[punica-dropcap]Τ[/punica-dropcap]α σύννεφα έτρεχαν στον ουρανό σα γοργοπόδαρο κοπάδι προβάτων. Ο ταξιδιώτης έριξε μόνο μια ματιά στον ουρανό, αλλά δεν ανησύχησε ιδιαίτερα. Η εμπειρία του τον έκανε να καταλαβαίνει με μια ματιά τον καιρό. Η βροχή θα ερχόταν αύριο κατά το μεσημέρι. Έτσι, συνέχισε το δρόμο του σφυρίζοντας ένα χαρούμενο σκοπό. Μια καμπάνα άρχισε να χτυπάει ρυθμικά. Ο Κιρλόβ τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν μακριά από την κεντρική πλατεία της πόλης. Εκεί έδινε κάθε σούρουπο την παράστασή του. Ήταν τροβαδούρος και αφηγητής ιστοριών που όμοιές τους δεν είχαν ξανακούσει όσοι κάθε φορά τον παρακολουθούσαν. Κανείς δε θυμόταν το όνομα του, «ταξιδιώτη» τον ήξεραν όλοι, μια δίκαια προσφώνηση, αφού λέγεται ότι είχε γυρίσει σχεδόν όλον τον κόσμο. Κανείς δεν ήξερε από πού ερχόταν. Στην κατοχή του είχε μόνο ένα έγχορδο ιαπωνικό όργανο με τέσσερις διπλές χορδές που έμοιαζε με το δικό μας μαντολίνο. Λέγεται ότι το είχε φτιάξει με τη βοήθεια ενός Ιάπωνα καλλιτέχνη, αλλά την ώρα που λείαινε το ξύλο, κατά λάθος κόπηκε. Το ξύλο ρούφηξε άπληστα το αίμα του. Από τότε άνθρωπος και όργανο έγιναν σαν μία ψυχή. Η μουσική που έβγαζαν οι χορδές του, είτε με δοξάρι είτε χωρίς, ήταν μαγευτική.
Η φήμη του ταξιδιώτη προπορευόταν της έλευσής του. Ήδη πλήθος κόσμου είχε κατακλύσει την πλατεία από νωρίς. Εκεί θα τους αφηγούνταν και θα τους τραγουδούσε για αιματηρές πολεμικές συγκρούσεις, για διεφθαρμένους αυτοκράτορες, για σκοτεινά μυστικά. Κάθε φορά που τελείωνε την αφήγηση του, δεν ακουγόταν ούτε ανάσα για λίγα λεπτά. Τόσο πολύ αίσθηση έκαναν τα λόγια του! Κι ύστερα οι γνωστοί τσακωμοί για το ποιος θα τον φιλοξενούσε την νύχτα και θα του πρόσφερε ζεστό φαγητό και κατάλυμα. Εκείνη τη νύχτα όμως δεν σκόπευε να μείνει στην πόλη. Ένας άντρας με μαύρη κουκούλα τον κοίταζε επίπονα καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Δεν ήταν καθόλου ασφαλής, αν έμενε. Ευχαρίστησε θερμά το κοινό του, αλλά τους εξήγησε ότι δυστυχώς θα έπρεπε να ταξιδέψει όλη την νύχτα και να τον βρει το ξημέρωμα στην επόμενη πόλη. Διάκρινε μια θλίψη ιδιαίτερα στα μάτια των γυναικών. Διότι όπου κι αν πήγαινε, προκαλούσε αναστάτωση. Τα κατάξανθα μακριά μαλλιά του, το σμιλευμένο σώμα του που γυάλιζε από ένα σπάνιο, μεθυστικό έλαιο βανίλιας και η ήρεμη φωνή του ήταν ένας συνδυασμός που ξεσήκωνε το γυναικείο πληθυσμό. Ο Κιρλόβ έκανε μια βαθιά υπόκλιση και υποσχέθηκε πώς σίγουρα στο γυρισμό θα ξαναπερνούσε από την πόλη τους, πράγμα που ποτέ δεν το συνήθιζε, να πάει σε ένα μέρος πάνω από μία φορά. Νέες ιαχές ενθουσιασμού ακούστηκαν και καταχειροκροτήθηκε από το πλήθος. Εκείνος όμως, λιτά και ταπεινά φόρεσε μια μαύρη κάπα και έσφιξε στα χέρια του το έγχορδο σαν να το αγκάλιαζε και με ένα πεταχτό φιλί απομακρύνθηκε γρήγορα στη επόμενη γωνιά του δρόμου. Οι αισθήσεις του ήταν οξυμένες καθώς προχωρούσε γρήγορα προσπαθώντας να κάνει το σκοτάδι σύμμαχό του. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Κάποιος πλησίαζε, αν και ήταν προσεχτικός στις κινήσεις του, ο Κιρλόβ το ένιωθε.
Οι χορδές του οργάνου ήταν επίτηδες περασμένες σε θηλές κατά τρόπο που να μπορούσαν εύκολα να αφαιρεθούν, έτσι έκανε και τώρα νιώθοντας τον ξένο με την κουκούλα να πλησιάζει. Μόλις το μπράτσο του οργάνου απελευθερώθηκε, το τράβηξε έξω με δύναμη και ένα κοφτερό σπαθί εμφανίστηκε, το οποίο βύθισε στο λαιμό του αντιπάλου του, πριν προλάβει να του επιτεθεί. Ύστερα με μια γρήγορη κίνηση του έκοψε το κεφάλι. Σκούπισε το σπαθί με ένα μαντήλι και το τοποθέτησε στη θέση του. Πέρασε το όργανο με λουρί πίσω στην πλάτη του και συνέχισε το δρόμο του. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα έσταζαν από το μέτωπό του. Τη γλίτωσε και αυτή τη φορά, για πόσο ακόμα;
Γιατί η αλήθεια είναι ότι Κιρλόβ ήταν νέος και όμορφος άντρας και ποτέ κανείς δεν τον έκανε πάνω από τριάντα, αλλά ο ίδιος άνθρωπος μέτραγε ήδη τρεις αιώνες ζωής. Δεν μπορούσε να πεθάνει, παρά μόνον αν τον σκότωνε ένας άλλος αθάνατος, σαν και τον ίδιον. Κι αυτό ακριβώς ήταν ο άντρας με τα μαύρα. Ένας άλλος αθάνατος.
