Παρατηρείς αλλαγές στο σώμα σου, στην διάθεσή σου. Δεν δίνεις σημασία. Περνάει αρκετός καιρός και έρχεται η πρώτη αιμορραγία ή κάτι το οποίο δεν είναι φυσιολογικό. Το νιώθεις. Κάτι δεν πάει καλά. Γίνονται οι απαραίτητες εξετάσεις. Διάγνωση. Καρκίνος. Και μετά τι κάνεις; Το καλύτερο είναι να ενημερώσεις την «οικογένειά» σου, γιατί φυσικά το μυαλό σου πηγαίνει στο αρνητικό, ώστε να είναι έτοιμοι για το οτιδήποτε. Αρχίζει μία τρελή διαδρομή από εξετάσεις, αναζήτηση για κάποιον που περνάει ή έχει περάσει κάτι παρόμοιο, όχι για να ακούσεις πως το αντιμετώπισε, αλλά για να καθησυχάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό ότι «Όλα θα πάνε καλά». Οι εξετάσεις συνεχίζονται προσπαθώντας να βρεις αν «αυτό» που έχεις είναι θετικό ή αρνητικό. Ψάχνεις το ιστορικό σου, επειδή είναι και η πιθανότητα της κληρονομικότητας. Για σένα σταματά ο χρόνος. Όλα είναι τόσο αργά. Νιώθεις ότι μένεις στάσιμος. Οι ημέρες είναι όλες ίδιες. Το άγχος ξεπερνάει κάθε φαντασία για το τι μπορεί να βρεθεί. Ο περίγυρος αρχίζει να λέει τις δικές του εκδοχές αλλά ξέρεις πως «Όποιος είναι έξω απ’το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει». Η οικογένεια θα είναι δίπλα, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις την εικόνα των προσώπων τους. Δακρύζουν εκεί που νομίζουν πως δεν βλέπεις. Αυτό σε ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Ο φόβος σου μεγαλώνει. Γιατί όσο και να σε καθησυχάζουν, η αλήθεια είναι μία. Ο καρκίνος είναι ωμός, βίαιος, ανελέητος και όλα αυτά επειδή είναι αληθινός. Μπορεί να επικεντρωθείς στη μία άκρη του νήματος και με ένα ύπουλο χτύπημα (μετάσταση) να σου τη φέρει. Δεν κάνει διακρίσεις.
Στη συνέχεια, σκέφτεσαι «ποιος φταίει;». Οι ευθύνες πηγαίνουν αυτόματα σε σένα που δεν έγινε η σωστή πρόληψη πιο νωρίς. «Αν είχα πάει πιο νωρίς, θα το είχα προλάβει». Αλλά και αυτό, δεν σε παρηγορεί. Έρχεται η λύση με χημειοθεραπείες ή πιθανή αφαίρεση. Οι ελπίδες σου αυξάνονται και η ψυχολογία σου αλλάζει όταν σου γνωστοποιούν ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης. Ξεκινάς έναν μαραθώνιο και το ξέρεις. Μπορεί να μην καταφέρεις να τελειώσεις την διαδρομή, αλλά θα ξέρεις ότι προσπάθησες. Μπορεί να αφήσεις τους γονείς σου πίσω, τα παιδιά σου, τον σύντροφό σου και οποιονδήποτε είναι σημαντικός για σένα. Αυτή είναι η στεναχώρια και το μεγαλύτερο άγχος σου. Όλα τα πράγματα που δεν έζησες και δεν έκανες με τους αγαπημένους σου ή και με τον εαυτό σου τον ίδιο. Δίνεις μία μάχη προσπαθώντας να κρατηθείς σε όλη αυτή την περιπέτεια. Μην φοβάσαι να κλάψεις και να γελάσεις. Ό,τι μπορεί να σου προσφέρει δύναμη, να το κάνεις.
Όλα αυτά όμως, καταλήγουν σε μία φράση: «Η πρόληψη είναι το παν». Μην αφήνεις τον εαυτό σου στην αβεβαιότητα. Όσο πιο σύντομα γίνει η διάγνωση, τόσο πιο άμεση θα είναι η αντιμετώπιση.
