Το τελευταίο πράγμα που μου είπε πριν φύγω από τη δουλειά. Να προσπαθήσω να τον καταλάβω. Αφού σταμάτησε τις απειλές για λίγο αυτή ήταν η σημαντικότερη κίνηση για συμβιβασμό που έκανε .Με έπιασε απροετοίμαστο, να πω την αλήθεια, με αυτό που είπε. Και το περίεργο είναι πως κάθισα να το σκεφτώ. Ξέρεις κάτι; όταν, πάνω στο καυγά που είχαμε, με ρώτησε πως τρέχει μια επιχείρηση πραγματικά δε μπορούσα να του απαντήσω και έδωσα βάση σε αυτή μου την αδυναμία. Λέω στον εαυτό μου πως θέλω να διαβάσω για να μου φύγουν οι αμφιβολίες πως είχε άδικο σε αυτά που μου αράδιαζε, για να είμαι σίγουρος για τη γνώμη μου.
Στην αρχή δυσκολεύομαι λίγο, η ροή είναι πολύ μονότονη και κάπου χάνω το σημείο ταύτισης των νέων με τη καθημερινή μου ζωή. Και η προσοχή μου διασπάται εύκολα. Πόσο δύσκολο είναι να συγκεντρωθώ για λίγο μέχρι να ξεμπερδέψω με αυτή τη διαδικασία; Συνεχώς απαντάω πως είναι εύκολο και μετά πάλι το ξεχνάω. Και γίνεται η ίδια ερώτηση και δίνεται η ίδια απάντηση σχεδόν κάθε μέρα, για χάρη της αποφασιστικότητάς μου.
Με το καιρό κάτι μαθαίνω, ώστε τώρα να μπορώ να λέω τη γνώμη μου χωρίς να μιλάω προσωπικά. Να μη μου λένε πως γκρινιάζω μόνο για τη δουλειά μου ή για το ψηλό νοίκι. Δεν καταλαβαίνω όμως. Σπάνια με σχολιάζουν με λίγο ενδιαφέρον, στο διάλειμμα στη δουλειά. Οι γονείς μου δε γνωρίζουν καν για τα περισσότερα που τους λέω. Μου είπε προχθές ένας από τη δουλειά να μη παίρνω τόσο στα σοβαρά αυτούς που παίρνουν αποφάσεις και συμφώνησα, παρόλο που δεν αναφέρθηκα σε κάποιον συγκεκριμένα. Ήθελε μάλλον να με κάνει να σταματήσω να μιλάω.
Άμα είναι ενδιαφέρον για κείνους, να γίνεται ευδιάκριτο πως μεροληπτώ στις απόψεις μου, τότε να το κάνω περισσότερο. Τα θέματα των συζητήσεών μου να είναι ακόμα πιο συγκεκριμένα. Αλλά πόσο πιο προσωπικά να γίνουν; Να αρχίζω να κατονομάζω προβλήματα και υπευθύνους; Το έπαιξα στο μυαλό, σαν να το σχεδίαζα να τους το πω. Όμως οποιαδήποτε τεχνητή ένταση και αν δημιουργούσα σε κάποιους άγνωστους στη δουλειά, θα ήταν τελείως γελοία.
Tο βράδυ αφήνω πάνω στο κομοδίνο τη ζώνη μου. Χαλαρώνω μετά από ώρες στο γραφείο. Δεν έχω σε κανέναν να μιλήσω, να αποδείξω πως κάτι έμαθα από τη τελευταία φορά. Και να το έκανα ποιος θα θυμόταν για ποιο θέμα μιλήσαμε τη προηγούμενη; Κοντεύει έντεκα το βράδυ και βάζω μουσική. Στο πάτωμα το μπάσο τραντάζει τα έπιπλα τριγύρω και εγώ κάθομαι κάτω στο χαλί και νιώθω τον παλμό.
