Ήταν ένα καυτό Αυγουστιάτικο μεσημέρι και η οικογένεια έτρωγε το μεσημεριανό της φαγητό. Είχαν μαγειρέψει ψάρια και, επιτέλους, η Μαίρη μπορούσε να τα καταναλώσει.
Η Μαρίνα δεν είχε ακόμα χωνέψει το συμβάν με τον Οράτιο. Πώς εμφανίστηκε αυτός ο περίεργος τύπος από το πουθενά και με την ίδια ευκολία εξαφανίστηκε; Πώς κατόρθωσε να κάνει διάγνωση των παθήσεων της μικρής με λίγα, μόλις, αγγίγματα και όχι μόνο να τη σώσει από τον επικείμενο πνιγμό, αλλά να της γιατρέψει και τις χρόνιες παθήσεις της; Και πως διάολο τον ήξερε ο Μιχάλης;
Δεν το χωρούσε το μυαλό της Μαρίνας, αλλά δεν είχε και αρκετό ελεύθερο χρόνο για να το ψάξει περαιτέρω. Η μικρή της απορροφούσε όλη την ημέρα. Ειδικότερα το καλοκαίρι, που δεν πήγαινε στον παιδικό σταθμό και ήταν όλη την ημέρα στο σπίτι, ήταν υποχρεωμένη να την προσέχει και να τη φροντίζει.
Ευτυχώς, ύστερα από το τελευταίο γεγονός στην παραλία, η μικρή έχαιρε άκρας υγείας. Η καρδούλα της χτυπούσε κανονικά, οι πνεύμονές της λειτουργούσαν χωρίς προβλήματα και δεν είχε άλλα θέματα υγείας. Η Μαρίνα ήταν έκπληκτη από το γεγονός ότι δεν υπήρχαν παρενέργειες στην όλη διαδικασία.
Έχοντας συνηθίσει για μια ζωή τις παραδοσιακές ιατρικές μεθόδους, δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι μια τέτοια μέθοδος δεν θα προκαλούσε κάποια μικρά, έστω, προβλήματα. Μάλιστα, τις πρώτες ημέρες φοβόταν ότι ανά πάσα στιγμή η μικρή θα αρρώσταινε ξαφνικά.
Αποδέχτηκε, λοιπόν, την εξαιρετική υγεία της κόρης της και προσπαθούσε να τη χαρεί όσο μπορούσε περισσότερο.
«Ωραίο είναι το φαγητό μαμά», είπε η μικρή μόλις δοκίμασε το ψάρι.
«Σου αρέσει η σαρδέλα, αγάπη μου;», της απάντησε τρυφερά και τη χάιδεψε στο μάγουλο.
«Ναι, είναι πολύ νόστιμο, χεχε», είπε και έσκασε ένα γελάκι.
Ο Μιχάλης έτρωγε το φαγητό του αμίλητος και τις παρακολουθούσε χαμογελώντας.
Η Μαίρη είχε μοιάσει στον πατέρα της. Διέθετε τα μεγάλα, γαλανά μάτια του και τη γαμψή μύτη του, μόνο που η δική της ήταν μικρή. Πέραν της εξωτερικής εμφάνισης, η μικρή είχε και το χαρακτήρα του Μιχάλη. Ήταν πανέξυπνη, δυναμικός χαρακτήρας και πολύ πεισματάρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει κάτι στο μυαλό της και να μη γίνει πραγματικότητα.
Μια φορά, στον παιδικό σταθμό, ένα άλλο παιδάκι της πήρε ένα παιχνίδι, για να παίξει. Εκείνη αμέσως άρχισε τις στριγκλιές και τα κλάμματα, με συνέπεια να έρθει η νηπιαγωγός και να επιληφθεί του θέματος. Παρότι δεν έλεγε, ακόμη, ολόκληρες λέξεις, η δασκάλα κατάλαβε τι είχε συμβεί και ποιός το είχε κάνει. Τελικά κατάφερε να πάρει το παιχνίδι της πίσω.
Από τη μητέρα της είχε κληρονομήσει τις επικοινωνιακές της δεξιότητες, καθώς και το χαμόγελό της. Πράγματι, η Μαρίνα ήταν ένας άνθρωπος όλο ζωντάνια και ενέργεια, πρόθυμη να βοηθήσει και να εξυπηρετήσει τους πάντες, εκτός από την ίδια. Θυσιαζόταν πάντοτε στις σχέσεις της, γεγονός που της επεσήμαναν αρκετοί φίλοι και γνωστοί της.
Ο Μιχάλης το έβλεπε αυτό και προσπαθούσε, με τον τρόπο του, να μην της δημιουργεί προβλήματα. Όποτε μπορούσε, βοηθούσε στα ψώνια και τις δουλειές του σπιτιού, καθώς και στη μαγειρική. Όποτε μαγείρευε, έπαιρνε και τη Μαίρη μαζί του και έφτιαχναν μαζί το φαγητό.
