[punica-dropcap]Ε[/punica-dropcap], ψιτ, να εδώ, εδώ καλέ! Ξέρω, πως ίσως σήμερα νιώθεις πιο αδύναμος από ποτέ, πως τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις έχουν φορτώσει την ψυχούλα σου για τα καλά. Σήμερα δεν ήθελες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, τα άκρα σου είχαν μουδιάσει και το μυαλό σου υπολειτουργούσε.
Να σηκωθείς να κάνεις τι; Να πληρώσεις ΔΕΗ, ΟΤΕ, να ανοίξεις την τηλεόραση όσο πίνεις τον καφέ σου και να εισβάλλουν στο χώρο σου χίλια δυο αρνητικά συμβάντα, λες και τα ζεις ο ίδιος ένα πράγμα… Να σηκωθείς να κάνεις τι; Το μαύρο άσπρο γίνεται; Αναρωτιέσαι. Και να την η κατάθλιψη ένα βήμα πριν το κατώφλι σου, συνάμενη κουνάμενη, τη βλέπω να έρχεται να σου χτυπάει την πόρτα και είσαι μόλις 25 χρόνων…
Σήμερα ξύπνησα στο νοσοκομείο. Μην τρομάζεις, για μια εγχείρηση ρουτίνας ήρθα, αλλά μια ρημάδα έλλειψη ασβεστίου με κράτησε μέσα για λίγο παραπάνω, τόσο που με έκανε να χάσω κάπως το κουράγιο μου… Χάπια, οροί, μουντίλα, νοσοκόμοι πάνω κάτω. Και τελικά κατέληξα στο κλασικό αλλά αδιαμφισβήτητα ορθό, ότι όταν εχεις την υγεία σου, έχεις τα πάντα! Κι εγώ την είχα κι ας ένιωσα για λίγο ότι την έχανα. Έπειτα είδα επείγοντα περιστατικά, ανθρώπους στο δίπλα θάλαμο να καρτερούν για μια μέρα ζωής ακόμα, όπως καρτερούσα κι εγώ να βγω από τη φυλακή που πίστευα ότι βρισκόμουν και ήρθα κάπως στα ίσια μου.
Εγώ θα πήγαινα σπιτάκι μου και σε μια εβδομάδα – δυο το πολύ – θα ήμουν και πάλι καινούργια, φιγουρίνι… Εκείνοι όμως; Κατέληξα λοιπόν, στο εξής: δεν έχω το δικαίωμα να χάνω το κουράγιο μου, όταν αυτό που μου συμβαίνει έχει λύση, δεν έχω το δικαίωμα να χάνω εμένα, τον εαυτό μου και τη δύναμη μου για κάτι ψευτοανησυχίες που βάφτισα εγώ η ίδια ως προβλήματα, για φίλιες, έρωτες χαμένους και φράγκα τα οποία δεν θα αποκτήσω ποτέ… Δεν έχω το δικαίωμα να λέω «δεν αντέχω» από τη στιγμή που το σώμα μού μου δίνει τη δυνατότητα να αντέξω λίγο ακόμα!
Και θα μου πεις κάπου εδώ: «έπρεπε να δεις ανθρώπους να παλεύουν για επιβίωση δίπλα σου, μπροστά στα μάτια σου, για να εκτιμήσεις τη δίκη σου ζωή, που εδώ που τα λέμε είναι και ζωάρα;». Ναι! Κάπως έτσι λειτούργησα ενδοσκοπικά μέσα μου, με τρόπο αχάριστο και εγωιστικό, έπρεπε να δω το χειρότερο, για να εκτιμήσω ό,τι έχω…
Μας αρέσει όμως, να αυτοταλαιπωρούμαστε με σκέψεις άσχημες, τοξικές που τους δίνουμε υπόσταση, τις κάνουμε υπαρχτές και σαμποτάρουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς… Πώς να έχουμε κουράγιο μετά, μου λες;
Άκουσε με, η ζωή είναι τόσο όμορφη, όσο θες εσύ ο ίδιος να την δεις, τόσο γλυκιά όσο επιθυμείς εσύ ο ίδιος να τη γευτείς και τόσο μα τόσο απρόβλεπτη που ούτε εσύ ο ίδιος φαντάζεσαι. Αν σήμερα ξύπνησες με την υγεία σου καλή, με το σώμα σου να μην διαμαρτύρεται και με το μυαλό σου στη θέση του, τότε έχεις το δικαίωμα για λίγο κουράγιο ακόμα.
Το μαύρο άσπρο γίνεται; Και γιατί όχι;