Μετά από αδιευκρίνιστο διάστημα ακούω να τραβάνε κάποια έπιπλα από το πάνω όροφο. Δε δίνω σημασία αλλά αργότερα που χαμηλώνω τη μουσική ακούω φωνές στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Πρώτα σιγουρεύομαι πως δε θα πέσω πάνω σε φασαρία και έπειτα βγαίνω προς τα έξω. Βρίσκω τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας μαζεμένους στο πάνω όροφο, με τη κλειδαριά του διαμερίσματος ακριβώς πάνω από το δικό μου να έχει πέσει στο πάτωμα και τη πόρτα μισόκλειστη. Θέλω να ρωτήσω κάποιον, αν είμαστε σίγουροι πως οι ληστές δεν είναι ακόμα στο σπίτι, αλλά δε είμαι παρόν στη συζήτηση που κάνουν. Κάθομαι όρθιος στη σκάλα με τη πλάτη μου γερμένη στο τοίχο. Μόνο ακούω τι λένε και κοιτάζω περιστασιακά. Σηκώνω άλλη μια φορά το βλέμμα και νιώθω πως με βλέπει κάποιος από απέναντι. Ανεβαίνω πιο πάνω και τώρα με βλέπουν όλοι. Με χαιρετάει μόνο ο κύριος Παπουτσής που μένει στο απέναντι διαμέρισμα από το δικό μου. Κάθομαι στα σκαλιά, υποτίθεται πως οι όρθιοι έχουν κάτι να πουν. Για κάποια ώρα δεν ακούω τίποτα από αυτά που λένε, μόνο απολαμβάνω την αίσθηση της συντροφικότητας που με κάνουν να νιώθω, μέχρι που μου κουνάνε το χέρι για να πω κάτι. Τους λέω ό,τι λίγο άκουσα στα αλήθεια, χωρίς να προλάβω να προσθέσω και κάτι πιο ενδιαφέρον. Κάπως περήφανος που μίλησα και μόνο, δε κλειδώνω καν τη πόρτα του σπιτιού. Περιμένω κάποιον να μου χτυπήσει, δεν έχει σημασία για ποιο λόγο. Και ας μου χτυπήσουν τη πόρτα όποια ώρα επιθυμούν. Τελικά δε χτυπάει κανείς.
Στη δουλειά, στα διαλείμματα δε βγαίνω καν από το γραφείο μου πια. Κάθομαι στην ίδια καρέκλα, μέχρι να μουδιάσουν τα πόδια μου. Και έχουν μεταθέσει στο ίδιο τμήμα με μένα τον Πέτρο, που νομίζει ότι είμαι φίλος του, επειδή του λύνω μερικές απορίες. Και ευτυχώς που όταν περνάει κάποιος εκεί κοντά και με βλέπει να κουβεντιάζω μαζί του βρίσκεται συνήθως σε απόσταση και δεν ακούει τις τρέλες που μου λέει. Μάλλον το κάνει επίτηδες αλλά πριν μου μιλήσει κάνει πάντα μια μικρή εισαγωγή χωρίς να με κοιτάει. Όταν διαπιστώνω πως δε βρίσκονται άλλοι συνάδελφοι τριγύρω ξέρω πως θα αρχίσει να λέει καμιά ιστορία. Τις υπόλοιπες φορές, στο γραφείο, που δε με απασχολεί και δε δουλεύω, διαβάζω ό,τι βρω. Από οικονομικές αναλύσεις μέχρι κοινωνικοπολιτικά άρθρα, ό,τι μου κατέβει αρκεί να είναι κόσμιο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Το γραφείο μου βρίσκεται στο πιο κεντρικό σημείο ολόκληρου του ορόφου. Στο δίπλα τραπέζι βρίσκονται τα συρραπτικά και λίγα μέτρα παραπέρα η κεντρική είσοδος. Θα μπορούσα να παίρνω παρουσίες στο γραφείο, να έχω τουλάχιστον τη δύναμη του απουσιολόγου. Τώρα αυτό που συμβαίνει είναι να με βλέπουν όλοι και εγώ μόνο την οθόνη μου.
Ένα χρόνο σε τηλεφωνικό κέντρο, δε μπορώ να πω πως ό,τι έχω διαβάσει μου έχει χρησιμέψει. Το σημαντικό είναι πως με βοηθάει να έχω επαφή με τον έξω κόσμο. Διαβάζω τώρα τη συνέντευξη ενός επιχειρηματία που η διαδρομή του έχει τόσα ονόματα και σκαλοπάτια. Όλο αυτό το σύμπλεγμα γεγονότων στη ζωή του δε καταλαβαίνω αν το διηγείται στο δημοσιογράφο μόνο για να εντυπωσιάσει, γιατί φλυαρεί πολύ στις απαντήσεις του. Σίγουρα δεν έχει εμένα στο νου του όταν θεωρεί δεδομένες τις “καλές” σπουδές για τους νέους. Λοιπόν, σε λίγο που θα σταματήσω να θεωρούμαι νέος, θα έχω αποποιηθεί της ευθύνης να σπουδάσω. Μπορώ να κλέψω και δύο, τρία επίπεδα και να φτάσω κατευθείαν να γίνω επιχειρηματίας, η προϋπηρεσία που έχω είναι ούτως ή άλλως μεγάλη.
Να βρίσκεις συνέχεια καινούργια κίνητρα είπε ο επιχειρηματίας. Άμα κίνητρο δίνουν τα προβλήματα εγώ έχω περισσότερα από όσα μπορώ να διαχειριστώ. Δε μπορώ να πω πως στο τέλος της ημέρας όταν διαλέγω να μην αξιοποιήσω κανένα από όλα είμαι δυσαρεστημένος. Έχω φερθεί σε όλα μου τα κίνητρα ισότιμα.
