Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω μια πόρτα, κλειστή. Κοιτάζω γύρω μου, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τέσσερις τοίχους. Κοιτάζω λεπτομερώς τον χώρο, στον οποίο βρίσκομαι και διαπιστώνω έντρομη πως δεν υπάρχει κανένα παράθυρο. Μην πανικοβάλλεσαι, λέω στον εαυτό μου επιτακτικά. Στέκομαι με την πλάτη στον τοίχο και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
Η πρώτη σκέψη που κάνω είναι πως, ο χώρος μοιάζει με ένα κοριτσίστικο παιδικό δωμάτιο. Ροζ χρώμα με εντοιχισμένες αυτοκόλλητες λωρίδες που απεικονίζουν τις πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ. Χαμογελάω στην σκέψη ότι αυτό θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδικό δωμάτιο. Αυτή η ανάμνηση με ηρεμεί για λίγο. Όμως κάτι μέσα μου επαναστατεί και με παροτρύνει να ανοίξω την κλειστή πόρτα. Ξαφνικά δίνω ώθηση στον εαυτό μου και τρέχω προς την έξοδο.
Έχω φτάσει στο χερούλι της πόρτας, αλλά διστάζω να την ανοίξω. Και αν υπάρχει κάτι κακό εκεί; Ίσως καλύτερα να μείνω εδώ που είμαι. Είμαι ασφαλής. Για ώρα αμφιταλαντεύομαι για το ποια απόφαση πρέπει να ακολουθήσω. Ανάμεικτα συναισθήματα με διαπερνούν. Μέχρι που φωνάζω δυνατά: ΣΤΑΜΑΤΑ! Είναι ανώφελο, δεν υπάρχει μέση λύση. Ή θα μείνω εδώ και θα τρελαθώ από τις άσχημες σκέψεις που θα κάνω για το έξω από εδώ, ή θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα βγω από εδώ αποδεχόμενη τις συνέπειες! Πήρα όσο θάρρος νόμιζα πως χρειαζόμουν και άνοιξα την πόρτα.
Ξαφνικά, βρέθηκα σε μια άγνωστη πόλη. Όλοι μίλαγαν σε διαφορετικές γλώσσες γαλλικά, κινέζικα, ρώσικα, τούρκικα και διάφορες άλλες. Κοιτάζω γύρω μου σαν χαμένη. Σε όλη αυτή την παραζάλη συνειδητοποιώ πως η πόρτα είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε πουθενά. Λες και ξεφύτρωσα σε εκείνο το μέρος.
Ο κόσμος με προσπερνάει σαν τρελός, όλοι βιάζονται να πάνε κάπου. Μερικοί με χτυπάνε καθώς με προσπερνούν, αλλά δεν ζητάνε συγγνώμη. Βρίσκω έναν κύριο που μιλάει στο τηλέφωνο. Θέλω να τον ρωτήσω που είμαι. Τον σκουντάω και τότε διαπιστώνω πως δεν μπορώ να τον αγγίξω. Παραξενεύομαι. Τρέχω μπροστά του. Του κάνω νοήματα με τα χέρια του φωνάζω, τίποτα. Λες και είμαι φάντασμα. Το ίδιο ακριβώς κάνω και σε άλλους. Τίποτα, κανείς δεν με βλέπει, δεν με ακούει. Αυθόρμητα ουρλιάζω με όλη την δύναμη που μου έχει απομείνει. Πάλι τίποτα.
Τα ερωτήματα εκατοντάδες, αλλά ένα μόνο κυριαρχεί: είμαι νεκρή; Δεν υπάρχει κανένας να με βοηθήσει; Δεν υπάρχει κανείς για μένα; Βοήθεια, είμαι μόνη μου και φοβάμαι! Είμαι μόνη;
