Κάθε μέρα οι ίδιοι θόρυβοι από παντού. Στους δρόμους επικρατεί το χάος. Αφόρητη κίνηση και φασαρία. Ακούω τα αδιάκοπα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και ταυτόχρονα φωνές και υβριστικά σχόλια που εξαπολύονται από τα στόματα των περαστικών. Πόσο κουραστική έχει γίνει πια η καθημερινότητά μας. Πόσο μονότονη και άχρωμη…
Έχω ανοιχτό το παράθυρο και αποφασίζω να το κλείσω. Η βαβούρα αυτή πλέον έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Τη στιγμή που γυρνάω βλέπω την πρώτη ψιχάλα να πέφτει και έπειτα ακολουθούν κι άλλες. Μέχρι που η ψιχάλα γίνεται βροχή και η βροχή καταιγίδα. Πάντα μου άρεζε η μυρωδιά και ο ήχος της βροχής, ειδικά το χειμώνα. Αποφασίζω τελικά να ξανανοίξω το παράθυρο για να τη χαζέψω για μερικά λεπτά, μιας και αυτή χρονιά ήταν σκέτο μαρτύριο και προσπαθώ να πιαστώ από τα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής. Πράγματα και καταστάσεις που θα με κάνουν να ξεχνάω έστω και για λίγο τα βάσανα της ανθρωπότητας.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και εκπνέοντας κοιτάω τριγύρω. Παρατηρώ τους ανθρώπους που περπατούν βιαστικά για να ξεφύγουν από το καιρικό φαινόμενο που ξέσπασε έτσι βίαια. Οι περισσότεροι έχουν ανοίξει τις ομπρέλες τους, ενώ άλλοι ψάχνουν απεγνωσμένα να ξαποστάσουν κάτω από κάποιο υπόστεγο, τρέχοντας. Εκείνη τη στιγμή αναρωτιέμαι γιατί προσπαθούμε τόσο απελπισμένα να αποφύγουμε κάτι το φυσικό που έχει δημιουργήσει αυτό το σύμπαν. Αν σταθώ για παράδειγμα στη μέση του δρόμου χωρίς ομπρέλα, χωρίς τίποτα, λουόμενη από τη βροχή, απολαμβάνοντάς τη θα με περάσουν για τρελή; Να νιώσω το πρόσωπό μου υγρό με τα δάκρυα του ουρανού να με ποτίζουν. Κι αν αντί να περπατάω αρχίζω να χορεύω τραγουδώντας το γνωστό «I’m singing in the rain» θα με θεωρήσουν παράλογη; Και πως ορίζει κανείς το παράλογο και το λογικό;
Σ ’έναν παράλληλο κόσμο μας φαντάζομαι να χορεύουμε αντί να περπατάμε και οι άνθρωποι να χαμογελούν και να ναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, σαν από ταινία-μιούζικαλ βγαλμένοι. Θα γεμίσει η πόλη από ζωντανές ψυχές και χρώματα που θα στροβιλίζονται στο ρυθμό της φύσης. Ας ξεχυθούμε, λοιπόν, στους δρόμους φωνάζοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας, όπως η βροχή καθώς πέφτει στο έδαφος. Η διαδρομή της είναι στιγμιαία, μα προλαβαίνει και μας δροσίζει. Έτσι και η ζωή μας μονάχα μια στιγμή, μα προλαβαίνουμε κι εμείς να ζήσουμε. Να ζήσουμε παθιασμένα, χωρίς φόβο και ανησυχίες. Να μην υπάρχουμε απλώς, αλλά να ΖΟΥΜΕ με όλη τη σημασία της λέξης αυτής. Να «γαντζωνόμαστε» από την κάθε στιγμή, την κάθε ανάμνηση και να παίρνουμε δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουμε. Να δημιουργούμε καινούριες στιγμές με τους αγαπημένους μας ανθρώπους και να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα την ομορφιά και τη μαγεία της ζωής. Μπορεί το αύριο που περιμένουμε να μην υπάρξει, γι’ αυτό ίσως η ιδέα μου τελικά να βγω στους δρόμους να χορέψω να μην φαντάζει τόσο γελοία πια. Ίσως οι άνθρωποι να θέλουν κάποιο κίνητρο. Πόσοι ακόμη να ναι αυτοί που έχουν σκεφτεί το ίδιο με εμένα; Μπορεί να διαφέρουμε μεταξύ μας, αλλά πάντα κάτι θα μας ενώνει και αυτό μπορεί να είναι οι σκέψεις μας και η δίψα μας για ζωή. Έτσι κι εγώ διψώ να ξεχυθώ στα σοκάκια και να αρχίζω να χορεύω τραγουδώντας δυνατά για να ακουστώ. Για να ακουστεί η φωνή μου και να προσελκύσει κόσμο και όλα εκείνα τα σαστισμένα βλέμματα να αρχίζουν να συμμετέχουν στον χορό της βροχής μου!
Ίσως να βλέπω πολλές ταινίες κλεισμένη εδώ μέσα! Πείτε με τρελή και παράλογη, αλλά εγώ τον κόσμο έτσι τον έχω φανταστεί. Σαν ένα παραμύθι με αίσιο τέλος και ίσως αν το πιστέψω με όλη μου τη δύναμη να πραγματοποιηθεί. Λένε πως όταν σκέφτεσαι κάτι πολύ, οι πιθανότητες να το δεις να παίρνει μορφή αυξάνονται. Άραγε το σύμπαν θα μας ακούσει αυτή τη φορά…και ο ουρανός θα εμφανίσει ουράνιο τόξο; Πότε θα ξαναδούμε τα χρώματα να λάμπουν; Μετά την καταιγίδα συνήθως ξεπροβάλλουν!
-Τί κάνεις εκεί; ακούω τη φωνή του μικρού μου αδερφού
-Κοίτα! του λέω με ένα αθώο βλέμμα
-Τί; ρωτάει και έρχεται προς το μέρος μου
-Βρέχει! του λέω και επιμένω
-Ε και; αναρωτιέται αυτός
Και εγώ τον κοιτάω με ένα πονηρό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου.
-Χορεύουμε;
