21 Μαρτίου 1999. Η επιβλητική παρουσία της Ιταλίδας ηθοποιού Sofia Loren κάνει την εμφάνισή της στην σκηνή της εβδομηκοστής πρώτης τελετής των βραβείων Oscar, κρατώντας στα χέρια της έναν φάκελο. Ο φάκελος αυτός έκρυβε μέσα του όνομα του ηθοποιού, που θα βραβευόταν με το Oscar πρώτου ανδρικού ρόλου.
Οι ανυπόμονοι της αίθουσας ήδη είχαν αρχίσει να φωνάζουν το όνομα που ήθελαν να ακούσουν και εκείνη δεν τους χάλασε το χατίρι. Στο άκουσμα της φράσης ‘And the Oscar goes to Roberto’ θύελλα χειροκροτημάτων ξέσπασε και ο εκκεντρικός μα αξιολάτρευτος ηθοποιός ανέβηκε με τον δικό του, μοναδικό τρόπο στην σκηνή, για να παραλάβει το βραβείο, που δικαιωματικά του ανήκε.
Έναν χρόνο πριν είχε εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς με την ταινία του ‘Η ζωή είναι ωραία!’ παρουσιάζοντας μία καθηλωτική ιστορία. Ο ίδιος ενσάρκωνε τον ρόλο ενός Εβραίου, που κατοικούσε στην Ιταλία, πριν ξεσπάσει ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Κατορθώνει, παρά τις κοινωνικές αντιξοότητες, να παντρευτεί την αγαπημένη του και να αποκτήσουν έναν γιο, αλλά ο πόλεμος έχει άλλα σχέδια για την εξέλιξη της ζωής του.
Το αντισημιτικό κλίμα ολοένα και εντείνεται και σύντομα ο πρωταγωνιστής θα βρεθεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τον γιο του και μακριά από τη γυναίκα του. Και κάπου εδώ ξεκινά ο ηρωικός δρόμος του πατέρα- συμβόλου, που προσπαθεί να πείσει τον γιο του πως συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι και για να φτάσουν ως το τέλος θα πρέπει να αντέξουν την πείνα και αντεπεξέλθουν σε όλες τις δοκιμασίες. Το έπαθλο που τους περιμένει στο τέλος του δρόμου είναι ένα…ολοκαίνουριο τανκ!
Και κάπως έτσι, σκηνή-σκηνή, λεπτό-λεπτό ο Benigni πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην επίτευξη του τελικού του στόχου, να σώσει το παιδί του και να σωθεί και ο ίδιος. Το αν θα τα καταφέρει, δε θα το αποκαλύψω τώρα, αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι στα μάτια του φαίνεται η αγάπη προς το παιδί του και ο σεβασμός προς τους ανθρώπους, που κάποιοι κάποτε αποφάσισαν να τους αφανίσουν.
Είναι μεγάλο επίτευγμα, όταν κυριαρχεί η κακία και η ασχήμια, οι άνθρωποι να μένουν όρθιοι και σε πείσμα των περιστάσεων να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους και να μην ξεχνούν ότι έχουν υπόσταση, δικαιώματα και αξίζουν το ίδιο με τους διπλανούς τους. Όσο και αν θέλουν οι μισαλλόδοξοι να πείσουν για το αντίθετο, η γοητεία της ζωής κρύβεται στη διαφορετικότητα.
Τον τρυφερό και ευαίσθητο τρόπο του ο Roberto Benigni επέλεξε να αντιτάξει απέναντι στον φανατισμό εκείνης της περιόδου, νικώντας για μία ακόμη φορά τον φασισμό και αποδεικνύοντας πως η ζωή είναι όντως ωραία…
