[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]όσο ανούσιες φαίνονται σε πολλούς από εμάς, όλες αυτές οι Παγκόσμιες Μέρες κάτι… Ανούσιες, όχι επειδή δεν αξίζει να εορταστούν, ή επειδή αυτό που εορτάζεται δεν είναι σημαντικό, τουναντίον, επειδή ακριβώς μνημονεύουν κάτι σπουδαίο που υπηρετεί κάποιες φορές και ιερό σκοπό. Διαφωνώ στο να (μας) γίνεται υπενθύμιση μόνο μία φορά το χρόνο και μετά να ξεχνιέται. Επομένως, θα συμπλήρωνα πως οι Παγκόσμιες Μέρες δεν είναι ανούσιες, ανούσιο είναι να /αν ξεχνιούνται την επόμενη μέρα. Κάθε μέρα είναι ωραίο να γιορτάζουν οι γυναίκες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, κάθε μέρα θα έπρεπε να είμαστε σε επαγρύπνηση για τον καρκίνο και την πρόληψή του ή τη θεραπεία του, κάθε μέρα κάποιος από μας είναι καλό να ενημερώνεται για τη σπουδαιότητα του να γίνεις δότης μυελού των οστών, κάθε μέρα, κάθε μέρα και κάτι λοιπόν…
Γιορτή της Μητέρας λοιπόν… Ποιες Μητέρες θα γιορτάσουν την Κυριακή; Ποιες θα δεχτούν τα Χρόνια Πολλά; Οι μάνες που γέννησαν; Οι μάνες που υιοθέτησαν, αλλά αγαπάνε τα παιδιά αυτά σαν να τα γέννησαν; Οι μάνες που έγιναν μάνες αναθρέφοντας παιδιά που γέννησαν άλλες γυναίκες; Οι παρολίγον μάνες, οι γυναίκες δηλαδή που ένιωσαν για λίγο να πλησιάζουν προς τη μητρότητα και ξαφνικά, δυστυχώς, το όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε, χάθηκε;
Την Κυριακή, όλες αυτές οι γυναίκες γιορτάζουν. Γιατί στην πραγματικότητα, γιορτάζουν οι γυναίκες που είναι κάθε μέρα μάνες, ανεξαρτήτως αν γέννησαν, υιοθέτησαν, ή αγάπησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά του συντρόφου τους, επειδή, για να είσαι μάνα, ένα πράγμα είναι βασικό: ν’αγαπάς κάθε μέρα τα παιδιά (σου). Ν’ αγαπάς να τα φροντίζεις, ν’ αγαπάς να τα υποστηρίζεις, να περνάς μαζί τους όλες τις στενοχώριες, να φαίνεσαι πιο δυνατή από αυτά όταν λυγίζουν, να νιώθουν πως είσαι το καταφύγιό τους, όταν αρχίσουν να ξεσπούν οι μπόρες στη ζωή τους.
Είναι πολύ σημαντικό και όμορφο αν κατάφερες ν’ αποκτήσεις το βιολογικό σου παιδί, σίγουρα είχες τις δυσκολίες σου, μπορεί και να μην είχες καν έναν εύκολο τοκετό. Είναι λοιπόν σχεδόν αυτονόητο πως εσύ τουλάχιστον, το παιδί σου θα το αγαπάς. Από την άλλη, είναι επίσης πολύ όμορφο αν μεγαλώνεις ένα παιδί που δεν βγήκε από το σώμα σου, αλλά δυναμώνει κάθε μέρα ερχόμενο σε επαφή με το σώμα σου και την αγκαλιά σου… Με τα χέρια σου, που το ταΐζουν, το κάνουν μπάνιο, το χαϊδεύουν για να το παρηγορήσουν και να το καληνυχτίσουν. Η μάνα που αγαπάει το παιδί της, άσχετα αν το έχει γεννήσει ή όχι, θα το κοιτάξει με την ίδια περηφάνια και θα βουρκώσει από χαρά κάθε μέρα, είτε όταν αυτό μαθαίνει να λέει τη λέξη «μαμά», είτε περάσει στο πανεπιστήμιο, είτε γίνει ένας άξιος και εργατικός άνθρωπος. Επιπλέον, η γυναίκα που έγινε μάνα ενός παιδιού, είναι και μάνα όλων των άλλων παιδιών, είναι «καταδικασμένη» ν΄αγαπά και να νοιάζεται για το καλό, όχι μόνο του δικού της παιδιού, αλλά όλων των παιδιών του κόσμου, σα να πρόκειται για το δικό της.
Χρόνια Πολλά στις Μάνες όλου του κόσμου, στις Μάνες όλων των παιδιών.
Ανθή Πάνου: Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος
