Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται το θαύμα που έτυχε να ζήσουν και σήμερα. Ένα θαύμα που και εσύ μέχρι τώρα το ζεις καθημερινά και ας επιμένεις πως δεν πιστεύεις σε αυτά. Και ας επιμένεις πως η τελευταία φορά που τα συνάντησες ήταν στα παραμύθια που διάβαζες μικρός. Από την μία βέβαια οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής σε έχουν αλλάξει. Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς για περεταίρω θέματα. Εκεί που ρώταγες για το κάθε τι που γινόταν τριγύρω σου, ξαφνικά σταμάτησες. Πρέπει να ήταν γύρω στα 5-6 σου χρόνια. Τότε που άρχισες να βλέπεις τον κόσμο ως “μεγάλος”. Άρχισες να έχεις υποχρεώσεις και το παινευόσουν. Τότε ήταν που έχασες και την μαγεία.
Από την άλλη βέβαια σε δικαιολογώ, εν μέρη. Έχεις και εσύ τις σκοτούρες σου. Άγχη, άνθρωποι με παραξενιές, υποχρεώσεις που σε ξεζουμίζουν χωρίς διακρίσεις. Μα αν κάτσεις μια στιγμή και καλοσκεφτείς μερικά πράγματα, θα αναθεωρήσεις πολλά από αυτά. Πράγματα τόσο αυτονόητα αλλά και ταυτόχρονα τα πολυτιμότερα. Πράγματα που είναι δυσνόητο να καταλάβεις πως λειτουργούν και γιατί. Γιατί σε σένα και σε άλλους όχι; Γιατί σήμερα και αύριο όχι;
Αναφέρομαι στη ζωή με την βιολογική της έννοια. Στην ικανότητα της αναπνοής, της κίνησης, της σκέψης και της επικοινωνίας. Αυτό που θεωρείς εσύ τόσο αυτονόητο να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να στέκεσαι στα δυο σου πόδια με δική σου πρωτοβουλία και δυνατότητα δεν είναι εφικτό από όλους. Θεωρώντας κανείς το γεγονός αυτό ως κάτι το αυτονόητο, είναι αδύνατο να πιστέψει το αρκετά μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που δεν κατάφεραν και σήμερα να πραγματοποιήσουν μια τέτοια βασική ενέργεια: του να σηκωθούν από το κρεβάτι τους. Γιατί για κάποιους είναι όνειρο μια υγιή ζωή και άλλοι δεν έχουν κάτσει ένα λεπτό να εκτιμήσουν αυτό το δώρο που έτυχε να τους δοθεί απλόχερα.
Είναι μαγευτικό το πως όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια κύτταρα τους σώματός μας μπορούν με τόση ακρίβεια και δίχως τις περισσότερες φορές περιθώριο λάθους να συνεργάζονται ώστε να μπορούν να εκτελέσουν τις εντολές που θα τους δοθούν. Είναι όλα τόσο εκπληκτικά φτιαγμένα που απορείς με την ίδια τη φύση. Μπορείς και ξυπνάς, και γεύεσαι, και περπατάς, και διαβάζεις, και συνομιλείς με γνωστούς και άγνωστους. Μπορείς ανά πάσα στιγμή να απολαύσεις τις εικόνες του δρόμου που θα περπατήσεις. Αλλά να τις απολαύσεις σαν να είναι η τελευταία φορά που θα τις δεις. Ακόμα και αν περνάς από εκεί καθημερινά. Να βλέπεις κάθε φορά και μια καινούργια λεπτομέρεια που δεν είχες προσέξει. Να αξιοποιείς τα μάτια σου. Γι’ αυτό σου δόθηκαν.[…] Γνωρίζω ανθρώπους που θα ήθελαν πολύ να είναι στη θέση σου, ενώ περπατάς. Ναι, σε εκείνον τον δρόμο που έχεις κουραστεί να βλέπεις. Ακόμα και να τους καταδίκαζες να περπατάνε μια ζωή σε αυτόν και μόνο δρόμο με αντάλλαγμα τη δική σου κατάσταση υγείας, θα το έκαναν.
Καλές και οι σκοτούρες ρε αδελφέ, αλλά καμιά φορά μην θεωρούμε πως έχουμε τα σημαντικότερα προβλήματα. Το πιο σημαντικό σου πρόβλημα θα έπρεπε να είναι το πως θα μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχεις. Είτε είναι λίγα, είτε είναι πολλά. Εάν είσαι υγιής και σήμερα, μην το παραβλέψεις. Είναι πολύ σημαντικό για σένα, για το ψυχικό εγώ σου, να νοιώθεις ευλογημένος που μπόρεσες και σήμερα να κάνεις μερικά βήματα. Ό,τι σου έχει δοθεί απλόχερα αναμένει και την ανάλογη αντιμετώπιση. Εάν βρεθείς με μερικούς σπόρους στα χέρια σου, φύτεψες τους. Μην τους πετάς. Με την κατάλληλη φροντίδα θα σου αποδώσουν καρπούς για να μπορείς να τραφείς. Έτσι και εσύ με αυτά που σου δόθηκαν απλόχερα. Μην τα πετάξεις. Μην τα θεωρήσεις αυτονόητα. Να τα εκτιμάς και να προσπαθείς για το καλύτερό τους. Ώστε να έρθει και η στιγμή εκείνη που θα αποδώσουν καρπούς και θα τρέψουν την ψυχή σου.
Και έτσι βρίσκεσαι σε ένα αιώνιο δίλλημα σχετικά με τους “καρπούς” σου. Φύτεμα ή πέταμα;
