Η Αφροαμερικανίδα ποιήτρια Maya Angelou είχε δηλώσει με μία εύστοχη φράση της την αξία της διαφορετικότητας. «Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους». Εκεί επομένως που πρέπει να υπάρχει κατανόηση και ανοχή της διαφορετικότητας του άλλου διαπιστώνουμε αντίθετα ένα παράλογο δέος του ανθρώπου ως προς το αλλιώτικο, το διαφορετικό από αυτόν.
Παράλογο γιατί ακριβώς αυτή η διαφορετικότητα του ανθρώπου είναι που τον καθιστά μοναδικό και αναντικατάστατο, ικανό να αφήσει σε αυτό τον κόσμο το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα. Αυτό είναι και το μεγάλο προνόμιο αυτών που διαφέρουν.
Η τάση του ανθρώπου να αντιμετωπίζει αλλιώς το διαφορετικό απορρίπτοντας το πολλές φορές υποστηρίζεται από αρκετούς ψυχολόγους πώς είναι έμφυτη. Με το που γεννιούνται οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με ποικίλα διαφορετικά στοιχεία. Μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτή τη στάση ενός παιδιού που για πρώτη φορά βρίσκεται αντιμέτωπο με κάθε τι που διαφέρει. Του προξενεί ίσως μια επιφυλακτικότητα και είναι απόλυτα λογικό για τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Εκείνο που δύσκολα μπορούμε να δικαιολογήσουμε είναι την στάση των ενηλίκων. Όσων καταδικάζουν εκ των προτέρων και με δογματισμό πολλές φορές το διαφορετικό.
Το φύλο , η καταγωγή, η κοινωνική τάξη, το μορφωτικό επίπεδο και πολλά άλλα αποτελούν μερικά στοιχεία με βάση τα οποία διαχωρίζονται οι άνθρωποι. Και όταν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους με περισσή απερισκεψία σε κατηγορίες διαφοροποιώντας τους από τους υπόλοιπους τι γνωρίζουμε πραγματικά για αυτούς; Σοφό και συνάμα δίκαιο θα ήταν η αποφυγή συμπερασμάτων και χαρακτηρισμών που το μόνο που επιφέρουν σε ένα άνθρωπο είναι ένα βαρύ στίγμα. Καλλιεργείται επιπρόσθετα στον κοινωνικό μας ιστό το αίσθημα του φόβου ως προς το διαφορετικό, η προκατάληψη και ο ρατσισμός.
Όμως, η διαφορετικότητα είναι όπως προαναφέρθηκε αυτή που καθιστά ένα άνθρωπο ιδιαίτερο. Ιδιαίτερα όμορφο, ιδιαίτερα έξυπνο, ιδιαίτερα σπάνιο. Στο παρελθόν υπήρξαν προσωπικότητες, που ενώ σήμερα θεωρούνται μεγάλης εμβέλειας , στην εποχή τους χαρακτηρίστηκαν «παράξενοι», «αλλιώτικοι». Οι πλείστοι από αυτούς δώρισαν στην ανθρωπότητα ιδέες , θεωρίες και εφευρέσεις σε τομείς της επιστήμης , της τέχνης και ούτω καθεξής.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας μπορεί να επιτευχθεί αν επιστρατευτεί ο νευραλγικός ρόλος της παιδείας. Ο εκπαιδευτικός παράγοντας που παρέχει πλήθος γνώσεων στα παιδιά μας, οφείλει να χαράξει σε κάθε παιδική ψυχή ένα απαράβατο νόμο: Σέβομαι και αποδέχομαι κάθε ζωή , κάθε ύπαρξη διαφορετική ή μη. Μέσα σε ένα μαθησιακό περιβάλλον όπου πλάθονται παιδιά που θα εξελιχθούν σε ενήλικες -πρωταγωνιστές και αρχιτέκτονες του μέλλοντος-εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς έχουν σημαντική αποστολή. Σε κοινωνίες πλουραλισμού και ετερότητας που ζούμε πρέπει τα παιδιά να αντιληφθούν πως η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί.
Ειδικότερα σε ένα κόσμο που όλοι γνωρίζουμε πως οι συνθήκες της ζωής μας ανατρέπονται απροσδόκητα με μεγάλη ευκολία. Ανά πάσα στιγμή καθένας εισέρχεται στην σφαίρα του διαφορετικού. Αν σήμερα λοιπόν καταδικάσω τον διαφορετικό από μένα άνθρωπο , αύριο ίσως καταδικαστώ εγώ. Με εν συναίσθηση και ανθρωπιά, που κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα στα βάθη της ψυχής του από καταβολής κόσμου ας πράξει για το κοινό καλό. Στον οικουμενικό κόσμο δεν υπάρχει άλλος τρόπος ειρηνικής συμβίωσης πέρα από το σεβασμό της διαφοράς. Διαφορετικά χωρίς μια ομαλή συνύπαρξη όλων των κατοίκων αυτού του πλανήτη, αργά η γρήγορα θα επέλθει και η καταστροφή μας. Η πιο σωστά, η αυτοκαταστροφή μας.
