Πολλές φορές το να προσέχεις τον εαυτό σου, εξισώνεται στ’ αυτιά πολλών με μία συμπεριφορά εγωπαθή και ιδιοτελή. Η αλήθεια όμως είναι πως το να αγαπάς τον εαυτό σου, με έναν τρόπο υγιή ασφαλώς και όχι να βρίθει ναρκισσισμό, είναι η πιο ισχυρή απόδειξη ότι είσαι σε θέση να αγαπήσεις τους άλλους.
Όλοι αποζητάμε την αποδοχή. Την αγάπη των άλλων. Από την οικογένειά μας, τον ερωτικό μας σύντροφο, τους φίλους μας. Επιθυμούμε να αγαπηθούμε αληθινά και βαθιά, γι’ αυτό που είμαστε. Και αυτή η ανάγκη υπερσκελίζει κάθε άλλη. Ακόμη και το αίσθημα της δίψας ή της πείνας. Η δίψα για αγάπη είναι ισχυρότερη. Και καμία μορφή αγάπης δεν θεωρείται δεδομένη. Για κάθε μία παλεύουμε. Παλεύουμε αν την κερδίσουμε, να τη κτίσουμε και να τη διατηρήσουμε.
Το ζητάμε να αγαπηθούμε γι’ αυτό που είμαστε καθόλου δεν συνεπάγεται τη τελειότητα. Αντιθέτως, εσωτερικεύει αυτή τη μαγική, ανολοκλήρωτη και περίπλοκη προσωπικότητα του καθενός από εμάς που μας κάνει μοναδικούς.
Τέλεια Ατελείς!
Και πώς ζητάς, ανθρωπάκο, να αγαπηθείς απαρέγκλιτα, όταν ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τη μοναδικότητα αυτού που σε συνθέτει; Όταν μολύνσεις τον εαυτό σου, όταν τον αδειάζεις έτσι, όταν τον χαραμίζεις σε τοξικούς ανθρώπους, όταν τον κατακερματίζεις με εφήμερες κενές απολαύσεις;
Φρόντισε τον! Αγάπησε τον, θρέψε τον σωστά, κάνε του ψυχοθεραπεία, εξύψωσέ τον και μαζί του όλη την ανθρωπότητα. Καλλιέργησέ τον, δώσε του προσοχή και αφιέρωσε του χρόνο! Δίδαξε τον ότι από τα λάθη μαθαίνουμε να γινόμαστε καλύτεροι, ότι όσες φορές και να πέσει μπορεί να σηκωθεί και δείξε του πόσο ευγνώμων είσαι που τον έχεις. Ναι, τον εαυτό σου! Και τότε θα τον μάθεις να έλκει το καλό κοντά του.
Αν ο καθένας αντιληφθεί το καλό που κλείνεται μέσα στις παλάμες του, όλη η γη μπορεί να αλλάξει τροχιά!
Γιατί το εγώ με το εμείς είναι εξίσου σημαντικά και πρέπει αρμονικά να συμπορεύονται…δίπλα δίπλα, ισότιμα και αλληλέγγυα.
