Πόσα αγγίγματα παρορμητικά και άγαρμπα, στεγνά χείλια και διψασμένα σώματα, σημαδεμένα που έχουν αφήσει στόχους και όνειρα μισά άραγε υπάρχουν; Ανεκπλήρωτοι έρωτες, που γεύονται την μοναξιά της αβάσταχτης ελαφρότητας της ζωής. Κορμιά απογοητευμένα και ανίκανα να γευτούν την αθωότητα και την απεραντοσύνη του γυάλινου κόσμου. Βλέμματα, σκοτεινά και ταυτόχρονα αγνά και σαν άστρα μοναδικά και αστραπιαία. Χέρια εξ´επαφής άγνωστα και ασήμαντα, μη αναγνωρισμένα.
Φωνές που βγάζουν την σκληρή και απόκρυφη αλήθεια, στάσεις που αλλάζουν λόγω τιμής, σχέσεις που ζυγώνουν στο απλησίαστο και ονόματα πλαστά, με λίγο φως να τα ξορκίζει μακριά…Αυτός ο κόσμος, ο γυάλινος, ο τιποτένιος και ταυτόχρονα ο ατελείωτος και ο σημαντικότερος, είναι η Ιθάκη. Όλοι εμείς προσπαθούμε με κόπο και επιμονή, να κατακτήσουμε αυτόν τον κόσμο που δεν κατακτιέται, που δεν αγοράζεται, που δεν πωλείται. Πουλάμε την αγάπη και τον έρωτα, εμπορευματοποιούμε κάθε λογής συναίσθημα και ανάγκη, ζούμε για να υπάρχουμε και υπάρχουμε για να ζούμε, επειδή φοβόμαστε να ζήσουμε.
Κάνουμε έρωτα και το ονομάζουμε ξεπέτα, αγαπάμε και το ονομάζουμε σφάλμα, αγγίζουμε ο ένας τον άλλον και το ονομάζουμε αμαρτία. Αν αυτό λέγεται ελευθερία, τότε γιατί δεν νιώθουμε ελεύθεροι; Γιατί ο άστεγος δεν έχει στέγη, γιατί ο φοιτητής δεν έχει εργασία, γιατί η γυναίκα κακοποιείται από τον άντρα της, γιατί το παιδί στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, (όπως τον ονομάσαμε)δεν έχει φαγητό, νερό και πρόσβαση στην μάθηση; Αν αυτό δεν είναι σκλαβιά, τότε τι είναι; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως οι τέχνες ενώνουν;
Πότε θα καταλάβουν οι άνθρωποι γύρω μας την αξία της μουσικής; Πότε θα σταματήσουν να ζηλεύουν, να συκωφαντούν, να κατακρίνουν; Πότε θα αρχίσουν να αποδέχονται το διαφορετικό; Οι διακρίσεις, θα πάψουν ποτέ να στερούν και να αναβοσβήνουν στην καθημερινή κοινωνία; Οι άνθρωποι θα σταματήσουν ποτέ να είναι εγωιστές; Το παιδί με τις ειδικές ανάγκες, πότε θα μπορέσει να μεγαλώσει και να ανεξαρτητοποιηθεί;
Ο καθένας από εμάς, εσύ, εσύ που ζεις, αναπνέεις, βλέπεις και κινείσαι για εσένα που με διαβάζεις μιλώ. Αυτός ο κόσμος, θα μπορούσε να είναι καλύτερος αν όλοι σκέφτονταν συλλογικά. Θα μπορούσε όμως να είναι αντίστοιχα και τόσο μουντός αν είμασταν όλοι ίδιοι. Οι ηθοποιοί της ζωής και οι πρωταγωνιστές της αντίστοιχα, ο ρόλος που εκπέμπουν και το φως που δίνουν στις ψυχές μας, οι στίχοι και οι μελωδίες των τραγουδιών, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και τα απωθημένα των εραστών, του τότε και του τώρα. Αυτοί μας καθοδηγούν στην κατάκτηση του κόσμου, τούτου του μον(άδικου) και σκοτεινού πηγαδιού, που ξεχειλίζει από ψεύτικους και δήθεν μοναδικούς και ιδιαίτερους ανθρώπους. Βαθιά στον πάτο των συναισθημάτων, εκεί που χτίζονται τα λόγια και οι πράξεις, παίρνουν θέση μακριά από την αντίσταση της θέλησης και του εξαναγκασμού.
Εκεί που τα θέλω γίνονται πρέπει και τα πρέπει θέλω, εκεί που τα όρια ξεπερνιούνται ό,τι κι αν συμβεί και που το όχι, λέγεται μόνο σε επαναστατικές στιγμές. Εκεί έχουν αφημένες τις ελπίδες τους οι άνθρωποι. Σε ένα καλοκαιρινό αυγουστιάτικο σινεμά, στην τελευταία φράση πριν τελειώσει η προβολή, στο κύμα που σκάει στα βράχια του λιμανιού καθώς ακούγεται η κόρνα των καραβιών, που μεταφέρουν τους τουρίστες στα νησιά, εκεί που φάγαμε το τελευταίο μας παγωτό, εκεί που δώσαμε το τελευταίο μας κοχύλι, και με φίλησες στα χείλη.
Εκεί που η νύχτα ξημέρωνε και η μέρα νύχτωνε βαθιά και αλησμόνητα. Εκεί που η ανάγκη, δεν γινόταν ιστορία διότι η ιστορία είχε ήδη ξεκινήσει. Πλούσια, χωρίς πολλά χρώματα και χλιδάτα μενταγιόν. Σκέτη, με ένα καλοκαιρινό αεράκι, λίγο μουσική, ένα αστέρι, μια κιθάρα και ένα γλυκό χάδι που θα σε έστελνε σε ένα νησί φανταστικό και μόνο, με ένα μονάχα φως αναμμένο που θα φώτιζε, ώσπου ο καλοκαιρινός αέρας να σταματήσει, ώσπου το τσιγάρο να σβήσει, ώσπου τα σώματα να ξεκολλήσουν, ώσπου τα πάντα, τα πάντα να γίνουν παντοτινά και ασήμαντα από τα σημαντικά, και αδιάφορα από τα ενδιαφέροντα και μον(άδικα), από τα άδικα των ζώντων συμπάντων και των ατρόμητων.
