Δεκαπέντε χρονών, νεκρός.
Ήταν βράδυ, όταν βγήκε η είδηση πως ένας μαθητής είναι νεκρός από αστυνομική σφαίρα. Ήταν κάπου στα Εξάρχεια. Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 2008. Ήταν μόλις 15 ετών! Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είχε την ατυχία να βρίσκεται στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Σε ποιο σύγχρονο, ευρωπαϊκό και δημοκρατικό (;) κράτος όμως, μπορεί ένα παιδί να χάσει την ζωή του, από όργανο της τάξης λόγω <<ατυχίας>>; Ήταν ένα παιδί όπως όλα τ’ άλλα, ευρισκόμενο στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής του, την εφηβεία. Γεμάτο όνειρα και ανησυχίες, προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις που αγωνιωδώς ψάχνει. Επιδιώκει να εξερευνήσει τόσο την κοινωνία όσο και τον ίδιο του τον εαυτό, να δημιουργήσει την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του. Ήθελε να ζήσει και του το στέρησαν καθώς δεν ήταν κανονικό, αλλά ανήσυχο παιδί. Τι θα έλεγαν, λοιπόν, για τον Γρηγορόπουλο οι Τρύπες;
Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά. Πες μου μαμά… Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά που αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτ’ ερωτεύονται κανονικά. Πες μου μαμά… Πες μου αν πεθαίνουν. Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά.
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Το χρονικό της δολοφονίας
Μια παρέα εφήβων βρίσκονται στη διασταύρωση των οδών Μεσσολογγιού και Τζαβέλα στα Εξάρχεια. Στο μέρος που κινούνται οι νέοι σταματά ένα περιπολικό με δύο ειδικούς φρουρούς, τον Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον Βασίλη Σαραλιώτη. Οι αστυνομικοί και τα παιδιά διαπληκτίζονται λεκτικά και μετά από λίγη ώρα το περιπολικό αποχωρεί. Ωστόσο οι δύο ένστολοι επανέρχονται πεζοί και τα αίματα ανάβουν. Τότε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πυροβολείται από τον Κορκονέα σε ευθεία βολή, όπως έδειξε η βαλλιστική εξέταση. Η σφαίρα διαπερνά την καρδιά του σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Το θλιβερό αυτό γεγονός <<πυρπόλησε>> θύελλα αντιδράσεων από τη μαθητική και φοιτητική κοινότητα όπως επίσης και απ’ όλη την κοινωνία κατά της αστυνομικής βίας.
Αστυνομική βία
Η κατάχρηση εξουσίας και η άσκηση βίας από την αστυνομία απασχολούσε, απασχολεί και θα απασχολεί την κοινωνία. Και όχι μόνο από τότε που έπεσε νεκρός ο Γρηγορόπουλος. Πιο πριν από τον Αλέξανδρο ήταν ο Μιχάλης. Πιο πριν από το Μιχάλη ήταν κάποιο άλλο όνομα. Η αστυνομία είναι υπεύθυνη για την διατήρηση της τάξης, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που απροκάλυπτα καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο βωμό της κανονικότητας και της επιβολής καθολικών ιδεών και αντιλήψεων, τα όργανα της τάξης, πολλές φορές παρεκτρέπονται. Η αλόγιστη χρήση χημικών, οι μανιώδεις σωματικές επιθέσεις και ο εξευτελισμός πολιτών είναι μερικά τέτοια φαινόμενα.
Η πραγματικότητα αυτή ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες να δημιουργήσουν τραγούδια και μουσική, θέλοντας να ανταποδώσουν τα πυρά. Ο Γρηγορόπουλος λάτρευε τα τραγούδια των Dead Kennedys… Εμείς θα δούμε ποιους Έλληνες καλλιτέχνες λατρέψαμε μέσα από τα τραγούδια τους που χάρισαν μελωδία στην αντίσταση.
Φυσικά από τη λίστα δεν θα έλειπε το rap, φυσικά δεν θα έλειπε το rap της γενιάς του (και γενιάς μας)… Οι Active Member μας έκαναν, μέσα από τα κομμάτια τους, πιο ενεργά μέλη στην κοινωνία
Χτυπάνε, η διαταγή είναι στο ψαχνό να μας χτυπάνε, κι όπως να ναι. Βαράνε, για να ξορκίσουν τον φόβο τους γελάνε. Πετάνε, τα χημικά που έχουνε λήξει μας κερνάνε, μας μεθάνε. Ρουφιάνε, μόνοι τους φτιάξαν τη σκιά που κυνηγάνε.
Ο Γρηγορόπουλος ήταν αυτός που ίσως ενέπνευσε τους Villagers of Ioannina City για να διασκευάσουν ένα παλιό, ρεμπέτικο τραγούδι. Γραμμένο από τον Γιαννάκη Ιωαννίδη το 1928 κατακρίνει την αστυνομική βία.
Ο ορισμός που κοινωνικού στίχου ήταν τα λόγια του Νικόλα Άσιμου…
Δεν πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας.
Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας και όταν αρχίζει πάνω χέρι, κάτω χέρι βρες το κουράγιο να τραγουδάς.
Μπορεί το σώμα σου να θάφτηκε κάτω στο χώμα
Είμαστε πιο πολλοί όμως από τα δακρυγόνα
Αυτός ο κόσμος δεν είναι για εμάς…
Αντίο φίλε…
Ο επαγωγικός συλλογισμός δεν ενδείκνυται για ασφαλή συμπεράσματα. Είναι άστοχο και άδικο να δημιουργείται η εικόνα και η πεποίθηση πως όλοι οι αστυνομικοί είναι το ίδιο. Κατακριτέα είναι η αστυνομική βία και η κατάχρηση εξουσίας από τα όργανα της τάξης. Όχι ο αστυνομικός που κάνει λειτούργημα. Η γενίκευση δεν μπορεί και δεν αντικατοπτρίζει την αλήθεια. Ωστόσο σαν σήμερα πριν από 11 χρόνια ένα παιδί δολοφονήθηκε.
Μια μητέρα αναγκάστηκε να εμπεδώσει πως δεν θα ξανακούσει τη λέξη <<μάνα>> από το στόμα του γιου της. Ένας πατέρας αναγκάστηκε να (επι)ζήσει για άλλα 8 χρόνια όταν και άφησε την τελευταία του πνοή. Διαχρονικά πλέον, η οικόγενεια του Αλέξανδρου ζητά επιτακτικά, να σταματήσουν τα εθιμοτυπικά επεισόδια που διαδραματίζονται στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Υποστηρίζουν μάλιστα πως αυτοί που συμμετάσχουν σε αυτά καπηλεύονται το όνομα του παιδιού τους.
Τέλος, λοιπόν, από τη λίστα μας δεν μπορούσε να λείπει ο “Πρίγκιπας”. Το ψευδώνυμο που δόθηκε στον Γρηγορόπουλο ήταν το ίδιο με του Παύλου Σιδηρόπουλου…
Οφείλουμε να μην ξεχνάμε και να τιμούμε τη μνήμη αυτού του παιδιού και να διεκδικούμε το αυτονόητο: Ο Γρηγορόπουλος να μην παραδώσει την θλιβερή σκυτάλη του, να μην έχει κανένα άλλο παιδί την τύχη αυτή.
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλυτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
