«Φοβάμαι, μαμά. Δεν ξέρω τι γίνεται. Νιώθω να είμαστε σε ένα σπίτι, εγκλωβισμένοι, νιώθω τη φωτιά να πλησιάζει, νιώθω τη φωτιά να πλησιάζει σαν γάτα το θήραμά της, σα λύκος το επόμενό του θύμα. Νιώθω τη φωτιά να πλησιάζει, μαμά, και φοβάμαι.
Φοβήθηκα πολύ όταν με ξύπνησες τρεμάμενη το βράδυ. Όταν χαστούκιζες τον αδερφό μου για να ξυπνήσει, όταν ούρλιαζες για να ξυπνήσεις και μένα. Φοβήθηκα πολύ όταν μας έσπρωξες προς την πόρτα, φοβήθηκα πολύ όταν είδα το μπαμπά, τον πιο δυνατό άνθρωπο να κλαίει, να αναρωτιέται τι και πώς, φοβήθηκα πολύ όπως τον έβλεπα να με βλέπει, όπως τον έβλεπα κλαμμένο να βλέπει να δικά μου δάκρυα. Φοβήθηκα.
Συνέχισα να φοβάμαι όταν με πήρες στα χέρια σου, μαμά, και τρέχαμε προς το δρόμο, συνέχισα να φοβάμαι ακούγοντας τον αδερφό μου να κλαίει, συνέχισα να φοβάμαι όταν έβλεπα αυτόν και τον μπαμπά να τρέχουν μπροστά μας, να καθαρίζουν τον δρόμο για εμάς.
Μαμά, φοβάμαι.
Κάτι μας κυνηγάει, δεν ξέρω τι είναι, αλλά μας κυνηγάει. Το βλέπεις, μαμά; Γι’ αυτό τρέχουμε, μαμά; Φοβάμαι.
Είναι κάτι τεράστιο, ναι, ένα τεράστιο φως, μαμά. Ένα τεράστιο φως που δεν αφήνει αιχμαλώτους, ένα τεράστιο φως που δεν προσφέρει ζωή, αλλά σκορπά θάνατο.
Μαμά, κοίτα πόσα νεκρά αμάξια. Είναι σαν σκονισμένα, με τις πόρτες ξεχαρβαλωμένες, με τα χρώματα να έχουν χαθεί. Κοίτα και το δάσος, μαμά, καίγεται και αυτό από το φως, μαζί και τα δέντρα και τα ζώα του. Χάθηκαν όλα, μαμά.
Εκατοντάδες άνθρωποι μας προσπερνούν, μαμά. Και αυτοί κρατούν από κάποιον στα χέρια τους, ένα παιδί, μια μαμά, ένα νεκρό.
Συνεχίζεις να τους προσπερνάς και εσύ, τρέχεις πολύ γρήγορα, μαμά. Προσπαθείς να με σώσεις, το ξέρω, αλλά θέλω να σωθείς και εσύ.
Η φωτιά είναι ακόμα πιο γρήγορη, μαμά. Την βλέπεις; Είναι πίσω μας. Μαμά, μεγαλώνει. Πες της να σταματήσει. Φοβάμαι πολύ, μαμά.
Η φωτιά μεγαλώνει και παρασέρνει τα πάντα. Το σπίτι μας, τι να κάνει το σπίτι μας, μαμά; Τα πράγματά μας, το γραφείο του μπαμπά και οι κούκλες μου; Τι θα κάνουν οι κούκλες μου, μαμά;
Πολλές κάμερες, μαμά. Τουλάχιστον, θα μας δείξει η τηλεόραση, πάντα ήθελα να γίνω διάσημη. Τι εννοείς «για τον λάθος λόγο», μαμά;
Δε βλέπω τον μπαμπά, μαμά. Εσύ; Έχει πολλούς καπνούς, δε βλέπω τίποτα. Μόνο ακούω. Ακούω φωνές μωρών, ακούω κλάματα, ακούω νεύρα, ακούω βρισιές, ακούω θλίψη και πόνο.
Αυτοί γιατί φοράνε στολές, μαμά; Και γιατί πάνε προς την φωτιά; Γιατί δεν φοβούνται; Γιατί δεν προσεύχονται απλά όπως οι άλλοι, μαμά; Δεν αρκεί μια προσευχή, μαμά;
Ο μπαμπάς εμφανίζεται και πάλι, αγκαλιά έχει τον αδερφό μου. Ο κακομοίρης έχει πλαντάξει στο κλάμα, θέλω να τον αγκαλιάσω, να τους αγκαλιάσω όλους. Μαμά, με έχεις αγκαλιά τόση ώρα, αλλά δεν μου φτάνει. Θέλω ακόμα πιο σφιχτά.
