Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μαλλιά της που ανέμιζαν στον αέρα του πελάγους. Αυτό το απόσταγμα σοφίας που έβγαινε από τα χείλη της. Είμαι δυστυχισμένος και φταίω εγώ γι’ αυτή τη δυστυχία μου. Έφυγε με αξιοπρέπεια. Ούτε με θυμό, ούτε με αγανάκτηση στην μικροψυχία μου. Ελαφροπατώντας το ξημέρωμα σαν αερικό και δεν την είδα ποτέ ξανά. Το βράδυ που προηγήθηκε της φυγής, ανταλλάξαμε πικρές κουβέντες. Φάνηκα δειλός και τώρα αυτό θα πληρώνω μια ζωή, γιατί δεν υπάρχει άλλη σαν κι αυτή. Ούτε θα υπάρξει. Μα γιατί να κάνω πάντα τα ίδια λάθη;
Ξεκινούσα πάντα τις σχέσεις μου με υπέρμετρο ενθουσιασμό και φροντίδα θα έλεγα, μέχρι να βαρεθώ. Κι η αλήθεια ήταν ότι βαριόμουν εύκολα – αν μέσα σε τρεις μήνες έβλεπα ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και ότι χάνεται η μαγεία του ανέμελου, πάντα ήμουν αυτός που έφευγε. Με την Έρικα κράτησε λίγο περισσότερο. Ακόμα χειρότερα. Της έδωσα ελπίδες, την άφησα να μείνει σπίτι μου, έδειχνα το πόσο με είχε γοητεύσει. Ήμουν τρελά ερωτευμένος! Αλλά ένα χρόνο μετά ξύπνησα και ένιωσα μοναξιά. Ας κοιμόταν δίπλα μου, ας μη μου είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα, εγώ από μόνος μου την απομυθοποίησα. Είδα ξαφνικά δίπλα μου μια γυναίκα συνηθισμένη που θέλησα όπως-όπως να ξεφορτωθώ.
Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι από την παιδική μου ηλικία, όπως θα έλεγε και ένας «ειδικός». Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός. Στην αρχή νόμιζα ότι αιτία ήμουν εγώ. Ύστερα κατάλαβα ότι δεν αγαπήθηκαν ποτέ απλά έτυχε να είναι μαζί, όπως συμβαίνουν πολλά τυχαία πράγματα στην ζωή. Αυτό όμως που με εξόργισε είναι ότι χρησιμοποιούσαν εμένα σαν δικαιολογία για οτιδήποτε συνέβαινε στην ήδη κατεστραμμένη ζωή τους. Ίσως από κει το έπαθα… Δεν ξέρω τι να σας πω… Κάθε είδους δέσμευση με τρομάζει. Κι ενώ στην αρχή αισθάνομαι καλά, μετά από λίγο νιώθω ασφυξία. Έτσι, μου είναι εύκολο να πω «τέρμα, δεν πάει άλλο, δεν είσαι αυτό που περίμενα λυπάμαι», ή να αραδιάσω ένα σωρό δικαιολογίες για ασυμφωνία χαρακτήρα που ίσως να μην έπειθαν ούτε ένα παιδί. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι είμαι ειλικρινής. «Βαριέμαι εύκολα», τους λέω. «Είναι το ελάττωμά μου. Πείτε ότι θέλετε, αλλά δεν είναι στο χέρι μου να κάνω αλλιώς.»
Με την Έρικα όμως ήταν διαφορετικά, ένιωσα να δένομαι μαζί της. Της είπα πράγματα που δεν είχα ομολογήσει ούτε στον εαυτό μου, πόσο μάλλον σε άλλη γυναίκα. Τους πρώτους μήνες όλα πήγαιναν καλά. Το να μείνει μαζί μου ήταν κοινή απόφαση, το είδαμε σαν μια λύση που μας γλίτωνε χρόνο και χρήμα. Ώσπου κάτι ξεθώριασε μέσα μου σαν το ρούχο που έχει πέσει στη χλωρίνη. Και πάλι όμως δεν μπόρεσα να την διώξω. Άλλαξα όμως συμπεριφορά. Ήμουν όλο και πιο συχνά θυμωμένος και όλα μου έφταιγαν. Ακόμα και ο ερωτάς μας άλλαξε. Ήταν λες και ξέσπαγα πάνω της για όλα τα άσχημα του κόσμου. Εκείνη δεν είχε αλλάξει ούτε στο ελάχιστο την συμπεριφορά της απέναντί μου. Απορούσε και ρώταγε. Δεν μπορούσα να απαντήσω όλες αυτές τις ερωτήσεις και εκνευριζόμουν ακόμα περισσότερο. Εκείνη την νύχτα προσπαθώ να την ξεχάσω. Δεν μπορώ πλέον να ανακαλέσω στην μνήμη μου τι ειπώθηκε, αλλά τη χαστούκισα.
Κι αυτό το χαστούκι ορθώθηκε μπροστά μας σαν τείχος απόρθητο. Από εκείνη τη στιγμή την είχα ήδη χάσει, πριν ακόμα φέξει η αυγή. Στην αρχή χάρηκα ο ανόητος. Έβγαινα κάθε βράδυ έξω και ένιωθα ότι γιόρταζα την ελευθερία μου. Αλλά αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα ήταν η χειρότερη σκλαβιά, γιατί λίγο καιρό μετά ήρθε το απόλυτο κενό. Παραμιλούσα στον ύπνο μου, φώναζα το όνομά της και τότε έκανα το αδιανόητο (για μένα): έψαξα να την βρω, απλά για να διαπιστώσω ότι είχε φύγει από την πόλη και δεν ήξερε κανείς που βρίσκεται. Δεν είχε στενούς συγγενείς και είχε παραιτηθεί από τη δουλειά της. Δεν ήξερα προς τα πού να στραφώ και το παραλήρημά μου έγινε χειρότερο. Έχω αποκτήσει έναν ψυχαναγκασμό. Κάθε βράδυ μετράω ως το πενήντα και ψάχνω όλο το σπίτι πιθαμή προς πιθαμή, λες και πρόκειται να εμφανιστεί. Παίζω κρυφτό. Κρυφτό στο σκοτάδι. Κι αυτό το σκοτάδι με πλακώνει, γιατί φύτρωσε μέσα μου ο φόβος ότι ίσως είναι έγκυος στο παιδί μου και δεν το έμαθα ποτέ.
