Λεωφορεία από την εποχή της μεταπολίτευσης, «ευγενικοί οδηγοί», δρομολόγια που δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Αστικά τόσο ασφυκτικά γεμάτα που είσαι σίγουρος πως κάπως έτσι θα είναι και στα καζάνια της κόλασης· αυτό είναι σε λίγες αράδες το μεγαλείο του ΟΑΣΘ, του μοναδικού ΜΜΜ στην συμπρωτεύουσα της χώρας. Μπορεί να ακούγεται εφιαλτικό αλλά δεν είναι χάλια. Είναι ΠΟΛΥ χάλια.
Ο ΟΑΣΘ είναι αναγκαίο κακό. Τον μισείς αλλά δεν μπορείς να τον αποφύγεις γιατί είναι απαραίτητος. Σαν τον οδοντίατρο ένα πράγμα. Μόνο που, αντί για απονεύρωση, ο ΟΑΣΘ κάνει ακριβώς το αντίθετο, σε γεμίζει περισσότερα νεύρα. Οι οδηγοί του συνήθως νευριάζουν αν τους ρωτήσεις κάτι, εκτός βέβαια κι αν είναι στις καλές τους μέρες. Τότε απλά θα σε κοιτάξουν με ένα βλέμμα απαξίωσης και υπεροψίας και θα σε λυπηθούνε, οπότε δεν θα ανοίξουν πάνω σου τον ασκό του Αιόλου-που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι γεμάτος αγανάκτηση, αγένεια, θυμό και χαμένα όνειρα.
Από την άλλη πλευρά, ο ΟΑΣΘ δεν έχει μόνο αγενείς υπαλλήλους αλλά και επιβάτες. Ναι, δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Γιαγιάδες που σπρώχνουν και χτυπούν με τον αγκώνα τον κόσμο για να μπούνε πρώτες, βιαστικοί τύποι που δεν περιμένουν να κατέβουν πρώτα όσοι ήταν μέσα και θέλουν να ανέβουν αμέσως, άνθρωποι που αφήνουν στο δίπλα κάθισμα τις σακούλες τους ενώ το αστικό είναι γεμάτο κόσμο και κανείς δεν μπορεί να κάτσει-γιατί και οι σακούλες κυρίες και κύριοι έχουν δικαίωμα στην ξεκούραση-και παππούδες που τα βάζουν με την νεολαία που δεν σέβεται τίποτα πια, είναι μερικοί από τους συνήθεις υπόπτους που συναντά κανείς στα λεωφορεία. Ιδιαίτερη μνεία δε, αξίζει να γίνει και στον λεγόμενο τρελό του αστικού. Είναι ο τύπος που, είτε θα παραμιλάει, είτε θα τραγουδάει, είτε θα βρίζει, είτε θα φλερτάρει με άκομψο τρόπο τα κορίτσια που είχαν την ατυχία να βρεθούν στον διάβα του. Σε κάθε λεωφορείο υπάρχει και ένας τρελός.
Εκτός βέβαια από όλα αυτά τα στραβά και τα κακά, παραμονεύει στην γωνία και ο τρόμος για τον ελεγκτή. Εάν δεν έχεις κόψει εισιτήριο, τότε μέσα σου εμφιλοχωρεί ο πανικός και ο φόβος. Και αυτό γιατί οι ελεγκτές αρέσκονται να αιφνιδιάζουν το πλήθος, όταν κάνουν την εμφάνισή τους. Πολλές φορές κάθονται, σαν απλοί επιβάτες, και μόλις οι πόρτες κλείσουν και το λεωφορείο ξεκινήσει, εμφανίζουν το αληθινό τους πρόσωπο. Το πρόσωπο του λύκου ανάμεσα στα ερίφια. Το πρόσωπο του Mr Hyde του αιμοδιψή! Μόνο που εδώ δεν είναι ένας ο αιμοδιψής αλλά δύο ή και τρεις. Εφιάλτης στον δρόμο με την κίνηση στην Τσιμισκή.
Ο ΟΑΣΘ όμως έχει φροντίσει για εμάς. Όποιος δεν έχει εισιτήριο κατά την επιβίβαση, μπορεί κάλλιστα να βγάλει ένα από τα μηχανήματα μέσα στο λεωφορείο. Αυτά τα μηχανήματα βέβαια δεν δέχονται χαρτονομίσματα ή κάρτα (δεν είμαστε και Ευρωπαίοι) και δεν δίνουν ρέστα. Οπότε αν δεν έχετε ακριβώς τα κέρματα που χρειάζονται, αλλά περισσότερα, λυπάμαι χάσατε. Το μηχάνημα κρατάει tips, είτε το θέλετε είτε όχι. Άλλωστε τα αξίζει, αφού δουλεύει τόσο σκληρά. Ακόμα θυμάμαι την μαχαιριά στην καρδιά, όταν πριν από τρία χρόνια που δεν το ήξερα, μου κράτησε ολόκληρο δίευρω για εισιτήριο αξίας 0,50€. Σε εκείνο το 1,50€ βασιζόμουν για να φάω βραδινό (κλαψ), γιατί ως φοιτήτρια που σέβεται τον εαυτό της, είχα ξοδέψει σε τρεις μέρες το χαρτζιλίκι της εβδομάδας και δεν είχα άλλα λεφτά. Μιλάμε για δράμα.
Όμως φίλες και φίλοι, λαέ της Θεσσαλονίκης-με ύφος Ανδρέα Παπανδρέου το 1985-η ελπίδα ξεπροβάλλει. Η ελπίδα έρχεται, με ύφος Αλέξη Τσίπρα το 2015, σίγουρα βέβαια όχι με το 31 Βούλγαρη – ΚΤΕΛ (άλλη πικρή ιστορία και τα ΚΤΕΛ). Τώρα είμαστε στο έλεος του ΟΑΣΘ, αλλά αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, όπως έλεγε και η «συμπαθέστατη» Σκάρλετ Ο Χάρα στο Όσα παίρνει ο άνεμος, όταν έχασε παιδιά σκυλιά και έμεινε μόνη σαν το κούτσουρο. Πριν από λίγο καιρό έγιναν τα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης, χωρίς μετρό μεν, αλλά έγιναν. Ήγγικεν, λοιπόν η ώρα να δει αυτή η πόλη μιαν άσπρη μέρα. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Τέλος η σκλαβιά. Θα πιαστούμε χέρι, χέρι και θα βαδίσουμε στο άπειρο με βάρκα την ελπίδα. Γιατί στην Θεσσαλονίκη απ’ ό,τι φαίνεται, περισσότερη επιτυχία θα είχαν οι βάρκες από τα λεωφορεία και το μετρό.
