Το τελευταίο διάστημα της νέας και πρωτόγνωρης πραγματικότητας, λόγω των πολυποίκιλων δυσκολιών, των πολλαπλών μορφών αντιξοότητας, της διαπροσωπικής απομάκρυνσης και της επιβεβλημένης «καραντίνας» το ερώτημα όλων μας συχνά στρέφεται στο πως οι μέρες κυλούν και η ζωή μας «ξοδεύεται» σε χρονικά διαστήματα απραξίας και πλήρους ακινησίας. Αναμφίβολα, αυτή η αναζήτηση, η οποία συχνά ντύνεται με το μανδύα της υπέρμετρης «ανησυχίας» είναι δικαιολογημένη και ως ένα βαθμό φαντάζει πλήρως λογική, είναι όμως στην πραγματικότητα έτσι; Αφού οι συγκυρίες το επιτρέπουν και εφόσον η προσωπική ενασχόληση το απαιτεί ας οδηγήσουμε τους εαυτούς μας και σε άλλες διερευνήσεις. Ας φέρουμε τον εαυτό μας αντιμέτωπο με πραγματικές και καίριες απορίες. Όλες εκείνες που στο παρελθόν διαφαίνονται δύσκολες, απρόσιτες και ιδιαιτέρως φιλοσοφημένες.
Ερωτήματα που έρχονται στο μυαλό, πολλές φορές μας προβληματίζουν, άλλες μας μπερδεύουν, αλλά τις περισσότερες μας φοβίζουν και επομένως μας οδηγούν σε σπασμωδικές κινήσεις αντιμετώπισης και αποστροφής. Βρίσκουμε ένα σωρό άλλες ασχολίες προκειμένου να μας κρατήσουμε απασχολημένους, έτσι ώστε να αφήσουμε πίσω μας, επιμελώς απαρατήρητα και εθελούσια απροσπέραστα κομμάτια του Εαυτού μας που εκπέμπουν μηνύματα και βρίσκουν τρόπο να εισέλθουν στην σκέψη μας, αλλά εκεί να «χαθούν», μπαίνοντας σε λήθη. Η σκέψη μας-ή καλύτερα ο φόβος της σκέψης μας- δεν τους επιτρέπει να βρουν τη δύναμη να γίνουν άρθρωση και φωνή που θα ακουστεί.
Πρώτα από εμένα και έπειτα από όλους τους άλλους. Οδηγούμαστε σε στασιμότητα. Προσωπική, κοινωνική και διαπροσωπική. Καθώς, αποτέλεσμα αυτής της ηθελημένης-ή μη αποστασιοποίησης, είναι να μεγαλώνει το χάσμα της σχέσης μας ανάμεσα σε Εμάς και τους Εαυτούς μας. Αναμφισβήτητα, αναγκαία είναι η δημιουργία σχέσεων και διαπροσωπικών δεσμών εκκινώντας πάντοτε από την ισχυρή δόμηση του πρωταρχικού και σημαντικότερου. Του δεσμού που έχω με Εμένα και εν συνεχεία της σημασίας της δέσμευσης μου, ώστε ο η σχέση αυτή να είναι άρρηκτη, βασιζόμενη στην αποκάλυψη, την οικειότητα, την αποδοχή, το σεβασμό, την εγγύτητα και τη κριτική. Αναλογιζόμενοι αυτά, βουτώντας σε κυκεώνες σκέψεων, ας επαναλάβουμε την ερώτηση που μας δημιουργεί μεγάλη ανησυχία όλο αυτό το διάστημα, αλλά ας τη διαφοροποιήσουμε λίγο.
Μήπως όλα τα προηγούμενα χρόνια-ή σημεία αυτών πήγαν χαμένα; Μήπως αυτή η περίοδος εγκλεισμού μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο σημείο για θετικά αποτελέσματα εφόσον κατορθώσουμε να τη μετατρέψουμε σε μια περίοδο εναγκαλισμού με το Εγώ μας; Ας σταθούμε αντιμέτωποι με Εμάς, με παρρησία και θάρρος, ας κοιτάξουμε στον καθρέπτη μας και ας αναλογιστούμε όχι πόσο χρόνο χάνουμε, αλλά πολύ περισσότερο πόσο χρόνο χάσαμε. Άραγε πόσος πολύτιμος χρόνος μας “ξέφυγε” στο κρυφτό που επί χρόνια παίζουμε με τον Εαυτό μας; Η μοναξιά είναι ένα παράδοξο της ανθρώπινης φύσης και όσες φορές και αν έχει επιχειρηθεί να προσεγγιστεί, άλλες τόσες βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά.
Η απόσταση αυτή τίθεται από εμάς τους ίδιους διότι έχουμε κατονομάσει την μοναξιά συνώνυμο της δυσαρέσκειας και της στεναχώριας. Είναι βέβαιο ότι μπορεί αυτό να συμβαίνει, ιδίως σε περιπτώσεις όπως τη σημερινή πραγματικότητα που εκείνη είναι επιβεβλημένη. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά να αντιστρέψουμε τους ρόλους και να μεταβάλλουμε τη μοναξιά σε μόνωση, με σκοπό να επωφεληθούμε από εκείνα που αυτή μπορεί να μας επιφέρει. Η μόνωση, ως όρος θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχει θετική χροιά καθώς στοχεύει στην καθολική, ολόπλευρη και ουσιαστική προσωπική αναζήτηση, η οποία οδηγεί σε εποικοδομητική και ριζική αναγέννηση του Εαυτού μας.
Η υποκειμενική θέαση όλων των πραγμάτων μας επιτρέπει να χρωματίζουμε τα γεγονότα και τις εμπειρίες μας όπως εμείς το επιθυμούμε, ενθυμούμενοι πάντα ότι σε όλα τα πράγματα, όσο σκοτεινά και μουντά φαντάζουν, η καλή μας θέληση σε συνδυασμό με τη θετική μας σκέψη μπορούν να τα φωτίσουν. Εμείς είμαστε εκείνοι που με αισιοδοξία μπορούμε να ατενίσουμε όσα δυσάρεστα κι αν έρθουν, μα κυρίως μόνο εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να «χρωματίσουμε» με πληθώρα επιλογών τα βιώματά και τις εμπειρίες μας, ξεκινώντας από τη λάμψη που επιζητούμε να έχουμε ως άνθρωποι.
Κι εν κατακλείδι, δανειζόμενοι την ρήση του Γάλλου δοκιμιογράφου Michel de Montaigne “Στη Μόνωση γίνε το πλήθος του Εαυτού σου”, ας επιδιώξουμε να «λάμψουμε» δια του προσωπικού μας μεγαλείου ψυχής!
