Η μουσική των 90s ήταν κάτι που μας σημάδεψε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά κι εμείς, τότε που δεν υπήρχε διαδίκτυο.
Έχω καταλήξει να χρησιμοποιώ αυτή την φράση όπως οι παππούδες.
Όταν λένε το αμίμητο : “Εγώ στην ηλικία σου”. Και συνεχίζουν τα κατορθώματα που κατάφεραν σε έναν κόσμο αλλοτινό και μαγικό.
Μεγαλώνοντας θα συνειδητοποιήσει κάποιος ότι είναι συνδεδεμένος συναισθηματικά με τα μουσικά ακούσματα της παιδικής ηλικίας του. Σε οποιοδήποτε μουσικό ρεύμα και να καταλήξει.
Οποιαδήποτε μουσικά ερεθίσματα και αν αποκτήσει στην ζωή του.
Για παράδειγμα γνωρίζω μεταλλάδες που έχουν πώρωση με την Λίτσα Γιαγκούση.
Αλήθεια.
Οπότε για άλλη μια φορά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μουσική που θυμούνται οι 25άρηδες και πάνω. (Όχι ότι έχω κάποια σχέση με αυτή την τάξη φυσικά).
Μουσικά κομμάτια και συγκροτήματα ή τραγουδιστές που πλέον δεν υπάρχουν. Ή έχουν αποσυρθεί.
Eiffel 65 – Blue
Κάποτε υπήρχε το Tempo, ένα κανάλι που δώριζε μουσικά βίντεο στο κοινό. Εκεί μια μέρα άκουσα το παραπάνω κομμάτι.
Και κόλλησα.
Τεράστιο κομμάτι της 90ss εποχής. Η πρώτη προσπάθεια για να δείξεις και τις ανύπαρκτες χορευτικές σου ικανότητες. Η πρώτη γεύση που πήρες από τις μουσικές επιλογές των clubs. Των πραγματικών μουσικών που έπαιζε στα πραγματικά clubs.
Ποτέ κανένας πιτσιρικάς δεν κατάφερε να καταλάβει τους στίχους του τραγουδιού.
Οι Eiffel 65 είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες ηλεκτρονικής μουσικής της Ιταλίας. Έχουν συνθέσει τραγούδια για πολλές διοργανώσεις παγκόσμιας κλίμακας. Μιλάμε για μουσικά ενεργά άτομα ακόμη και σήμερα που έχουν δημιουργήσει και πάλι το αρχικό τους σχήμα.
Επειδή έπρεπε κι αυτοί να διαλυθούν για λίγο. Δεν συμβαίνει μόνο στην rock αυτό.
Δυστυχώς.
Coolio feat. L.V. – Gangsta’s Paradise
https://www.youtube.com/watch?v=N6voHeEa3ig
Ένας από τους ύμνους της δεκαετίας. Ένα κομμάτι σταθμός στην ιστορία του rap.
Και όχι ένα οποιοδήποτε κομμάτι. Μιλάμε ένα από τα πιο επιτυχημένα single όλων των εποχών. Με πωλήσεις να φτάνουν τα 5 εκατομμύρια δίσκους σε Αμερική και άλλα έξι παγκοσμίως.
Η εισαγωγή είναι πιο συνηθισμένη στο αυτί κι από το κάλεσμα της μάνας.
Καλά, τα παραλέω.
Αλλά πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα samples σε κομμάτι που έχουν υπάρξει. Και σε αυτό συνέβαλε και ο Stevie Wonder με την λούπα από το Pastime Paradise.
Σήμερα το κομμάτι παραμένει το ίδιο αναγνωρίσιμο. Αυτό σημαίνει πως είτε είναι τόσο καλό κομμάτι που έχει μείνει, είτε δεν βγαίνει πλέον ανάλογη μουσική.
Ανάλογη καλή μουσική. Και τα δύο είναι σωστά.
Το Gangsta’s Paradise είναι soundtrack του Dangerous Minds. Μια ταινία που έλαβε ανάμεικτες κριτικές, αλλά αξίζει να την δει κάποιος που σκέφτεται.
Spice Girls – Wannabe
Έλα, μην κοιτάς έτσι.
Όλοι το έχουμε μουρμουρίσει. Μικροί και λίγο μεγαλύτεροι.
Το πρώτο ίσως γυναικείο group με τόση μεγάλη επιτυχία. Δεν θυμάμαι κάποιο άλλο. Με αναγνωρίσιμα κομμάτια που έπαιζαν στις τηλεοράσεις 20 ώρες την ημέρα.
Για κάποιο λόγο.
Οπότε θέλοντας και μη, αν και αγοράκι, ένα από όλα αυτά που έπαιζαν, σου έμενε.
Σε εμένα έμεινε το παραπάνω τραγούδι και το όλο concept. Πάω κάπου με συμβατικούς γέρους ανθρώπους και φέρνω το χάος. Πάντα με χαμόγελο, νάζι και τσαχπινιά.
Δεν είχα δει ακόμη κλιπ από Sepultura τότε.
Το πιο ωραίο, ειδικά τα καλοκαίρια, ήταν οι κοριτσοπαρέες στις γειτονιές. Οι οποίες προσπαθούσαν να μιμηθούν τις κινήσεις των Spice Girls.
