Το πολυαναμενόμενο πέμπτο άλμπουμ των Tool είναι ένα πρότζεκτ δέκα και παραπάνω ετών. Περισσότερο ώριμο, προοδευτικό. Η ρότα των Tool γνώστη λίγο πολύ στους οπαδούς τους. Παρουσιάζονται, λοιπόν, ξανά μέσα σε ένα τοπίο με πολυρυθμίες και δείχνουν τα προσόντα και την ποιότητά τους για ακόμα μια φορά. Το Fear Inoculum είναι γεννιέται μέσα απ’ τη λαγνεία των Tool για πραγματικά προοδευτική μουσική και την πάντα σαρκαστική προσέγγιση στην ανθρωπότητα και τα ελαττώματά της.
Θρεμμένοι ουσιαστικά στη δεκαετία των ΄90΄s, με τη μουσική να κινείται γύρω από το grunge και το nu-metal, το κουαρτέτο των Tool, ορίζει ξανά την δική του αισθητική για το πως αντιλαμβάνονται οι ίδιοι τη μουσική, αποκομμένοι απο μόδες και δημοφιλή ρεύματα. Και αν ένα πράγμα γίνεται κατανοητό, μετά από την ακρόαση του Fear Inoculum, είναι 86 λεπτά από μεγάλα σε διάρκεια, και περίπλοκα σε δομή τραγούδια, που μόνο ανεπηρέαστο δεν μπορούν να αφήσουν τον ακροατή του.
Σε ενα πρώτο επίπεδο, το άλμπουμ δεν ακούγεται σαν μια κόπια του προηγούμενου δίσκου ‘10,000 Days’, που προσωπικά ήταν και ένας μεγάλος φόβος. Ο κίνδυνος αυτός στην μουσική είναι πολύ συνηθισμένο γεγονός. Ίσως μάλιστα πρόκειται για τη μελωδικότερη δουλειά της μπάντας , χωρίς να διακρίνεται μέσα στα κομμάτια η παρουσία ενός τραγουδιού “κράχτη”, που να ξεχωρίζει δηλαδή απο το υπόλοιπο σύνολο.
Ένα από τα ευχάριστα σημεία του δίσκου στο σύνολό του είναι πως το rhythm section της μπάντας, όχι μόνο δεν επαναπαύτηκε, αλλά είναι και στα καλύτερά του. Πραγματικά ο Danny Carey και ο Justin Chancellor ακούγονται σαν ένα σώμα. Γίνεται αντιληπτό ακόμα και από την πρώτη ακρόαση. Εντύπωση προκαλεί η διαφορετική προσέγγιση του Adam Jones πάνω στην κιθαριστική του δουλειά, όντας περισσότερο στο προσκήνιο εν αντιθέσει με το πολύ χαμηλό προφίλ που διατηρούσε τόσα χρόνια. Οι πειραματισμοί φυσικά και δεν λείπουν, με εμφανές παράδειγμα την χρήση διαφόρων εφέ, συνθέτοντας έτσι ενα πολυεπίπεδο κιθαριστικό φάσμα. Σειρά έχει το πρόσωπο της μπάντας, η βιτρίνα της, με τον Maynard James Keenan να είναι αυτός που όλοι περιμέναμε, με δυνατές ερμηνείες και αμφιλεγόμενους στίχους και θεματολογία, πάντα όμως ανθρωποκεντρική.
Τώρα στο δύσκολο μέρος. Η αξία του συγκροτήματος και η προσφορά του στη μουσική ειναι αναμφίβολα τεράστια. Όμως, κάπου μένει μια πικρία για το τελευταίο τους μουσικό τέκνο, καθώς σε γενικές γραμμές μπορεί να χαρακτηριστεί λίγο μονότονο, όσον αφορά την ροή του και την εναλλαγή συναισθημάτων και κόσμων. Πράγμα που, αν μη τι άλλο, ήταν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Tool απο τη πρώτη τους κιόλας ολοκληρωμένη δουλειά. Ίσως και να είναι άδικο βέβαια να ζητάς και να απαιτείς απο μια μπάντα ετών να επαναπροσδιορίζει ενα ολόκληρο ιδίωμα, ξανά και ξανά. Το έχουν κάνει άλλωστε τόσο εμφατικά στο παρελθόν, περισσότερες απο μία φορές, με τον δικό τους τρόπο. Κατα την προσωπική μου άποψη, παραμένει ένας καλός ποιοτικά δίσκος και αυτό είναι στην τελική που έχει πραγματικά σημασία.
Εάν έχει απήχηση σε νεότερες γενιές και μπορέσει να ακουστεί διαφορετικό σε νέα αυτιά, τότε ίσως να δίνει και μια διάσταση που να μην μπορούμε να αντιληφθούμε ίσως οι παλαιότεροι οπαδοί. Αυτό έχει σημασία. Η μουσική να μπορεί να παρακινεί νέες γενιές, να τις προβληματίζει, να τις κάνει να αμφισβητούν πράγματα και συνήθειες και να ψάχνονται ακόμη παραπέρα. Αυτό είναι άλλωστε και το υπόβαθρο των Tool και αυτό παρότρυναν πάντα τους ακροατές τους να πράττουν. Σειρά παίρνει ο χρόνος, για να μας αποδείξει τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο Fear Inoculum και το ποια θα είναι η μουσική του παρακαταθήκη.
