Εκφραστικότητα… πόσο μεγάλη λέξη με ακόμη μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη σημασία. Ακούγεται τόσο απλή , μα συνάμα έχει τόσο πολύπλοκη δομή και βαθιές ρίζες. Ρίζες που με τον χρόνο μεγαλώνουν, καρποφορούν, γίνονται δέντρο και αυτό με τη σειρά του διακλαδίζεται και διανθίζεται με διάφορους τρόπους!
Η εκφραστικότητα ίσως είναι κάτι που μαθαίνεται, που διδάσκεται ή που μεταδίδεται ακόμη από πολύ νωρίς, από την πρώτη μας επαφή και αλληλεπίδραση που δεν είναι άλλη από αυτή με τους γονείς μας. Σίγουρα διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο η σχέση με τους γονείς και ίσως το κατά πόσο εκφραστικοί έχουν υπάρξει αυτοί προς εμάς, ώστε να μάθουμε και εμείς με την σειρά μας να «απελευθερώνουμε» τον εαυτό μας, να εκφραζόμαστε, ώστε να επικοινωνούμε.
Για την δημιουργία οποιουδήποτε τύπου σχέσης η επικοινωνία είναι ο ζωτικής σημασίας παράγοντας, ένας πολύτιμος λίθος, ο οποίος ριζώνει στην εκφραστικότητα. Πώς να επικοινωνήσεις εάν δεν εκφραστείς; Πολλές φορές αντιλαμβανόμαστε πως με έναν άνθρωπο δεν επικοινωνούμε. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Μήπως τελικά δεν θέλουμε, δεν βρίσκουμε τρόπο ή αποφεύγουμε να εκφραστούμε, ώστε να επικοινωνήσουμε; Γεγονός που μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους.
Και σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, ένας από τους ισχυρότερους ανασταλτικούς παράγοντες εκφραστικότητας, κατά τη γνώμη μου, είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι ένα τόσο πανίσχυρο συναίσθημα, ένα συναίσθημα που συχνά μας καθηλώνει, μας αποστασιοποιεί από την πραγματικότητα, μας καθιστά στάσιμους και μας λιμνάζει. Επιπλέον , μας εφοδιάζει και με μία ισχυρή δόση ανασφάλειας.
Φοβόμαστε να εκφραστούμε, γιατί φοβόμαστε πως θα πληγωθούμε, πως κάτι κακό και απρόσμενο θα συμβεί και με μιας θα τα συντρίψει όλα. Ακόμη, μπορεί ο φόβος για έκφραση να προσδίδει αίσθηση δύναμης και ισχύς στο άτομο, το οποίο σκεπτόμενο το ενδεχόμενο να εκφραστεί ελεύθερα φοβάται πως αυτόματα θα αισθανθεί αδύναμο και ανίσχυρο. Πόσο ύπουλο παιχνίδι οργανώνει ο φόβος…
Περνάει ο καιρός και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς γιατί τόσο καιρό που ήθελες εσύ δεν εκφραζόσουν; Γιατί πάντα σε σταματούσε και ακόμη σε σταματάει; Γιατί να σε υπερνικάει πάντα αυτή η δαιμόνια δύναμη; Και είναι τόσες πολλές αυτές οι φορές και κάθε φορά κάνεις τα ίδια και μυαλό δεν βάζεις, ίσως άθελά σου, ίσως γιατί έτσι έμαθες από παιδί. Δύσκολο να το αντιμετωπίσεις, να το δεις κατάμουτρα , να ρίξεις κάθε εγωισμό και να αφεθείς, να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να πλησιάσεις ένα βήμα παραπάνω την ευτυχία!
Και όμως ποτέ δεν είναι αργά! Μπορείς και τώρα , και κάθε στιγμή.
Μην ξεχάσεις ποτέ πόσο πολύτιμο, ανθρώπινο, απολύτως φυσιολογικό και απαραίτητο είναι να εκφράζεσαι. Να αποδεσμεύεσαι όλα αυτά που κρύβονται στο μυαλό και στην καρδιά σου και να τα μοιράζεσαι, γιατί όταν μοιράζεσαι ένα κομμάτι σου νιώθει ανακουφισμένο και πολύ πιθανόν ευτυχισμένο. Μία δοκιμή ίσως σε πείσει!
