Η υιοθεσία της ιδιαίτερης Μέλανι: μια συγκινητική ιστορία

Μια οικογένεια με δύο βιολογικά παιδιά, αποφάσισε να προχωρήσει στην υιοθεσία της ιδιαίτερης Μέλανι. Η Μέλανι είναι ένα παιδί, το οποίο γεννήθηκε με σοβαρές αναπηρίες, σχεδόν χωρίς άκρα, μύτη και στόμα. Το γεγονός αυτό, δεν εμπόδισε τους δυο γονείς να προχωρήσουν στην υιοθεσία της, προκειμένου να της χαρίσουν ένα περιβάλλον αγάπης κι αποδοχής. Για όλους εμάς, αυτό είναι ένα περίτρανο παράδειγμα μεγαλοψυχίας.

«Ο σύζυγός μου κι εγώ βρεθήκαμε σε μία κατάσταση μεγάλου ξεσκαρταρίσματος το φθινόπωρο του 2016. Μετακομίσαμε από ένα μεγαλύτερο σπίτι σε ένα μικρότερο για να αποπληρώσουμε κάποια χρέη. Το σχέδιο ήταν να αρχίσουμε να κάνουμε πιο απλή. Και τότε συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο.

Μπορώ να περιγράψω αυτήν την εποχή στη ζωή μας σαν μια μεταφορική έκφραση. Σαν να ήμασταν στην ακτή ενός μεγάλου ωκεανού. Θέλαμε τόσο πολύ και να κολυμπήσουμε και να μείνουμε στην ακτή, όμως σαν μία δύναμη μας καλούσε να βουτήξουμε χωρίς πλάνο, υπό όποιες συνθήκες.

Advertising

Advertisements

Ήταν ένα μείγμα φόβου και έκστασης. Σαν να προετοιμαζόμασταν για κάτι μεγάλο, αλλά παράλληλα νιώθαμε και έναν φόβο για το αβέβαιο. Η ιδέα της υιοθεσίας πάντα υπήρχε στο μυαλό μας, αν και είχαμε ήδη δύο παιδιά.

Μία όμορφη ημέρα του 2017, ο σύζυγός μου είχε πάει βόλτα με τα δύο μας βιολογικά παιδιά, δύο και τεσσάρων ετών τότε. Κάτι συνέβαινε μέσα του, όμως δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Όταν επέστρεψε από τη βόλτα μου είπε ότι ενώ κοιτούσε τα παιδιά μας, διερωτήθηκε τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά μας ήταν χωρίς στον ήλιο μοίρα;»

Κάπως έτσι, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε υιοθεσία και απευθύνθηκαν σε ένα αρμόδιο κέντρο στις Φιλιππίνες το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Παρόλο που τους προτάθηκε να υιοθετήσουν ένα παιδί μικρότερης ηλικίας από το πιο μικρό βιολογικό παιδί τους και να αποφύγουν την υιοθεσία παιδιού με ειδικές ανάγκες, εκείνοι δεν περιόρισαν την αναζήτησή τους.

Ο σύζυγός μου στάθηκε σιωπηλός μπροστά στον υπολογιστή. Χωρίς να δείξει κάποιο συναίσθημα μού έδωσε τον υπολογιστή και μου είπε: Κοίτα αυτό το δεκάχρονο κοριτσάκι. Όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω του είδα ένα μικρό κορίτσι, που είχε γεννηθεί χωρίς χέρια και πόδια, σχεδόν χωρίς στόμα, όμως μπήκε αμέσως στην καρδιά μου.

Advertising

Διαβάσαμε το σύντομο βιογραφικό της και χωρίς καν να μάθουμε το όνομά της συμφωνήσαμε να τη ζητήσουμε και την επόμενη μέρα ρωτήσαμε την υπηρεσία υιοθεσιών για αυτό το μυστηριώδες κορίτσι.

Και στις αρχές του 2018, η Μέλανι έγινε επισήμως μέλος της οικογένειάς μας. Ήταν μία εξαιρετική στιγμή. Ο κόσμος αντιμετώπισε με χαρά την πράξη μας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ταξιδέψαμε στη Μανίλα. Θυμάμαι να βλέπω παιδιά στους δρόμους ξυπόλυτα, να ζητιανεύουν μέσα στη βροχή. Τότε σκέφτηκα ότι η υιοθεσία και η ζωή της νέας μας κόρης θα ήταν κάτι το θαυμάσιο για εκείνη. Μπορεί να ήταν ένα παιδί σαν εκείνα στο δρόμο ή να κατέληγε χειρότερα. Βρέθηκε υπό τη φροντίδα ενός ιδρύματος που τη βοήθησε να ζήσει.

Έπειτα από πολλές επεμβάσεις είναι έτοιμη να αφήσει πίσω της όσα έζησε. Μόλις φτάσαμε και την είδαμε, η πρώτη μας αγκαλιά ήταν σαν μία ανάσα ανακούφισης. «Επιτέλους, οικογένεια».