3

29 Ιουλίου 2020

Aπό το νηπιαγωγείο ήξερα πως θέλω όταν μεγαλώσω να λέω ιστορίες.
Είτε με λέξεις, είτε με ζωγραφιές, είτε με μουσική, είτε με φωτογραφίες, είτε με νοήματα αν χρειαστεί. Με ένα καλαμάκι και λίγη ζάχαρη, θα σού σχεδιάσω μια ιστορία. Μετά, θα σού φτιάξω καφέ. Και θα σού πω για εκείνη την ταινία που την έφτιαξαν με βάση εκείνο το βιβλίο που είχε να πει μια ιστορία που ήταν μέσα σε μια ιστορία που ήταν μέσα σε μια άλλη ιστορία. Θα μου απαντήσεις για μια ιστορία που άκουσες, ή φαντάστηκες. Και κάπως έτσι η μέρα μας θα έχει ομορφύνει.

Περισσότερα από τη στήλη: Next Chapter

Next Chapter

Κεφάλαια 77-82: Το τέλος μιας αρχής

77   «Δε μπορώ, πρέπει να το τελειώσω», άκουσα να λέει ο Τζόν. Κοιτούσαν ο…

Next Chapter

Κεφάλαια 72-75: Κρυμμένοι στη γωνιά του χρόνου, Κεφάλαιο 76: Μαίρη

72   Σκεφτόμουν το αντίθετο όλου αυτού σαν μια ακίδα που με ενοχλούσε καθώς κάτι…

Next Chapter

Κεφάλαια 66-71: Tαξιδεύοντας μαζι στον δρόμο του παρελθόντος

66   Αυτό είναι το αμάξι που με έφερε σε αυτόν τον τόπο, είπα στην…

Next Chapter

Κεφάλαια 62-65: Χρονικά τοπία

62   Επόμενος σταθμός ήταν το σπίτι της Μαίρης. Πήγαμε εκεί και αυτό που παρατηρήσαμε…

Next Chapter

Κεφάλαια 58-61: Συντρίμμια του χωροχρόνου

58   Χάθηκα στην άβυσσο του δικού μου χωροχρόνου. Περιφερόμουν με το αμάξι μου όταν…

Next Chapter

Κεφάλαια 53-57: Το εσωτερικό των χαμένων χρόνων

53   Κατεδίωκα, όπως στη συνείδηση, αυτοκίνητα στο όνειρό μου σε μια προσπάθεια να θυμηθώ…

Next Chapter

Κεφάλαια 49-52: Συνάντηση στα μισά του χρόνου· ο κρυφός ντετέκτιβ, εκείνη και οι αναμνήσεις

49 Νομίζω εγώ και αυτός είμαστε ένα. Ελπίζω να μη διασχίστηκε η προσωπικότητα και να…