Όταν ακούς ή βλέπεις τις λέξεις Dream Theater σκέφτεσαι αυτόματα την progressive metal. Για την ακρίβεια σκέφτεσαι την metal γενικά, αλλά ειδικά σκέφτεσαι την progressive metal.Όταν ακούς Dream Theater σκέφτεσαι μια μουσική σκηνή στην οποία θα ήθελες να συμμετέχεις. Είτε σαν κοινό, είτε σαν μουσικός. Αυτό είναι ένα όνειρο όλων των μουσικών, έτσι; Ποιος δεν θα ήθελε να παίξει μαζί με τον John Petrucci; Ποιος κιθαρίστας δεν θα ήθελε να πάρει έστω και την ελάχιστη γνώση από αυτόν τον άνθρωπο;
Δεν ξέρω κάποιο, όλοι οι μουσικοί τον εκτιμούν. Κι όχι τυχαία.
Πιστεύω ότι από όποιο παρακλάδι της metal μουσικής και να προέρχεσαι, τους Dream Theater τους σέβεσαι. Όποια μουσική και να έχεις σαν αγαπημένη, από thrash ή Black μέχρι και Nu Metal. Σέβεσαι ότι πλέον οι Dream Theater μετράνε τριάντα χρόνια στον χώρο της μουσικής. Σέβεσαι ότι έφεραν στην επιφάνεια το progressive metal και το υποστηρίζουν ακόμη. Όσο κι αν μερικοί γκρινιάζουν για την φωνή του LaBrie τα τελευταία χρόνια.
Δεν είμαι ένας από αυτούς.
Φέτος λοιπόν, οι Έλληνες fans θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τους Dream Theater. Θα παίξουν στο Θέατρο Άλσος στις 2 Ιουλίου. Συμπτωματικά, γιορτάζουν και την κυκλοφορία του Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Πέρασαν 20 χρόνια από την κυκλοφορία του.
Πότε πέρασαν;
Αν και είναι μια ιδιαίτερη ηχητικά μπάντα, οι Dream Theater μου αρέσουν υπερβολικά. Δεν ξέρω αν είναι η τεχνική τους, αν είναι η φωνή του LaBrie, αν είναι η θεματολογία. Ίσως πάλι να είμαι και λίγο προσωπολάτρης. Ίσως να ευθύνονται τα πρώτα άλμπουμ τους. Λίγο ο Portnoy στα τύμπανα (πλέον στα τύμπανα κάθεται ο Mangini) λίγο κι ο Petrucci στην κιθάρα.
Μάλλον είναι η αρχή, μάλλον είναι η γνωριμία με την μπάντα. Ποιος δεν θυμάται το πρώτο τραγούδι μιας μπάντας που του αρέσει;
Το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα ήταν αυτό:
Dream Theater – Pull Me Under
Ναι, το σκεπτικό με τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια ήταν κάτι που δεν άρεσε σε όλους. Αλλά άρεσε σε κάποιους, ευτυχώς στους περισσότερους. Το Pull Me Under ακόμη και τώρα που το ακούω για πολλοστή φορά, με ανατριχιάζει. Είναι υπερβολικά πολύ καλό για την εποχή που ζούμε, μουσικά πάντα. Και θα γράψω και την γραφική μου ατάκα, δεν βγαίνουν τέτοια κομμάτια σήμερα. Βγαίνουν άλλα, καινούργια από καινούργιες μπάντες. Προφανώς κι ευτυχώς, βγαίνουν. Αλλά υπάρχει μια ομορφιά στην metal δεκαετία του ’90.
Μια ομορφιά που σήμερα τείνει να σταματήσει να υπάρχει.
Αλλά αρκετά με τα δακρύβρεχτα. Περιμένουμε τους Dream Theater στις 2 Ιουλίου για μια αξέχαστη συναυλία. Το ελληνικό κοινό έχει δείξει ότι εκτιμά την συγκεκριμένη μουσική, οπότε το sold out είναι δεδομένο.
Ευτυχώς, είναι δεδομένο.
Τελειώνοντας το κείμενο, έχω να δηλώσω ότι η παρακάτω είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις κομματιού που έχω δει κι ακούσει ποτέ μου. Είναι 20 λεπτά κομμάτι, αλλά αξίζει να δουν όλοι μέχρι και το τελευταίο του δευτερόλεπτο.
