμων που προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές βαθμίδες να παλεύουν να επιβιώσουν ανάμεσά τους.
Ίσως ακούγεται λίγο παιδική, θα μου πεις «έλα μωρέ που θα κάτσω να δω αυτό», πίστεψέ με, αν βαριέσαι και δεν έχεις τι να κάνεις, θα κάτσεις. Η σειρά έχει να σου προσφέρει έναν γλυκό παραλογισμό, λες «μωρέ μπράβο που τόλμησαν να δείξουν και αυτά». Περνάει κάποια μηνύματα, σ’ένα σημείο θα νιώσεις πως το ξεφτιλίζει (μωρ’ ξεφτιλιό είναι, αλλά καλό μας κάνει και αυτό). Δεν είναι όντως κάτι το σπουδαίο, έχει όμως μια καλή πλοκή και μπορείς να την ξεπετάξεις γρήγορα. Σίγουρα όμως το εφηβικό μας κοινό θα τη λατρέψει.
Υπάρχουν διαθέσιμες τρεις σεζόν, 8 επεισοδίων η κάθε μία, περίπου 45 λεπτών. Η υπόθεση ολοκληρώνεται πολύ όμορφα και ομαλά στην τρίτη σεζόν, όμως ακούγονται φήμες ότι η σειρά θα επιστρέψει και για άλλες δύο σεζόν με κάποιους απ’τους πρωταγωνιστές, αλλά θα επικεντρωθεί σε νέα πρόσωπα. Εγώ, να σας πω την αλήθεια μου, μάλλον δε θα κάτσω να δω τη συνέχεια…
- Toy Boy
Αχ, αχ, αχ…Πώς να ξεκινήσω αλλιώς την περιγραφή μου γι’αυτήν την σειράρα; Και ποιος τη χέζει την υπόθεση…πήρε χαρά το μάτι μας παιδιά! Τι κορμιά ήταν τούτα που χόρευαν ατελείωτα σε κάθε επεισόδιο; Επιτέλους κάτι και για το γυναικείο κοινό αδερφέ!
Ντάξει όμως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η σειρά δε λέει και πολλά. Έχει μια υπόθεση φόνου που γίνονται φόνοι που γίνονται… άσε δε θα σου πω άλλα, όμως σε κουράζει. Εκεί που νομίζεις ότι πας να βγάλεις μια άκρη, κάτι άλλο θα έρθει και θα τα κάνει ανάκατα. Πάνω-κάτω όμως, μπορείς απ’την αρχή να καταλάβεις τι γίνεται, οπότε δε σε κρατάει σε αγωνία για το επόμενο επεισόδιο. Ο πρωταγωνιστής είναι κούκλος (υποκειμενικά δεν μ’αρέσει αλλά το ωραίο πρέπει να το αναγνωρίζουμε) και οι συμπρωταγωνιστές του ακόμα πιο κούκλοι. Δεν το έχω πει πολλές φορές ε;
Γενικά, στις περισσότερες ισπανικές σειρές που θα ακολουθήσουν, τα επεισόδια ξεπερνούν τη 1 ώρα και αγγίζουν τα όρια ταινίας, όμως εδώ πρέπει ν’αναγνωρίσουμε πως δεν γίνεται κουραστικό από θέμα διάρκειας και πως κάθε λεπτομέρεια ή σκηνή, παίζει το ρόλο της. Είναι και αυτή μια σειρά μυστηρίου (;) που αξίζει να δεις, σίγουρα ανώτερης κλάσης απ’το Ελίτ. Η σειρά ανανεώθηκε και για δεύτερη σεζόν, όμως θεωρώ ότι, παρόλο που τελειώνει κάπως απότομα, μπορεί κάποιος ν’αρκεστεί και στο να δει τη μία σεζόν.
(1η σεζόν: 13 επεισόδια διάρκειας 1 ώρας και ενός τετάρτου περίπου)
- Vis a Vis
Ναι, το παραδέχομαι, ούτε εγώ γνώριζα τον ισπανικό του τίτλο μέχρι να τελειώσω τη σειρά, όμως έπρεπε να το παρουσιάσω επίσημα. Πρόκειται λοιπόν για το Locked up, που διαδραματίζεται μέσα σε γυναικείες φυλακές. Η πρωταγωνίστριά μας (κάποια στιγμή θα την μισήσετε και αυτή θα πάψει να έχει τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο) πέφτει θύμα του εραστή της και καταδικάζεται σε 7 χρόνια φυλάκισης. Εκεί, θα γνωρίσει τις συγκρατούμενές της, τις ιστορίες των οποίων θα ανακαλύψουμε σταδιακά, αλλά και έναν έρωτα…τώρα αυτός θα είναι τα λεφτά, θα είναι η δύναμη, θα είναι κάποιο πρόσωπο, ούτε εσείς δε θα μάθετε μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο επεισόδιο.
Στην αρχή, είχα ψιλοβαρεθεί, μιας και οι δύο πρώτες σεζόν αποτελούνται από επεισόδια μίας και ώρας, που σε αυτήν την περίπτωση, είναι απ’τα επεισόδια που σε κουράζουν. Το σενάριο έχει κάποιες τρύπες, λάθη που μόνο παιδάκια πέντε χρονών θα έκαναν, όμως πώς αλλιώς να σου δείξουν ότι δεν το χει καθόλου η συγκεκριμένη με την παραβατικότητα; Προς ανακούφισή μας όμως, στις δύο επόμενες σεζόν, η πρωταγωνίστρια εξαφανίζεται με έναν μαγικό τρόπο (πάει σε άλλη ισπανική σειρά για την οποία θα σας μιλήσω άλλη στιγμή) και η υπόθεση αποκτά περισσότερη δράση. Άσε που και τα επεισόδια αποκτούν μια φυσιολογική διάρκεια 50 λεπτών.
Η σειρά έχει ολοκληρωθεί με τέσσερις κύκλους, όμως πριν λίγες εβδομάδες βγήκε το spin-off που δεν έχω δει ακόμα και δεν είναι και στο Netflix. Αν και τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα γι’αυτήν τη σειρά, θα σας την προτείνω, μιας και δίνει μια άλλη αίσθηση των φυλακών από ό,τι μπορεί να έχετε δει στο Prison Break ή στο Orange is the new black. Και θα πιαστώ απ’το τελευταίο τίτλο για να σας πω ότι το κίτρινο θα γίνει το νέο σας αγαπημένο χρώμα.
(1η σεζόν: 11 επεισόδια διάρκειας 1 ώρας και ενός τετάρτου περίπου, 2η σεζόν: 13 επεισόδια της ίδιας διάρκειας, 3η και 4η σεζόν: από 8 επεισόδια η κάθε μία με διάρκεια 50 λεπτών)
