Έχω πολύ καιρό να γράψω, να αποτυπώσω όσα γυρνούν στο μυαλό μου πάνω στο ηλεκτρονικό χαρτί. Όσοι με γνωρίζουν σίγουρα θα έχουν απορήσει. Για εμένα βλέπεις η γραφή, είναι η σπουδαιότερη ψυχανάλυση που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου.
Αυτή και αν ήταν (εξακολουθεί να είναι για μερικές ημέρες ακόμη) μια χρονιά που έχριζε εξάπαντος ψυχανάλυσης. Πολλοί θα ήθελαν να την ξεχάσουν, να την σβήσουν από το ημερολόγιο της ζωής τους. Σαν να μην υπήρξε ένα πράγμα, όπως κάνει ο άνθρωπος με όλα όσα τον ενοχλούν, του χαλάνε το κέφι ή τον δυσκολεύουν. Τα εξαφανίζει και υποκρίνεται πως αυτά δεν υφίστανται.
Δυστυχώς όμως για εμάς, το 2020 ήταν και είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας, ανεξίτηλο να μας θυμίζει το πόσο λίγη δύναμη έχουμε στα χέρια μας. Πόσο πολύ υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας και πόσο δεν είναι δεδομένα όσα νομίζουμε δικά μας.
Καθώς φτάνουμε πια κοντά στο κλείσιμο της αυλαίας, συνειδητοποιώ πως δεν θέλω να ξεχάσω το 2020. Παρά την απογοήτευση, τη διάψευση, τη μοναξιά, τους ανθρώπους που άφησα πίσω, τη στεναχώρια, θέλω να το θυμάμαι.
Με ανάγκασε να μεγαλώσω με τρόπους που ούτε η ίδια φανταζόμουν. Να έρθω κοντά σε εμένα στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία. Να βάλω κάτω ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω ώστε να γίνω καλύτερη. Έριξα ταχύτητα. Άρχισα να είμαι παρούσα στη ζωή μου. Και ας έχουν περάσει πολλά βράδια φέτος με ατελείωτες σκέψεις και ερωτηματικά. Αναγκάστηκα να τα βάλω κάτω, να παλέψω με τον εαυτό μου και όλα όσα με κρατούσαν πίσω και ας μην το καταλάβαινα.
Έχω χάσει πολλά στην πορεία. Όνειρα, χαμόγελα, προσδοκίες, ανθρώπους. Πονάει να τελειώνεις κάτι πριν καν το αρχίσεις. Μα έμαθα από την άλλη τι συνεχίζει να υπάρχει. Ποιοι είναι δίπλα μου, όχι μόνο στα καλά. Ποιοι συνεχίζουμε την πορεία της ζωής μας παρέα, είτε χαμογελώντας από κοντά είτε πλέκοντας τις φωνές μας μέσα από μια τηλεφωνική γραμμή.
Θα κλείσω αυτή τη χρόνια με μία λέξη που (ξανα)διδάχθηκα: ανθρωπιά.
Μόνο απλή λέξη δεν την λες τούτη μιας και την ουσία της δεν την χωράς σε έναν απλό ορισμό. Σε αυτήν όμως καταλήγω. Γιατί η ανθρωπιά μας είναι αυτή που μας συνοδεύει σε αυτό το κακοτράχαλο μονοπάτι που ονομάζεται 2020. Είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει όλους μαζί, μια συλλογικότητα εμπειρίας, χρωμάτων και αντιθέσεων. Αυτή η λεπτή κλωστή που μας κάνει να κατανοούμε ο ένας τον άλλο, όσο αλλιώτικοι και αν είμαστε.
Είναι και κάτι άλλο όμως αυτή η ριμάδα η ανθρωπιά. Είναι πως βλέπουμε τον εαυτό μας, πόση αγάπη και κατανόηση του δείχνουμε, πόσο πολύ αποδεχόμαστε και σεβόμαστε τα όρια μας. Πόσο πολύ πρέπει να προσπαθήσουμε για να κερδίσουμε τα φτερά μας και να μας αγαπήσουμε γι’ αυτό που είμαστε. Αυτό μας δίδαξε το 2020.
Γι’ αυτό και μόνο του αξίζει ένα ευχαριστώ.
