Είναι κάποιοι άνθρωποι που μιας και βρεθούν στον δρόμο μας, καταλήγουμε να χάσουμε εμείς τον δικό μας. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μας συμπεριφέρονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ,μόνο που έτσι πιστεύουν οι ίδιοι.
Τους καταλαβαίνεις από την μαεστρία που έχουν στον λόγο τους και συνήθως μας μαγεύουν με την πολύ σωστά δομημένη φρασεολογία τους και την ακαταμάχητη γοητεία τους. Δυστυχώς ,μόνο με εντατική θεραπεία θα καταφέρουμε να τους διαγράψουμε εντελώς από την ζωή μας.
Πιστεύουμε ότι μόνο συνοδοιπόροι στην ζωή τους θα τα βγάλουμε πέρα και πως χωρίς αυτούς δεν θα καταφέρναμε τίποτα από όλα όσα ήμασταν πράγματι άξιοι να βγάλουμε εις πέρας. Τους θέλουμε πλάι μας ,τους κάνουμε θεούς και μόνο βωμό δεν τους στήνουμε. Συζητάμε μαζί τους ώρες ατελείωτες , αναλύουμε τα υπαρξιακά μας ,νιώθουμε άτρωτοι δίπλα τους γιατί έτσι μας κάνουν αυτοί να νιώθουμε.
Τους τιμάμε καθημερινά με την παρουσία μας χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το δώρο στην ζωή τους είμαστε εμείς και όχι αυτοί. Σκεφτόμαστε πόσο πληγωμένα πλάσματα είναι και πόσο πολύ τους αξίζει μια σωστή συμπεριφορά ,καθώς ποτέ δεν βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του χτυπημένου κουταβιού που θέλει στοργή και φροντίδα, αφού με την μορφή αυτού του κουταβιού τους παρομοιάζουμε.
Μουδιάζουμε στην ιδέα και μόνο ,όταν φανταζόμαστε την ζωή μας χωρίς δαύτους δίπλα στο πλευρό μας. Μόνο που κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά.
Ποτέ δεν ήταν στο πλευρό μας. Δεν ήταν ποτέ δίπλα μας. Μας κοίταζαν δήθεν περήφανοι αλλά μας κοίταζαν πάντα από απέναντι. Και όπως είναι γνωστό, δύο παράλληλες γραμμές, ποτέ δεν συναντιούνται. Πώς γίνεται λοιπόν να μας ποτίζουν την ιδέα ότι συμβαδίζουμε μαζί τους συνεχώς;
Πως γίνεται να μιλούν και ακούγοντας τους κάθε κύτταρο μας να τους εμπιστεύεται; Πως βρίσκουν την ευκολία να ψεύδονται και να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια; Αυτού του είδους οι άνθρωποι βρίσκονται καθημερινά δίπλα μας ,μεταμφιεσμένοι ως έκπτωτοι άγγελοι ,μόνο που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μόνο οι χειρότεροι μας εφιάλτες ενωμένοι σε ένα και μόνο σώμα.
Δεν είναι μονάχα ένας, δεν είναι απαραίτητα η σχέση μας. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε από τον περίγυρό μας. Από τέτοιους ανθρώπους εν κατακλείδι , χρειάζεται να αποτοξινωθούμε. Να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν πριν τους γνωρίσουμε και αν έχουμε μεγαλώσει μαζί τους…Να ονειρευτούμε ξανά, πως θα ήμασταν χωρίς αυτούς. Μόνο που την θέση της ανασφάλειας θα έχει αγκαλιάσει ένα κύμα ανεξαρτησίας πλέον.
Το ξέρω, το γνωρίζω. Όλοι είχαμε ή έχουμε έναν από αυτούς του φτερωτούς αγγέλους ..Στη ζωή όμως αυτή η ύπαρξη τους δεν είναι παρά μόνο ένα μάθημα. Ένα μάθημα ζωής. Το θέμα είναι εάν θα αφήσουμε ελεύθερους τους εαυτούς μας. Μακριά από την χειραγώγηση, μακριά από κάθε τι τοξικό και μη κερδοφόρο.
Το τι κερδίζουμε μαζί τους άλλωστε δεν το έχουμε δει ποτέ μπροστά μας να συμβαίνει.
Συμβιβαζόμαστε μονάχα στην ιδέα της νίκης χωρίς να έχουμε πάρει.
