Όταν το λεωφορείο στο οποίο επέβαινα άρχισε σιγά σιγά να αδειάζει, όσο πλησιάζαμε προς το τέρμα της διαδρομής, συνειδητοποίησα πως σε μία θέση προς το τέλος καθόταν ο ηλικιωμένος και πάντα ευγενικός γείτονάς μου. Μόλις με είδε κι εκείνος, με ένα νεύμα με κάλεσε να καθίσω στο άδειο κάθισμα που υπήρχε δίπλα του. Αμέσως πιάσαμε την κουβέντα και το ένα θέμα διαδεχόταν το άλλο, έτσι μία σκυταλοδρομία απόψεων άρχισε να εκτυλίσσεται μέρα μεσημέρι.
Αρχικά με ενημέρωσε για το πολιτικό τοπίο της χώρας και για τις συντάξεις που εμείς οι νέοι δεν θα λάβουμε ποτέ. Για άλλη μία φορά μου διηγήθηκε την προσωπική του ιστορία και για το πώς η οικογένειά του έφυγε με μπόγους και μπαούλα από την Άνδρο και εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Πειραιά.
Στην συνέχεια καταλήξαμε να σχολιάζουμε τα διάφορα προγράμματα της τηλεόρασης που είναι για τον τενεκέ. Μάλιστα πρόφερε αυτή την λέξη με ιδιαίτερο στόμφο και ακόμα συμπλήρωσε πως λιγοστά είναι αυτά που αξίζουν την προσοχή μας. Εγώ όλη αυτή την ώρα παρατηρούσα τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε, ήταν λες και είχε γίνει πάλι μαθητής και είχε σηκωθεί μέσα σε μια ολόκληρη τάξη να πει το μάθημά του το οποίο είχε μελετήσει αρκετά. Τα χέρια του επικουρικοί συνοδοιπόροι στην ομιλία του, έδιναν δυναμισμό στις λέξεις που πρόφερε.
Μια νεανική λάμψη άρχισε να αχνοφαίνεται στο ομιχλώδες και κουρασμένο τοπίο των ματιών του. Ένας άλλος άνθρωπος είχε πάρει την θέση του, κάποιος που στα ογδόντα του χρόνια, ήθελε να επιβραδύνει την πτώση των κόκκων της άμμου μέσα στην κλεψύδρα του χρόνου. Όταν αγνάντεψα την στάση που έπρεπε να κατέβουμε σηκώθηκα και πάτησα το κουμπί κι εκείνος με μικρά αλλά σίγουρα βήματα με ακολούθησε. Όταν πια βρεθήκαμε στην ασφάλεια του πεζοδρομίου και αφήσαμε πίσω μας την αυτοκινούμενη κάψουλα που μέσα της καθημερινώς στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι, αποχαιρέτησα τον πάντα ευγενικό γείτονά μου.
Εκείνος με την σειρά του με ευχαρίστησε και μάλιστα μου είπε κάποιες κουβέντες που αμέσως το μυαλό μου έστω και υποσυνείδητα άρχισε να επεξεργάζεται. «Βαρύ φορτίο η μοναξιά παιδί μου». Αυτά του τα λόγια με απασχόλησαν όλη την υπόλοιπη ημέρα. Σκέφτηκα πόσο δυσβάστακτο είναι να μένει κάποιος μόνος του αθέλητα και να στερείται της αγάπης και της φροντίδας που είχε κάποτε από τον άνθρωπό του.
Ωστόσο δεν έχει σημασία η ηλικία, γιατί κι ένας νέος άνθρωπος όταν μείνει μόνος, η ψυχή αρχίζει και χάνει τα δροσερά άνθη της ευτυχίας και της χαράς. Η μοναξιά βέβαια έχει πολλές μορφές, μπορεί να ζεις μέσα σε μια οικογένεια, αλλά τα αγκάθια αυτού του ύπουλου εφιάλτη να αρχίσουν να πληγώνουν κάθε κύτταρο του εαυτού σου.
Συμπέρανα πως η μοναξιά έχει άμεση σχέση με την κατανόηση και ότι χρειαζόμαστε δίπλα μας άτομα που θα νιώσουν αληθινά τις κουβέντες που θα τους πούμε. Έτσι κατάλαβα πως η σύντομη αλλαγή που υπέστη ο ηλικιωμένος άντρας, είχε σημειωθεί εξαιτίας του συνοπτικού διαλόγου μας. Για λίγα λεπτά ένιωσε και πάλι μέλος μιας παρέας, εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, από το παρασκήνιο πέρασε στο προσκήνιο.
Στην ζωή μας δεν πρέπει να απομονώνουμε άτομα, τα οποία αποζητούν λίγη αγάπη. Το να ανήκεις κάπου σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις τον δρόμο σου μέχρι την επόμενη ανατολή. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με κάποιον αρκεί μία «Καλημέρα» ή ένα «Πώς είσαι;» για να του δείξουμε πως η παρουσία του είναι αισθητή στον κόσμο μας.
Μέσα σε αυτόν τον αδηφάγο μηχανισμό που καταπατά ζωές, εμείς ας γίνουμε δωρητές ζωής. Να σβήσουμε από τον νοητό τοίχο της ψυχής μας το συναίσθημα «Μοναξιά» και στην θέση του να ζωγραφίσουμε χαμόγελα, ήλιους και φιλίες που δεν θα μας αφήσουν ποτέ ξανά να ξεστρατίσουμε και να χαθούμε στην σκοτεινή πλευρά της ζωής.
