Η παραλία, ειδικά τα βράδια του καλοκαιριού, είναι προορισμός για όλους τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Γράφοντας παραλία εννοούμε είτε μια παραλία κοντά σε ένα λιμάνι μιας παραθαλάσσιας πόλης, είτε μια παραλία σε ένα από τα τρία πόδια της Χαλκιδικής.
Γιατί σαν την Χαλκιδική δεν έχει.
Αστειεύομαι, μέχρι την Χαλκιδική έχω πάει.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, βλέπουν την παραλία σαν μια εύκολα προσβάσιμη περιοχή και αρκετά μεγάλη ώστε να πάνε μόνοι ή με παρέα και να αράξουν μέχρι το ξημέρωμα. Πάνω από όλα την βλέπουν και σαν μια ανέξοδη περιοχή, ίσως το βασικότερο.
Με μια εξάδα μπύρες ( ο καθένας ), μια μουσική από κινητό ίσως, χωρίς καθόλου μουσική κι απλά με συνοδεία μια κουβέντα. Έτσι κυνηγάν πολλοί άνθρωποι να περάσουν την βραδιά τους. Προτιμότερο από μια βραδιά σε ένα άθλια διαμορφωμένο beach-bar.
Και τι είναι αυτό το οποίο θα χαλάσει και τα σχέδια μιας παρέας για μια εξόρμηση στην παραλία, αλλά και όλο το υπόλοιπο της βραδιάς; Τι είναι εκείνο που θα ακουστεί στην παραλία, θα κοιταχτεί η παρέα και θα σηκωθεί να φύγει τρέχοντας χωρίς να κοιτάξει καθόλου πίσω;
Παραλία hits vol.1:
Είναι ο ξεκούρδιστος ήχος μιας κιθάρας. Όσα χρόνια και να περάσουν, αυτός ο ένας που θα πηγαίνει τα βράδια του καλοκαιριού στην παραλία δε θα μάθει ποτέ να κουρδίζει την κιθάρα του. Γιατί είναι σίγουρα ένας, ένας που πλέον έχει γίνει αστικός θρύλος και σιγά-σιγά θα γίνει μύθος που θα συντροφεύει τα νανουρίσματα των παιδιών.
“Μα καλά, είναι τόσο κακό το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μάζεψε τους φίλους του και μαζί με μια κιθάρα γουστάρει όσο κι εσύ την παραλία και το καλοκαίρι;” ρωτάν οι τόσες φωνές μέσα στο κεφάλι μου.
Όχι βέβαια, μόνο κακό δεν είναι να γουστάρει ο οποιοσδήποτε με τα λιγότερα που μπορεί. Και η παραλία κι η θάλασσα και το καλοκαίρι δεν είναι δικά μας αγαθά για να τα κατοχυρώσουμε και να βάλουμε φόρους στον κόσμο. Ούτε είναι μαγαζιά για να βάλουμε πόρτα και φουσκωτούς για να αποτρέπουν την είσοδο σε όποιον κρατά κιθάρα.
Αλίμονο.
Αλλά…
Ο άνθρωπος που κρατά την κιθάρα θα πρέπει να σκεφτεί πως ένα γύρω υπάρχουν κι άλλοι. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν πέντε πράγματα από μουσική και καταλαβαίνουν πότε μια κιθάρα είναι ξεκούρδιστη. Καταλαβαίνουν πόσα ακόρντα παίζει αυτός με την κιθάρα ( τρία ) όλο το δίωρο που κάθεται και την βασανίζει μπροστά από μια κοριτσοπαρέα ελπίζοντας στο καλύτερο.
Και φεύγει αγκαλιά με την κιθάρα, πάντα.
Κι επίσης, και ο Αλκίνοος, και οι Πυξ-Λαξ, και ο Σιδηρόπουλος, και τα Σπαθιά, και ο Σωκράτης υπομένουν έναν βασανισμό από την κιθάρα του ανθρώπου της παραλίας. Κατ’ επέκταση και όλα τα αυτιά στην παραλία, τουλάχιστον όσα είναι συνηθισμένα στους παραπάνω. Για ποιόν λόγο ρε αδερφέ μου με την κιθάρα;
Αν δεν μπορείς άσ’ την στην άκρη κι έλα να σε κεράσουμε μια μπύρα, έχουμε πολλές.
Αυτά τα λίγα για την αμμουδιά και τον άνθρωπο της παραλίας με την κιθάρα του. Αν ακόμη, στην αυγή του καλοκαιριού, σκέφτεστε να κάνετε κάποιο ντου στην παραλία με μια κιθάρα σιγουρευτείτε ότι το έχετε. Αν δεν το έχετε και αν κολλάτε σε τέσσερις συγχορδίες κανένα πρόβλημα, κάπου δίπλα θα υπάρχει ένα ενοχλημένο πρόσωπο. Αφήστε κάτω την κιθάρα, κοιτάξτε τον στα μάτια, θα έρθει με χαμόγελο και δυο μπύρες στα χέρια να μιλήσετε.
Από ενδιαφέρον για εσάς και από ανακούφιση που σταματήσατε να παίζετε.
