“Θέλω να βγω, να κάνω βόλτα, να δω τον έξω κόσμο, μα δεν μπορώ. Θέλω να πάω να ψωνίσω, να κάνω τις δουλειές μου, να τακτοποιήσω τις υποχρεώσεις μου, μα δεν μπορώ. Θέλω να πάω για καφέ με τους φίλους μου, για φαγητό με την οικογένεια μου, μα δεν μπορώ. Θέλω να είμαι επιτέλους ανεξάρτητος. Να μην χρειάζομαι κάποιον συνέχεια από πίσω μου, να με ανεβάζει και να με κατεβάζει από το πεζοδρόμιο, μα δεν μπορώ. Οι ευκαιρίες μου είναι άνισες…”
“Μένω μέσα στο σπίτι γιατί ξέρω ότι μόλις αποφασίσω να τα κάνω όλα αυτά, το μόνο που θα καταφέρω είναι να γυρίσω ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος σπίτι. Δεν μου δίνεται η ευκαιρία αυτή τόσο λόγω των συμπολιτών μου που παρκάρουν πάνω στις ράμπες για τα αναπηρικά αμαξίδια όσο και από το ίδιο το κράτος που πολλές φορές αμελεί την δημιουργία ειδικών υποδομών για την εύκολη μετακίνηση μου. Είμαι ένας άνθρωπος ίσος με όλους τους άλλους. Με τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις. Ένα ΑμεΑ (άτομο με αναπηρία) και όχι άτομο με ειδικές ανάγκες, όπως συχνά ακούω. Δεν έχω καμία τρομερή ανάγκη, τις ίδιες με όλους έχω, τις θεμελιώδεις.”
Όσο κι αν μιλάμε για την ενότητα, για τις ίσες ευκαιρίες, για την κατάρριψη των διακρίσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να εφαρμοστεί πραγματικά αν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε στάση ζωής. Όταν πριν από λίγες μέρες είπα σε κάποιον που είχε παρκάρει πάνω σε ράμπα για ανάπηρους να μετακινήσει το όχημα του η απάντηση του ήταν “σε λίγο θα φύγω”. Η μόνιμη φράση που για κάποιον λόγο πρέπει να δικαιολογεί αυτόν που παρκάρει παράνομα και στερεί το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης σε συγκεκριμένους ανθρώπους. «Μην στερείς σε κανέναν ούτε πέντε λεπτά … ζωής!» . Αυτή ήταν η περιγραφή του παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη στην ανάρτηση του στο Instagram με θέμα την πρωτοβουλία του Δήμητρη Αντωνίου για μια ιδιαίτερη, σιωπηρή διαμαρτυρία στην Θεσσαλονίκη, σχετικά με το θέμα.
Μια από τις σπουδαιότερες αρετές ,κατά την γνώμη μου, είναι η κατανόηση. Και πόσο μάλλον η κατανόηση και συμπαράσταση σε έναν άνθρωπο για μια κατάσταση που δεν έχεις ή και δεν θα βιώσεις ποτέ. Δεν είναι λίγες οι φορές που βοηθάει να τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση κάποιου άλλου. Σκέψου λοιπόν πως θα ένιωθες εσύ αν δεν μπορούσες να διεκπεραιώσεις τις υποχρεώσεις σου, να διασκεδάσεις, να είσαι ανεξάρτητος, να ζεις, όπως θα λέγαμε, «φυσιολογικά» . Βάλε στην θέση σου έναν ανάπηρο άνθρωπο, καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σκέψου τον παραγκωνισμό που βιώνει ένας τέτοιος άνθρωπος. Το πόσα στερείται και το πόσο χρόνο θα στερηθείς εσύ αν ψάξεις πέντε ακόμα λεπτά για να παρκάρεις κάπου άλλου βοηθώντας αυτούς τους ανθρώπους με τον πιο απλό τρόπο. Ας μην καλλιεργούμε ευκαιρίες άνισες!
