Το θέατρο για μένα υπήρξε έρωτας κεραυνοβόλος. Ήρθε στη ζωή μου αργά για να την σημαδέψει. Και έμεινε. Μοιάζει με σχέση έντονη, γεμάτη πάθος, ένταση και συγκινήσεις. Σαν αυτές τις σχέσεις που σημαδεύουν τη ζωή σου.
Που πότε σου δίνει χαρά, πότε λύπη. Πότε σε κάνει να χαμογελάς πότε να κλαις. Και είναι ανέκδοτο πλέον για μένα, ό,τι όταν μου αρέσει μια παράσταση με κάνει να κλαίω. Οι φίλες μου έχουν αποκτήσει το εξής κλισέ: Έκλαψες; Ε τότε ήταν ωραία παράσταση.
Γιατί κάθε μια από αυτές, τις ζω. Έντονα και παθιασμένα. Αγγίζουν τα βαθύτερα ένστικτα και συναισθήματά μου.
Και εδώ που τα λέμε, δεν πας στο θέατρο να κλάψεις, για ποιον λόγο να πας; Αν δεν πας να προβληματιστείς, γιατί να ξεκουνήσεις από τον καναπέ σου; Το θέατρο θέλει συμμετοχή. Χρειάζεται ψυχή για να υπάρξει. Όπως και οι σχέσεις δηλαδή. Είναι αμφίδρομες, σαν αυτές των ενηλίκων. Δίνεις και παίρνεις Και το αντίστροφο. Αλλιώς είναι μονόδρομος.
Κάπως έτσι θέλω να βιώσω αυτή τη στήλη. Με παραστάσεις που με άγγιξαν, με προβλημάτισαν, μου έδωσαν τροφή. Που με έκαναν να γυρίσω σπίτι μου χορτασμένη. Γεμάτη ιδέες, σκέψεις και προβληματισμούς. Αλλιώς ποιο το νόημα;
Αν περιμένετε να διαβάσετε κριτική θεάτρου ατυχήσατε. Εδώ θα βγάζουμε τα εσώψυχά μας, θα βλέπουμε με τα μάτια της καρδιάς, θα θυμώνουμε, θα γκρινιάζουμε, θα νιώθουμε, θα μιλάμε για όλα όσα είδαμε. Θα ψάχνουμε τα βαθύτερα επίπεδα, χωρίς να κρίνουμε. Υπάρχουν άπειρες σελίδες για αυτό. Έχουμε γεμίσει κριτική και ειδικούς. Σε αυτή τη σελίδα θα βιώνουμε μαζί τα συναισθήματα μιας παράστασης. Έτσι απλά.
Προσπαθώ να αναρωτηθώ τι μου άρεσε περισσότερο από το Υπέροχό μου διαζύγιο. Σε αυτόν τον υπέροχο μονόλογο της Geraldine Aron που όπως λένε οι ειδικοί, ίσως είναι το καλύτερό της έργο, με την εξαιρετική Φαίδρα Δρούκα. Η αμεσότητα της ηθοποιού; Η εκφραστικότητα του προσώπου της; Τα μεγάλα τρυφερά της μάτια; Οι χειρονομίες των χεριών της; Η κίνηση του κορμιού της; Όλα μα όλα, πρόσδιδαν γυναίκα πληγωμένη, προδομένη, συνειδητοποιημένη, που μαζεύει τις στάχτες της και ξαναγεννιέται από αυτές.
Η υπόθεση γνωστή. Μια γυναίκα χωρίζει και γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω της. Τι πρόκειται να κάνει για να επιβιώσει; Τα πάντα, από σχέσεις χωρίς ουσία, από δουλειές χωρίς αντικείμενο, από ταξίδια χωρίς προορισμό. Όλοι οι αγώνες επιβίωσης επί σκηνής. Βιώνει μια πολλαπλή απώλεια, σαν σύζυγος, σαν μάνα, σαν κόρη. Μέσα από τις αυτές θα σε κάνει να κλάψεις, χωρίς να γίνει μελό και θα γελάσεις ταυτόχρονα με ένα χιούμορ πηγαίο σαν να βγαίνει αβίαστα από μέσα της. Και αυτός ο κλαυσίγελος, θα είναι ο ωραιότερος που έχεις ζήσει. Όπως και στη ζωή. Θα ρέει σαν το νερό και τα 90 λεπτά θα περάσουν, χωρίς να το καταλάβεις. Και για φινάλε, θα έρθει ο μέγας ατόφιος και αληθινός έρωτας. Αυτός που υπάρχει γύρω της, αλλά δεν τον βλέπει, προσκολλημένη στον πόνο και στην εξέλιξη. Για να δώσει την λύτρωση και την απογείωση. Αυτό που χρειάζεται ένα θεατρικό έργο για το τέλος του.
Μια σκηνή λιτή όπως και η αφήγησή της. Καθημερινή και συνάμα δυνατή και έντονη γεμάτη συναισθήματα και χρώματα. Εικόνες και αρώματα. Ένας μονόλογος για τη γυναίκα, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ένας ύμνος στη δύναμη και στην αυτογνωσία. Είχα την τύχη να τη δω στο, Aπό Μηχανής Θέατρο στο Μεταξουργείο, μια αίθουσα μικρή και λιτή, όπως και η παράσταση. Σαν μια συντροφιά οι θεατές και η πρωταγωνίστρια που αφηγείται τη ζωή της. Τώρα ύστερα προφανώς από την επιτυχία που σημειώθηκε, μεταφέρθηκε στο Μικρό Χόρν στο Κολωνάκι. Είμαι σίγουρη πως και εκεί θα νιώσετε το ίδια συναισθήματα, γιατί αυτά δεν αλλάζουν. Και προσοχή εσείς στην πρώτη σειρά καθισμάτων, μην κουνάτε το πόδι σας ρυθμικά από αμηχανία. Αποσυντονίζεται την ερμηνεύτρια και είναι κρίμα να χάσετε κάτι τόσο αληθινό.
