[punica-dropcap]Π[/punica-dropcap]ώς θα μπορούσε να αισθάνεται άραγε ένας άνθρωπος μέσης ηλικίας, ο οποίος ζει μέσα σε έναν διαλυμένο γάμο χωρίς να έχει καμία ψυχική επαφή με τη γυναίκα του, η οποία τον υποτιμά διαρκώς, έχει ως μοναδική παρηγοριά την Τέχνη και τελικά ο έρωτας του χτυπάει την πόρτα με τον πιο απρόσμενο τρόπο; Η ταινία Scarlet Street του σπουδαίου σκηνοθέτη Fritz Lang καταπιάνεται με αυτό θέμα, αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα film noir αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Η μοναξιά ενός μοναχικού ανθρώπου που έχει μοναδική παρηγοριά τη ζωγραφική (Edward G. Robinson), μέλλει να αλλάξει δραματικά, όταν στο δρόμο του βρεθεί μία όμορφη νεαρή γυναίκα (Joan Bennett), την οποία θα ερωτευτεί παράφορα και θα του θολώσει κάθε λογική σκέψη. Μέχρι ποιο βαθμό ένας ερωτευμένος άνθρωπος μπορεί να σβήσει από μέσα του κάθε ηθικό φραγμό για τα μάτια του ανθρώπου που αγαπά και να εξελιχθεί σε απόλυτο θύμα μίας γυναίκας και του εραστή της (Dan Duryea), του οποίου την ύπαρξη αγνοεί; Με ποιο τρόπο τελικά ένας φιλήσυχος άνθρωπος θα αφήσει το συναίσθημα της οργής να βγει προς τα έξω και πόσο βλαπτικό και καταστροφικό θα είναι αυτό για τους άλλους;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα που κάποιος παρακολουθώντας την ταινία μπορεί να ξεδιαλύνει. Βλέποντας πόση ζωή μπορεί να δώσει σε έναν άνθρωπο το αίσθημα του έρωτα, το οποίο όμως, αν δεν το διαχειριστεί σωστά και αφαιρέσει από μέσα του κάθε λογική, μπορεί να προκαλέσει τελικά μεγάλο κακό. Είναι μία ωραία ευκαιρία να προβληματιστούμε για το πόσο πρέπει να επιτρέπουμε στον έρωτα να μας εξουσιάζει απόλυτα, χωρίς να έχουμε υπολογίσει τίποτα και χωρίς να γνωρίζουμε καν τις προθέσεις του άλλου ανθρώπου για εμάς.
Πόσο εύκολα επιθυμούμε να εκμεταλλευτούμε ή να πληγώσουμε ανθρώπους που φαίνονται μοναχικοί και ευαίσθητοι και πόσο εύκολα τους περνάμε για ευκολόπιστους και θύματα, όπως ο μοναχικός άνθρωπος της ταινίας; Κανένας άνθρωπος δεν είναι τόσο αφελής, απλώς επιλέγει συνειδητά να αφήνει τον άλλον που τον αγαπάει να τον αντιμετωπίζει έτσι και αυτό πρέπει να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.
Η ταινία αυτή μου κέντρισε το ενδιαφέρον επειδή με προβλημάτισε για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν μέσα σε συμβατικούς και αποτυχημένους γάμους, ενώ είναι απόλυτα δυστυχισμένοι. Και εντέλει, ο φόβος του αγωνιστώ και να διεκδικήσω το καλύτερο για τη ζωή μου με οδηγεί στο να γεμίσω μέσα μου με απωθημένα, θυμό και νευρώσεις τα οποία θα βρουν την ευκαιρία να ξεσπάσουν σε άλλη περίσταση της ζωής μου. Και εντέλει, δείχνει τη μαγεία του έρωτα, ο οποίος μέσα στο γλυκό παραμύθι που μας σερβίρει, μας αναγεννά σε όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε, μας δίνει τη δύναμη να ονειρευτούμε και να θέλουμε όλα να τα ζήσουμε ξανά από την αρχή με καλύτερο τρόπο.
Δείτε την ταινία (για όσους δεν την έχουν δει). Όλο αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, του έρωτα, της ματαίωσης και του ξεσπάσματος αποδίδονται ρεαλιστικά και δραματικά από τη σκηνοθεσία του σπουδαίου Fritz Lang.