Κι αντί για χειροκρότημα, λάμβαναν γέλια ως ανταμοιβή. Αλλά μας πλήρωναν με το ίδιο νόμισμα.
Bomfunk MC’s – Freestyler
Σε αυτό το κομμάτι.
Πες την αλήθεια, προσπάθησες κάποτε κι εσύ να σπάσεις μέση και πόδια. Προσπάθησες κι εσύ να κάνεις ότι κάνουν οι τύποι στην οθόνη. Εμείς το προσπαθούσαμε, δεν τα καταφέρναμε.
Κάναμε και τον κόσμο να γελάει.
Δεν υπάρχει ένας που να μην αναγνωρίσει την εισαγωγή του κομματιού. Ίσως υπάρχει ένας, αλλά λογικά θα τον βρούμε.
Δυστυχώς το Freestyler ήταν ένα βεγγαλικό. Ένας κράχτης για μια αξιοπρεπή μπάντα. Με πολλά τραγούδια που είναι πολύ καλύτερα από το συγκεκριμένο.
Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους έλαβαν μια κάποια προσοχή αλλά μετά την αποχώρηση του DJ Gismo, σχεδόν τίποτα.
Ευτυχώς προλάβαμε τον δίσκο και τον αγοράσαμε. Ίσως κάποτε να γίνει συλλεκτικός.
Robert Miles – Children
Ώρα να σοβαρευτούμε λίγο.
Μια ήταν η μουσική που μεσουρανούσε στα 90s. Κι αυτή η μουσική ήταν η ηλεκτρονική. Παλιά, καλή, βαριά, αριστουργηματική ηλεκτρονική μουσική.
Το Children του Miles είναι ένα κομμάτι που έχει πάρει όλη την κουλτούρα αυτή στην πλάτη του. Και προχωρά, ακόμη και αν ο Robert Miles δεν είναι πια μαζί μας.
Μαζί μας έμεινε η μουσική του. Το πρώτο του άλμπουμ, το Dreamland, είναι ένα διαμάντι της ηλεκτρονικής μουσικής.
Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαν το Bohemian Rhapsody. Το ξέρεις κι ας μην το έχεις ακούσει ποτέ. Αν το ακούσεις πρώτη φορά αναρωτιέσαι. Μου προκαλεί όμορφο συναίσθημα ή θα θέλω να κουτουλήσω στον τοίχο με το που τελειώσει;
Να σου πω, μάλλον το δεύτερο. Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξος, αλλά μάλλον το δεύτερο.
Όσο σκέφτεται κάποιος την συγκεκριμένη μουσική σήμερα και την συγκρίνει με τότε, λυπάται. Μόνο αυτό μπορεί να κάνει.
Λυπάται.
Darude – Sandstorm
Ίσως θα έπρεπε να αφιερώσω ξεχωριστή λίστα για την ηλεκτρονική μουσική. Του ’90 πάντα.
Άρρωστο beat. Άρρωστος ήχος και ένα άρρωστο βίντεο.
Δεν ξέρεις τι, αλλά κάτι στο όλο θέαμα και άκουσμα σε παρακινεί. Να κάνεις κάτι, επίσης δεν ξέρεις τι. Αλλά η αύρα του κομματιού είναι αυτή.
Μια δράση, αυτό δημιουργεί. Μια δράση που υπάρχει στον αυτί μέσω του κομματιού. Μια δράση που υπάρχει στο μάτι μέσω του βίντεο-κλιπ.
Και μια ακόμη δράση που θέλει να υπάρξει μέσω κάποιου ή μέσω κάτι, αλλά δεν βρίσκει δίοδο.
Καλά, δεν σκεφτόμασταν τόσο έντονα τότε που το ακούγαμε. Εννοείται.
Αθάνατο κομμάτι που δεν θα βαρεθεί ποτέ κανείς.
Η μουσική των 90s
Και σαν επίλογο να θέσουμε ένα ή δυο ερωτήματα.
Αμφισβητεί κάποιος ότι η μουσική τότε ήταν καλύτερη από σήμερα;
Ρηχό το ερώτημα, ναι. Αλλά σαν μια γενική ερώτηση και απορία να το λάβει κανείς. Τι συμβαίνει και σήμερα με τα τόσα που έχουν προοδεύσει, η μουσική πάει από το κακό στο χειρότερο;
Γιατί εκεί πάει.
Επίσης, μικρότεροι ακροατές γνωρίζουν τα κομμάτια της δεκαετίας του ’90. Άνθρωποι που ίσως ήταν και αγέννητοι όταν έπαιζαν σε σταθμούς και τηλεοράσεις οι μουσικές αυτές.
Θα συμβεί το ίδιο με την μουσική που έπαιζε, ας πούμε, το 2010;
Δύσκολο, νομίζω.
Αυτά ήταν τα κομμάτια που επέλεξα να αντιπροσωπεύσουν τα 90s. Να μην γράφω τα ίδια, άφησα έξω έναν τόνο τραγούδια, σίγουρα.
Θα ακολουθήσει κι άλλο αφιέρωμα, λογικά στην επόμενη δεκαετία. Αυτή του 2000. Μια επίσης δυνατή, μουσικά, δεκαετία.
