Η τέχνη μας και εμείς.
Στην σύγχρονη εποχή η ανάγκη μας για έκφραση υπάρχει όλο και πιο πολύ. Μια ανάγκη που δεν σταματά,μια ανάγκη απεριόριστη και ονειρεμένη,όπως και το περιεχόμενο της. Από την μια αυτή και από την άλλη εμείς. Μα πόσο υπέροχη, πόσο αληθινή ξεφεύγει εντελώς από την εικονικότητα και την πλασματικότητα του κόσμου και των ανθρώπων. Σαν μια ανοιχτή αγκαλιά θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτήν την έκφραση, που δίνεται απλόχερα και δεν περιμένει αντάλλαγμα παρά μόνο ανταπόκριση.
Η τέχνη της έκφρασης λοιπόν, η οποία απλώνει τα χρώματα της, τις μελωδίες της και τις λέξεις της παντού. Μια τέχνη ολίγον τι υποτιμημένη από τους γύρω της, μια παρεξηγημένη τέχνη που φυσικά και είναι πολύτιμη αλλά επίσης στερεί σύμφωνα με διάφορες απόψεις, δεν θεωρείται ικανή να στηρίξει την οικονομία και να μεγαλώσει μαζί με τους ανθρώπους της. Αδικία ζωής για όσους την εκπροσωπούν, για αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά να την βγάλουν ασπροπρόσωπη και να εντυπωσιάσουν, να δείξουν στους μη καλλιτέχνες την αξία της. Κάθε καλλιτέχνης εκπροσωπεί εκτός του εαυτού του κι αυτούς που έφυγαν,με την τέχνη που κάνει και αποτυπώνει. Πόση δύναμη και κουράγιο χρειάζεται κάποιος για να το κάνει αυτό το έχουμε αναρωτηθεί ποτέ; Έχουμε σκεφτεί τις θυσίες, την υπομονή, την ψυχική κούραση αλλά και την ευθύνη που απαιτεί μια τέτοια ενέργεια; Όταν υπάρχει θέληση και αγάπη για αυτήν την τέχνη που είτε λέγεται μουσική, ζωγραφική, συγγραφή, θέατρο, φωτογραφία κλπ.
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση, ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να απολογηθεί για την επιλογή του να την αποδείξει στον εαυτό του αυτό οφείλει να κάνει και τίποτε άλλο.Ένας άνθρωπος με όραμα, σε μια οδό χαμένων ονείρων να ψάχνει το δικό του όνειρο, που του το παίρνουν κάθε φορά που τον ρωτούν γιατί επέλεξε την τέχνη, που «τίποτα» δεν θα του προσφέρει. Μήπως θα ήταν καλό να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα σε ότι την αφορά; Ναι για την τέχνη μιλώ, αυτή που έχει μεγαλώσει γενιές, αυτήν που ποτέ δεν εγκατέλειψε, αυτήν που κυριαρχεί και εκτός από φίλο αποτελεί μια μοναδική και αναντικατάστατη συντροφιά. Σε αυτήν τα οφείλουμε όλα. Αυτή είναι ο λόγος που ο πολιτισμός άνθισε στον κόσμο που ζούμε, αυτή είναι η χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων της.
Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να αναφέρω μια φράση του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Ο διανοούμενος λέει κάτι απλό με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο.» Κάπως έτσι εξηγείται η τέχνη. Προσπαθεί να φανερώσει τα δύσκολα πράγματα με τον πιο απλό τρόπο. Μέσω των ανθρώπων της ας πούμε που ξέρει πως δεν θα την προδώσουν, θα την ακολουθούν, θα την διευρύνουν και θα την κάνουν να ανθίσει, όπως ένας όμορφος κήπος. Όπως λέει και ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης στο ποίημα του «Ο κήπος της αχαριστίας»,«θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος.»
Αυτήν την φράση θα πρέπει να έχει κάθε καλλιτέχνης στο νου του, συνεχίζοντας ακάθεκτος για την δική του μονάκριβη Ιθάκη. Δεν είναι τυχαίο το ποίημα του αγαπημένου σε όλους μας Καβάφη.Όλοι για ένα στόχο παλεύουμε καθημερινά, μιαν Ιθάκη την οποία αγναντεύουμε από μακριά και λαχταράμε να την δούμε και να την εξερευνήσουμε. Ζούμε αναπνέουμε και υπάρχουμε για την στιγμή αυτή.
Την δική σου Ιθάκη, έβαλες πλώρη να την βρεις;