Έτσι, η Μαίρη δε βαριόταν ποτέ στο σπίτι, καθώς πάντα κάτι υπήρχε για να ασχοληθεί. Τα απογεύματα συνήθως έρχονταν τα παιδιά της γειτονιάς στο σπίτι τους και έπαιζε με την παρέα της έξω στον κήπο, πάντα με την επίβλεψη της μητέρας της.
Ωστόσο, η Μαρίνα είχε αποκρύψει από την οικογένειά της ένα μεγάλο μυστικό. Ένα γεγονός το οποίο θα ανέτρεπε όσα είχαν έως τώρα δεδομένα και θα έβαζε σε μεγάλο κίνδυνο την οικογενειακή τους γαλήνη.
Η Μαίρη ήταν υιοθετημένη και μόνο ο Μιχάλης το γνώριζε.
Η Μαρίνα προσπαθούσε για χρόνια να κάνει παιδιά, αλλά διαρκώς αποτύγχανε, λόγω διάφορων γυναικολογικών προβλημάτων. Τελικά στράφηκε στην τεχνητή γονιμοποίηση, η οποία, παρότι ακριβή, ήταν η μόνη διέξοδός της για να απολαύσει τη μητρότητα.
Έτσι, αποφάσισαν με το Μιχάλη, να δώσει εκείνος σπέρμα ώστε να το γονιμοποιήσουν και με αυτό τον τρόπο να μείνει έγκυος.
Πράγματι, όλα πήγαιναν καλά, ωστόσο στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της, η Μαρίνα ένιωσε φριχτούς πόνους στην κοιλιά και αιμορραγούσε έντονα. Αφού την πήγαν κατεπειγόντως στο νοσοκομείο, και μετά από πολύωρες προσπάθειες των γιατρών, έσωσαν την ίδια, αλλά δυστυχώς τα παιδιά δεν είχαν την ίδια τύχη.
Μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι αν ξαναμείνει έγκυος κινδυνεύει να πεθάνει.
Έτσι, στράφηκαν στην υιοθεσία, χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν.
Ήταν μια μακρόχρονη και πολυδάπανη διαδικασία, που κούρασε πολύ ψυχολογικά το ζευγάρι, αλλά τελικά είχε αίσιο τέλος. Χάρη στον αδερφό της Μαρίνας, τον Πάνο, ο οποίος ήταν ειδικευμένος σε τέτοια θέματα, τα γραφειοκρατικά εμπόδια ξεπεράστηκαν χωρίς προβλήματα και σε λίγα χρόνια κρατούσαν την κόρη τους στα χέρια τους.
Οι γονείς της Μαίρης ήταν έφηβοι που, ύστερα από ένα πάρτι, κατέληξαν μεθυσμένοι να κάνουν έρωτα. Καθώς δεν πίστευαν ότι μπορεί να γίνει το συμβάν, δε χρησιμοποίησαν προφυλάξεις και, τελικά, την «πάτησαν».
Στην αρχή συμπεριφέρονταν σαν να μην έγινε τίποτα, μέχρι να βρουν το σωστό τρόπο για να το πουν στους δικούς τους. Όταν έχεις, όμως, να κάνεις με στρατιωτικό πατέρα στην περίπτωση του αγοριού και υψηλά ιστάμενη οικογένεια στην πολιτική σκηνή, από την πλευρά της μητέρας, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα.
Πράγματι, η πρώτη αντίδραση των γονιών ήταν πολύ αρνητική. Φωνές και κραυγές, μαζί με ένα πρωτοφανές άγχος για μια κατάσταση που είχε ξεφύγει από τα χέρια τους, οδήγησαν τα παιδιά να φύγουν από τα σπίτια τους για ένα διάστημα και να φιλοξενηθούν στο σπίτι ενός φίλου του μελλοντικού πατέρα.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν η κοπέλα χρειάστηκε να πάει σε γιατρό για να κάνει τις καθιερωμένες εξετάσεις. Πώς να πει στο γιατρό την αντίδραση των γονιών τους;
Ευτυχώς, ο φίλος του αγοριού ήξερε έναν έμπιστο γιατρό, ο οποίος ήταν έμπειρος σε αυτές τις διαδικασίες και γνώριζε πώς έπρεπε να χειριστεί παρόμοιες καταστάσεις. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που αμέσως κέρδισε την εμπιστοσύνη των παιδιών και έγινε ο μέντοράς τους.
Όχι μόνο τους βοήθησε ουσιαστικά στο δύσκολο και επείγον πρόβλημα που αντιμετώπιζαν, αλλά, στο πρόσωπό του, τα παιδιά βρήκαν έναν εναλλακτικό πατέρα από τον οποίο μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια για όποιο πρόβλημα κι αν αντιμετώπιζαν.
Πράγματι, τα παιδιά συνέχισαν να επισκέπτονται το γιατρό αυτό και τα επόμενα χρόνια, υπό μορφή ψυχοθεραπείας. Κι εκείνος δεν αρνήθηκε ποτέ να τους βοηθήσει, ούτε μία φορά.
Το όνομά του ήταν Οράτιος Βούκσεβιτς.
