[punica-dropcap]Η[/punica-dropcap] Άννα ετοιμαζόταν για το ραντεβού της, χωρίς να έχει καμία αγωνία όπως συνηθίζεται στα πρώτα ραντεβού και χωρίς να έχει και ιδιαίτερη διάθεση να βγει με έναν εντελώς άγνωστο. Την τελευταία στιγμή συμφώνησε να γνωρίσει το νέο συνάδελφο της αδερφής της, με την προϋπόθεση να μη μάθει τίποτα για αυτόν. Μάλιστα είχε ξεχάσει το όνομά του, αλλά δεν ήθελε να τηλεφωνήσει στην αδερφή της να ρωτήσει.
Την ώρα που ντυνόταν, έκανε μία αναδρομή στο παρελθόν για τα προηγούμενα αποτυχημένα ραντεβού της. Ήταν τόσο σύντομη, όσο σύντομη ήταν και η ιστορία της στον έρωτα.
Η Άννα γεννήθηκε με μία υπερφυσική δύναμη, την οποία η οικογένειά της τη χαρακτήριζε ως χάρισμα, αλλά η ίδια ως κατάρα. Μπορούσε με την πρώτη ματιά να διαβάζει τις σκέψεις του άλλου, εκτός των οικείων της. Με το που αντίκριζε τον άλλον, ήξερε τι άνθρωπος ήταν. Ήξερε πώς σκέφτεται και τι ήταν ικανός να κάνει, κακό ή καλό. Άλλωστε πάντα πίστευε ότι ανάμεσα στο κακό και στο καλό ένα σύμφωνο κάνει τη διαφορά. Μάλιστα τα σύμφωνα αυτά, το «κ» και το «λ» είναι συνεχόμενα στην αλφαβήτα, οπότε δεν απέχουν και πολύ. Η επιλογή είναι πάντοτε πολύ λεπτή.
Είχε χαθεί κάθε ίχνος έκπληξης στη ζωή της, αφού γνώριζε εκ των προτέρων τι θα αντιμετωπίσει. Είχε συνδυάσει την αφαίρεση έκπληξης ως το θάνατο της καθημερινότητας. Το μόνο όφελος της υπερφυσικής της δύναμης, ήταν στη δουλειά της. Ως δικηγόρος, η ικανότητα να γνωρίζει τις σκέψεις των άλλων, την είχαν οδηγήσει σε μία επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα. Είχε αφοσιωθεί στη δουλειά της, αφού προσωπική ζωή ήταν δύσκολο να έχει. Ήξερε όμως, καλά ότι η ικανοποίηση που σου δίνει η εργασία είναι μετρημένες στιγμές ευχαρίστησης.
Ήθελε τόσο πολύ να βιώσει τον έρωτα, αλλά ο έρωτας χωρίς τη μαγεία της εκπλήξεως ήταν νεκρός. Ο αυθορμητισμός είναι βασική προϋπόθεση να ευδοκιμήσει ο έρωτας και η Άννα δεν μπορούσε να είναι αυθόρμητη. Είχε καταλήξει ότι δεν μπορούσε να είναι ερωτεύσιμη.
Τα ραντεβού του παρελθόντος ήταν βαρετά και κάποιες φορές τρομακτικά για την ίδια. Η επιτυχία της στη δουλειά είχε προσελκύσει πολλούς φιλόδοξους άντρες, οι οποίοι την πλησίαζουν με σκοπούς που δεν είχαν καμία σχέση με ερωτική διάθεση. Την Άννα τη θύμωνε πολύ η αλαζονεία αυτών των αντρών, γιατί τουλάχιστον δεν είχαν την τιμιότητα να της φανερωθούν ως φίλοι, αλλά ως επίδοξοι εραστές.
Κοίταξε το ρολόι και ήδη είχε καθυστερήσει πέντε λεπτά. Πήρε γρήγορα τη τσάντα της και κατέβηκε τα σκαλιά του σπιτιού της. Έξω ήταν παρκαρισμένο ένα μαύρο αυτοκίνητο και δίπλα στεκόταν ένας ψηλός άνδρας. Δεν μπορούσε να διακρίνει καλά τα χαρακτηριστικά του, γιατί ήταν βράδυ. Όταν πλησίασε τον άκουσε να της λέει:
«Γεια σου Άννα, είμαι ο Μάριος!», αμέσως ένιωσε ανακούφιση που της συστήθηκε και δεν ήρθε στην δύσκολη θέση να τον ρωτήσει το όνομά του.
«Γεια σου Μάριε, βρήκες εύκολα το σπίτι;»
«Ναι, με τη βοήθεια της αδερφής σου, η οποία ήθελε να έρθουμε να μου το δείξει μετά τη δουλειά μας.»
«Συγγνώμη για αυτό, ξέρεις πώς είναι οι αδερφές!»
