Από μικρή έκανα συνέχεια σχέδια για το μέλλον. Έφτανα σε σημείο να σχεδιάζω ακόμα και την κάθε στιγμή της ΖΩΗΣ μου. Όπως καταλαβαίνετε 9 στις 10 φορές τα σχέδια μου παρέμεναν απλώς όνειρα, ανεκπλήρωτα όνειρα. Ωστόσο η απογοήτευση ήταν παροδική. Αμέσως κιόλας έφτιαχνα καινούργια σχέδια, τα οποία παρόλο που αφορούσαν το μέλλον, μου έδιναν ΖΩΗ στο παρόν.
Περνώντας όμως τα χρόνια η απογοήτευση γίνεται όλο και μεγαλύτερη, καθώς τα εκπληρωμένα σχέδια είναι σαφώς λιγότερα από τα ανεκπλήρωτα. Θα μου πείτε αυτό συμβαίνει σε όλους. Όλοι κάνουμε όνειρα αλλά λίγα από αυτά καταφέρνουμε να πραγματοποιήσουμε. Ίσως να είμαι ανικανοποίητη και σκληρός κριτής του εαυτού μου, ίσως να έχω πετύχει αρκετά πράγματα έως τώρα, απλά να μην τα αναγνωρίζω. Όμως, όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ανικανοποίητοι; Δεν ικανοποιούμαστε όταν έχουμε αυτό που θέλουμε, αλλά δεν ικανοποιούμαστε και όταν δεν έχουμε αυτό που θέλουμε. Είναι χαρακτηριστικό της φύσης μας. Ωστόσο για σκεφτείτε: Αν όλοι οι άνθρωποι ήμασταν ικανοποιημένοι με ότι είχαμε και με τη διαμόρφωση αυτού του κόσμου δεν θα εξελισσόταν η κοινωνία μας. Θα μέναμε στα ίδια. Δεν θα υπήρχε κάποια διαφορά. Οπότε για μένα αυτό το στοιχείο της “μη ικανοποίησης” είναι κάτι καλό. Είναι η κινητήριος δύναμη ώστε να βάλω το λιθαράκι μου στην καλυτέρευση του κόσμου, αλλά και του ίδιου μου του εαυτού. Προσοχή όμως! Αν τα όνειρα δεν συνοδευτούν με πράξεις, θα παραμείνουν απλώς όνειρα. Δυστυχώς, η αναβλητικότητα είναι ένα κακό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Ένας ακόμα λόγος που τα ανεκπλήρωτα όνειρα είναι περισσότερα από τα εκπληρωμένα.
Τελειώνοντας αυτήν την εισαγωγή νομίζω πως ήρθε η ώρα να περιγράψω “Πως φαντάζομαι τη ΖΩΗ μου”,, όπως αναφέρει και ο τίτλος του άρθρου. Θα ξεκινήσω με το επάγγελμα που θα ήθελα να κάνω.
Η επιλογή του επαγγέλματος είναι πολύ σημαντική καθώς θα καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι της ΖΩΗΣ μας. Ποιος θα ήθελε να αφιερώνει ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ΖΩΗΣ του πάνω σε κάτι που δεν του δίνει χαρά; Νομίζω κανένας από εμάς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Έχει διαφορά όμως να μάχεσαι για κάτι που αγαπάς σε σχέση με κάτι που δεν αγαπάς.
Εγώ λοιπόν, θέλω να κάνω ένα επάγγελμά που:
1) θα σέβεται και θα προσφέρει ΑΜΕΣΗ βοήθεια/διάσωση στον άνθρωπο ή/και στα ζώα ή/και στο περιβάλλον, και θα συνοδεύεται με δόσεις αδρεναλίνης. Μέχρι στιγμής τα μόνα επαγγέλματα που έχω σκεφτεί είναι Πυροσβέστης και Διασώστης -Πλήρωμα Ασθενοφόρου. Δυστυχώς το πρώτο είναι λίγο δύσκολο να πραγματοποιηθεί καθώς στην Ελλάδα δεν πληρώ ένα βασικό κριτήριο που είναι το ύψος (είμαι 1,62m-σχεδόν στο μέσο όρο ύψους στην Ελλάδα). Οπότε καταλήγουμε στη δεύτερη επιλογή. Κανένα πρόβλημα .
2) θα βγάζω χρήματα για να μπορώ να επιβιώνω και να εκπληρώνω κάποιες από τις επιθυμίες μου και θα έχω ικανοποιητικό ελεύθερο χρόνο για να κάνω τα παραπάνω. Οι απολαβές πιστεύω διαφοροποιούνται ανάλογα με το οικονομικό σύστημα της εκάστοτε χώρας -η γνώση ξένων γλωσσών είναι ένα χρήσιμο εργαλείο.
3) Οι γνώσεις του θα με βοηθούν να λύνω κάποια από τα προβλήματα της καθημερινής μου ΖΩΗΣ.
Όσον αφορά τις επιθυμίες μου, θα ήθελα να επισκεφθώ όσες περισσότερες χώρες μπορώ, είτε σαν ταξιδιώτης είτε σαν μόνιμος κάτοικος για κάποιο μεγάλο διάστημα. Έπειτα θα ήθελα να αναπτύξω διάφορες δεξιότητες, όπως η βελτίωση των αγγλικών μου & η εκμάθηση άλλων ξένων γλωσσών, υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών-γυμναστική, διατροφή. Επιπλέον, να προσφέρω βοήθεια μέσα από εθελοντικές οργανώσεις για την προστασία ανθρώπων/ζώων/περιβάλλοντος αλλά και μέσα από την καθημερινή μου ΖΩΗ όπου με χρειάζονται.
Ίσως μερικοί άνθρωποι διαφωνήσουν με τα όνειρα μου, με θεωρήσουν αθώα και κορόιδο, λέγοντας πως ο κόσμος είναι σκληρός, πως θα πρέπει να κοιτάω την τσέπη μου και να περνάω εγώ καλά, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Θα συμφωνήσω πως θα πρέπει να περνάω εγώ καλά, αλλά πειράζει μαζί με εμένα να περνούν και άλλοι καλά;
Έναν τέτοιο κόσμο φαντάζομαι για μένα και για τις επόμενες γενιές. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο!