Η φωτιά βαδίζει ακόμα πιο γρήγορα, δε θέλω να κοιτάω άλλο, μαμά. Φοβάμαι να βλέπω να γλιστρούν άνθρωποι, να πατάνε ο ένας πάνω στον άλλον, φοβάμαι να ακούω λυπημένα γαυγίσματα και βογκητά πόνου και «γιατί;». Φοβάμαι, σου λέω. Πάρε με από εδώ.
Ο μπαμπάς λέει να περιμένουμε εδώ, κρυμμένοι σε αυτό το πάρκο, να περιμένουμε να ηρεμήσει η κατάσταση, να καταλαγιάσει η φωτιά. Τον εμπιστεύομαι τον μπαμπά, και εσύ τον εμπιστεύεσαι, μαμά, το βλέπω στα μάτια σου.
Άνθρωποι τρέχουν πάνω κάτω, κάποιοι άλλοι επιλέγουν να κάτσουν δίπλα μας, άλλοι, ακόμα και μπουσουλώντας, τσουλάνε στην κατηφόρα.
Μη με αφήνεις, μαμά, σε αγαπάω. Κράτησε με εδώ για πάντα.
Μα καλά, για ποιες βίλες μιλάς, μαμά; Για ποια ξενοδοχεία και για ποια σπίτια πολυτελείας; Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά εδώ. Υπάρχει μόνο πηγαία φύση, με δάση, με ζώα, με εμάς, μαμά. Γιατί δεν μπορείς να μου εξηγήσεις, μαμά; Μαμά, μην κλαις, σε παρακαλώ, μην κλαις.
Πώς ξεσπάει μια φωτιά, μαμά; Γιατί δεν απαντάς; Τι εννοείς πως είμαστε τα μόνα θύματα στην όλη κατάσταση; Δεν είμαστε θύματα, μαμά. Κοίτα πόσες κάμερες, στο είπα και πριν. Κάμερες που δείχνουν εμάς, κάμερες που θα δείξουν τα σπίτια μας, μαμά.
Κοίτα πόσο άσχημοι και απεριποίητοι είναι αυτοί με τις στολές, μαμά. Έχουν μαυρίσει από τις κάπνες και τις φωτιές. Ευτυχώς που προσεύχονται για εμάς όλοι, μαμά. Τι εννοείς να προσέχω στην προσπάθειά μου να αγαπήσω το θεό, να μην ξεχάσω να αγαπάω τον άνθρωπο, μαμά;
Μας βλέπουν κάποιοι με στολές, έρχονται προς το μέρος μας. Κοίτα, μαμά, φαίνονται πολύ κουρασμένοι, οι μπλούζες τους έχουν σκιστεί και τα πρόσωπά τους δεν ξεχωρίζουν από τις μαυρίλες της καπνιάς. Παίρνουν στην αγκαλιά τους το μικρό και προσφέρουν μια δυνατή χειραψία στον μπαμπά. Είναι τόσο δυνατοί όσο και ο μπαμπάς, μαμά;
Η φωτιά έφτασε, μαμά. Φοβάμαι πολύ.
Κοίτα, το πάρκο καίγεται, μαμά. Ένα χέρι σου απλώνεται μπροστά σου. Πιάσε το να φύγουμε, μαμά. Πιάσε το γρήγορα. Άσε με και πιάσε το.
Ένα δέντρο φωτεινό έπεσε πάνω μου, μαμά. Πονάνε πολύ τα πόδια μου, μαμά. Πονάνε πολύ. Σε ακούω να φωνάζεις και τις στολές να προσπαθούν να έρθουν σε έμενα, μαμά. Βλέπω 3 ζευγάρια χέρια να κρατούν τον μπαμπά να μην ορμήσει στο δέντρο. Είναι πολύ δυνατός τελικά, στο έλεγα.
Μαμά, με καίει αυτό το φως. Με καίει παντού. Τόσο που δεν πονάω πια. Μαμά, μην φωνάζεις, τελείωσε τώρα. Απλά ήθελα μια ακόμα αγκαλιά, από εκείνες τις σφιχτές που συνήθιζες να μου χαρίζεις απλόχερα, ήθελα μια ακόμα αγκαλιά και ένα τσίμπημα στο μάγουλο.
Να προσέχεις, μαμά. Δώσε φιλιά στον μπαμπά και τον αδερφό μου. Να είστε δυνατοί μαζί όταν κάποιοι θα θαυμάζουν τις βίλες που έλεγες πριν, τα πανάκριβα ξενοδοχεία και τις εκκλησίες που φοβούνται. Να προσέχεις, μαμά. Και μην κλαις άλλο, σε παρακαλώ.
Θα εκδικηθεί το δάσος για εμάς.»
