Ασθενήν έχομεν, εις τον γύψον τον εβάλαμεν.
Με τα λόγια αυτά ο Γεώργιος Παπαδόπουλος περιέγραψε την κατάσταση της Ελλάδος το 1967 και ως αυτόκλητος ιατρός αποφάσισε και επέβαλε στην χώρα τη θεραπεία που για εκείνον φαινόταν σωστή. Για επτά έτη ο ελληνικός λαός βίωνε τις καταστροφικές παρενέργειες αυτής της θεραπείας, βιώνοντας ένα καθεστώς τρόμου, ενώ όσοι αντιτάσσονταν και συλλαμβάνονταν, αντιμετώπιζαν τη χυδαία βαναυσότητα, όπως αυτή εκφραζόταν μέσα από τα βασανιστήρια, την εξορία και την απομόνωση.
Με τις μνήμες να είναι ακόμη νωπές και από το βήμα της ελληνικής Βουλής το 2018, ο πρώην βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, καλεί σε πραξικόπημα τον ελληνικό στρατό. Αίτημά του η ανατροπή της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης. Δε σεβάστηκε τη βούληση των Ελλήνων, τους οποίους με κραυγαλέες ρητορείες δηλώνει ότι προσπαθεί να υπερασπιστεί, παρέκαμψε το ανύπαρκτης αξίας για εκείνον δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά κυρίως επιχείρησε να αναβιώσει τις τραγικές μνήμες που στιγμάτισαν τη σύγχρονη, ελληνική ιστορία. Από έναν, έστω και πρώην, βουλευτή ενός νεοναζιστικού μορφώματος τέτοιες ιδέες είναι αναμενόμενες. Η άνανδρη στάση με τη φυγή του και το κυνηγητό με την αστυνομία προβλέψιμη. Άλλωστε, τέτοια άτομα το μόνο που γνωρίζουν είναι να επιτίθενται σε αδύναμους και μπροστά στο βάρος των ευθυνών τους να δραπευτεύουν νύχτα.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να μας προβληματίσει έντονα ως λαό, είναι το γεγονός ότι στην κοινωνία τέτοιες φωνές όχι μόνον έχουν θέση αλλά βρίσκουν και ένθερμους υποστηρικτές. Διατρανώνουν ότι το συμφέρον της χώρας τίθεται πάνω από όλα γι’ αυτούς, αγνοώντας όμως πως εθνικό συμφέρον και αγκυλωτός σταυρός δε συμπορεύονται. Και αυτό γιατί ο δεύτερος στάθηκε αφορμή άνθρωποι να βασανιστούν, να ταπεινωθούν, να εξευτελιστούν, να απωλέσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Στο όνομα του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας που ο ναζισμός εξέφραζε, άνθρωποι κατά εκατοντάδες οδηγήθηκαν στα κρεματόρια, στους θαλάμους αερίων ή κατέληξαν πειραματόζωα της πιο διεστραμμένης φαντασίας, επειδή ήταν Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, αθίγγανοι, όχι αρτιμελείς ή υγιείς. Καθετί διαφορετικό εκριζωνόταν, καθετί μη άρειο με παράλογο μίσος διαλυόταν.
Σχεδόν έναν αιώνα μετά, οι ιδέες αυτές με απροκάλυπτα χυδαίο τρόπο εξακολουθούν να διατυπώνονται αντί να ανήκουν για πάντα στις μελανές σελίδες της ιστορίας και να συνιστούν παράδειγμα, όχι απλώς προς αποφυγή, αλλά κυρίως προς όνειδος. Πλέον όμως οι μάσκες μετά τα τελευταία γεγονότα έπεσαν, τα πραγματικά πρόσωπα αυτών που στρέφονται κατά ανυπεράσπιστων μεταναστών, ομοφυλοφίλων, ετερόδοξων πάσης φύσεως αποκαλύφθηκαν!Μπροστά σε αυτό το πρόσωπο η απάντηση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης δεν μπορεί παρά να είναι εκκωφαντικά καταδικαστική και να φανεί επιτέλους πως τόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, όμως θα είναι οι τελευταίες που θυσιάστηκαν για το αυτονόητο δικαίωμα στην ελεύθερη και αξιοπρεπή ύπαρξη!
