Μπορεί για μένα, τουλάχιστον προς το παρόν, αυτός ο μεγάλος αριθμός για να μείνεις κλεισμένος μέσα στο σπίτι να μην μου είναι ακόμα αισθητός, ωστόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα και σκέψεις, γεννήθηκαν στον μυαλό μου μπροστά στην νέα “απειλή’. Ψάχνοντας αφορμές και υπαίτιους της πανδημίας δεν κατέληξα πουθενά. Πλήθος ειδήσεων συγκρούεται με την πεποιθήσεις και τις αξίες μου το τελευταίο διάστημα προάγοντας απλά και μόνο μία λέξη: ο νέος Κορωναίος. Πόσο νέος τελικά είναι αυτός ο ιός; Αποτελεί κάτι νέο στην ουσία του ή μόνο στο όνομα; Πόσο μας ξενίζει αυτή του η αντιμετώπιση; Μένουμε σπίτι σωματικά ή και ψυχικά; Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, ως αφορμή αυτήν την παροδική κατάσταση είπα να ονομάσω με λέξεις τις ασυνάρτητες σκέψεις και τα συναισθήματα που μου παρέρχονται αυτό το διάστημα και να τις μοιραστώ μαζί σας.
Αχ και τι σκέψεις. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους μου. Σκεφτόμουν τον άνθρωπο. Ποια τελικά η πηγή ευτυχίας του; Τώρα γκρινιάζουμε γιατί μας κλείνουν σπίτι, αλλά μόλις τελειώσει αυτό για τι θα γκρινιάζουμε; Ίσως σας φανεί σαν ένα συνονθύλευμα κακώς οργανωμένων σκέψεων αλλά έτσι είμαστε, δύσκολα κατανοήσιμοι. Ίσως, βέβαια όσα πω κάπου να τα έχετε ξανά ακούσει, ίσως να τα σκέφτεστε και εσείς οι ίδιοι. Αυτή η εκδοχή είναι ο εαυτός μου, που όχι μόνο εκφράζει αλλά μαθαίνει μέσα από όσα εκφράζει.
Κλειστήκαμε σπίτι μας για να χαλαρώσουμε, να αγαπήσουμε και να αγκαλιαστούμε (ή καλύτερα να χαιρετηθούμε με τον αγκώνα). Τελικά όμως δεν χορταίνουμε να κρίνουμε. Κρίνουμε τους υπερβολικούς, κρίνουμε τους πολύ ψύχραιμους, κρίνουμε τους παππούδες μας, κρίνουμε τον άνθρωπο. Ακόμα, κρίνουμε όσους φταίνε αλλά και όσους δεν φταίνε, κρίνουμε τους θρήσκους και τους άθεους, κρίνουμε όσους βήχουν, όσους δεν φοράνε μάσκα, όσους δεν πλένουν τα χέρια τους, αλλά τελικά, κρίνουμε τον άνθρωπο.
Ζούμε μια πανδημία και την αντιμετωπίζουμε με εγκλεισμό, αντί για εναγκαλισμό. Προτείνουμε ιδέες για πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι, χωρίς να ξέρουμε αν τελικά αυτά τα πράγματα θα μας βοηθήσουν μελλοντικά, μακροχρόνια.
Ας αγαπήσουμε λοιπόν λίγο περισσότερο, ας αγκαλιαστούμε και ας κολλήσουμε, ας πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο που μας λείπει και ας τον διακόψουμε από την σειρά του. Μόνο αυτό θα μας κρατήσει ευτυχισμένους μελλοντικά, μακροχρόνια. Ας πάμε ένα περίπατο στην φύση, ας μυρίσουμε την άνοιξη, ας στο χορτάρι και ας κολλήσουμε, γιατί μόνο με την απελευθέρωση θα νικήσουμε την δυστυχία, μελλοντικά, μακροχρόνια.
Ας νοιαστούμε επίσης και λίγο για μας, ας αναλογιστούμε τους στόχους μας, ας αναλογιστούμε την μοναδικότητά μας, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας λίγο παραπάνω και ας εξασκηθούμε, αναπολώντας, σε όσα μας κρατούν πίσω με σκοπό να τα αντιμετωπίσουμε και να βελτιώσουμε όλο το φάσμα της υγείας μας, διότι κάθε ‘’ιός’’ γεννά καινούργιους.
Οι σκοτεινιές είναι αφορμές, είναι η ελπίδα ότι ζούμε, ότι ακόμα υπάρχουμε. Εξάλλου, όπως είπε και ένας μεγάλος σε ένα γράμμα του: “ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΔΕΙΑ”. Οπότε ας κάνουμε λιγάκι υπομονή.