Advertising
«Όχι, Άννα, δεν ξέρω γιατί είμαι μοναχοπαίδι»
Της άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να μπει μέσα και όταν την έκλεισε, η Άννα συνειδητοποίησε κάτι πρωτόγνωρο. Τόσην ώρα μίλαγε με αυτόν τον άνδρα και δεν είχε καταφέρει να διαβάσει την οποιαδήποτε σκέψη του. Όταν μπήκε και ο ίδιος μέσα στο αυτοκίνητο, γύρισε και τον κοίταξε έντονα στα μάτια.
«Άννα, όλα καλά;»
Η υπερφυσική της δύναμη την είχε εγκαταλείψει και ήταν πρώτη φορά που ήθελε να την έχει. Ο Μάριος ήταν αρκετά εμφανίσιμος, με ευγενικούς τρόπους και αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν τα μάτια του. Όχι το χρώμα και το σχήμα, αν και αυτά ήταν ωραία, αλλά ο τρόπος που την κοίταζε. Το έντονο βλέμμα του, αντί να την κάνει να αισθάνεται άβολα, την έκανε να νιώθει ωραία.
«Λοιπόν, Μάριε, πού θα με πας;»
«Άννα, μαζί θα πάμε!»
«Ναι, αλλά εσύ θα οδηγείς»
«Εσύ όμως θα μου δίνεις οδηγίες, άλλωστε είμαι καινούργιος στην πόλη.»
Η Άννα πρώτη φορά σε συνοδό της πρότεινε να πάνε στο αγαπημένο της μέρος. Δεν ήθελε να το συνδυάσει με ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού. Η διαίσθησή της τελικά αποδείχτηκε σωστή, γιατί ήταν από τις λίγες φορές που πέρασε υπέροχα. Όταν πλήρωσε ο Μάριος και σηκώθηκαν να φύγουν, ένιωσε ότι δεν ήθελε να τελειώσει η βραδιά. Την έπιασε απαλά την πλάτη και την κατεύθυνε προς το παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Της άνοιξε πάλι την πόρτα για να μπει μέσα, αλλά με αυθόρμητο τρόπο την κλείνει πάλι και της λέει με απελπισμένο τόνο στη φωνή του:
«Ξέρεις, Άννα, θέλω να σου πω κάτι που δεν το έχω πει σε κανέναν»
Η Άννα φοβισμένη γύρισε και τον κοίταξε, αναθεμάτισε γιατί την είχε εγκαταλείψει η υπερφυσική της δύναμη μαζί του. Ήθελε πολύ να διαβάσει αυτή τη στιγμή τη σκέψη του. Στο εστιατόριο είχε διαπιστώσει ότι στους υπόλοιπους είχε ακόμα τη δύναμη να βλέπει τι σκέφτονταν, ακόμα και της σερβιτόρας που ονειρευόταν το Μάριο σε αισθησιακές στιγμές.
«Τι συμβαίνει, Μάριε;»
«Άννα, έχω μία υπερφυσική δύναμη! Μπορώ να μπω στο μυαλό του άλλου και να διαβάσω τις σκέψεις του. Μπορεί να μη με πιστεύεις, αλλά ισχύει.»
Εκείνη τη στιγμή πέρασε μία ηλικιωμένη γυναίκα από δίπλα τους και ο Μάριος της είπε:
«Να, αυτή η γυναίκα σκέφτεται αν το εγγονάκι της είναι καλά, ή αν έχει ακόμα πυρετό»
Η Άννα γύρισε και κοίταξε την γυναίκα και διάβασε ακριβώς την ίδια σκέψη. Ο φόβος της μετετράπηκε σε τρόμο και άρχισε να τρέμει. Δεν ήταν δυνατόν να έχει απέναντί της έναν άνδρα με την ίδια ιδιαιτερότητα με την ίδια. Η φωνή του Μάριου την επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Ξέρεις, Άννα, ο μόνος άνθρωπος που δε μπορώ να δω πώς και τι σκέφτεται είσαι εσύ. Το μόνο που διαισθάνομαι για εσένα είναι μια οικειότητα που κανένας δεν μου την έχει προκαλέσει. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει όταν ήμουν μικρός και δεν έχω νιώσει σπίτι κανένα μέρος. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου»
Η Άννα δάκρυσε γιατί ήξερε πώς αισθανόταν ο Μάριος.
«Ξέρεις, Μάριε, η διαίσθηση υπερνίκησε τις υπερφυσικές μας δυνάμεις. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι και δεν με ενδιαφέρει, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πώς με κάνεις να αισθάνομαι. Η καλή αίσθηση που μου προκαλείς θεωρώ ότι προέρχεται από τα καλά συναισθήματα που έχεις μέσα σου και έμενα μου αρκεί.» Ο Μάριος έσκυψε και φίλησε την Άννα.
Τελικά, το πιο δυνατό όπλο του ανθρώπου είναι η διαίσθησή του. Η υπερφυσική αυτή δύναμη την οποία όλοι μας κουβαλάμε, αρκεί να την εμπιστευόμαστε. Μας ενώνει ή μας χωρίζει από ανθρώπους και έχει ισχυρή δύναμη στη ζωή μας.
