Η μοναδικότητα του David Hockney δεν έγκειται στο πόσο καλά ζωγραφίζει ( τι σημαίνει άραγε “ζωγραφίζω καλά”; ), πόσο ωραία χρησιμοποιεί τα χρώματα κλπ κλπ αλλά στο ότι είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να προσεγγίσει την τέχνη με έναν απίστευτα ολιστικό τρόπο και να συνδυάσει κάθε δυνατό μέσο και τρόπο προκειμένου να αποδείξει ότι η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά τρόπος έκφρασης, ένα εργαλείο στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, να δημιουργήσει, να νιώσει, να ζήσει και να αποκτήσει εμπειρίες, να αισθανθεί, να δει όσο καλύτερα μπορεί. Παράλληλα, ο David Hockney είναι η ζωντανή απόδειξη-συνδυασμός ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν στεγανά (ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) του τύπου “παλιό/νέο”, “κλασσικό/προοδευτικό”, “μοντέρνο/συντηρητικό”. Είναι ο άνθρωπος ενσάρκωση του “think out of the box” και του creative thinking, του δημιουργικού τρόπου σκέψης, αυτός που στο πρόσωπό του συνδυάζεται όλη η ιστορική πορεία και επιρροή της τέχνης πάνω στον άνθρωπο με το βλέμμα της πάντα στραμμένο προς το μέλλον.
Ο David Hockney στο στούντιο του, 1967 | Πηγή εικόνας: spectator.co.uk
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είναι ζωντανός, μάχιμος και πιο δημιουργικός από ποτέ. Είναι επίσης ο “ακριβότερος” καλλιτέχνης εν ζωή με τον διάσημο πίνακα του Portrait of an Artist (Pool with Two Figures) να πωλείται στην τιμή των 80 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο David Hockney στην ηλικία των 82 ετών είναι ένα ζωντανό είδωλο, η ενσαρκωμένη τέχνη με τα ρεύματά της και την ποικιλομορφία της σε ένα πρόσωπο.
.jpg)
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στην εποχή των μεγάλων αλλαγών, σε ηλικία 20 ετών εμπλέκεται με την καλλιτεχνική σκηνή του Λονδίνου. Με πρότυπα τον Picasso, τον Matisse και τον Fragonard και με την συνεχή υποστήριξη των γονιών του, σπουδάζει στο Bradford College of Art και έπειτα στο Royal College of Art. Επηρεάζεται από τον εξπρεσιονισμό, εμπνέεται από την ποίηση και δε διστάζει να εκφράσει την ομοφυλοφιλία του μέσω των πινέλων του.
Μετακομίζει στο Los Angeles την εποχή όπου στην τέχνη κυριαρχεί το pop art κίνημα και μαγεύεται από τις αντανακλάσεις και τα χρώματα του ουρανού και του φωτός πάνω στην επιφάνεια της πισίνας, χρησιμοποιεί το στοιχείο του νερού σαν αντικείμενο σχεδίου και ασχολείται με τον εσωτερικό και εξωτερικό χώρο των φωτεινών σπιτιών της Καλιφόρνιας. Εκείνη την περίοδο σχεδιάζει τον διάσημο πίνακά του «A Bigger Splash» και μετασχηματίζει το εξπρεσιονιστικό του ύφος μεταπηδώντας στον ρεαλισμό, με εμφανή την επιρροή του pop art κινήματος στα έργα που σχεδιάζει εκείνη την περίοδο, στον τρόπο που χειρίζεται τις φόρμες, τα σχήματα και το χρώμα.
Ξεκινάει να πειραματίζεται με την φωτογραφία, την οποία κατέχει πολύ καλά, βρίσκει δημιουργικότητα και μια άλλη οπτική γωνία αφήγησης στην τέχνη του κολάζ και για ένα μεγάλο διάστημα εγκαταλείπει την ζωγραφική, ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επιστρέφει στην υπέροχη ζωγραφική του χωρίς να μπορεί όμως ούτε λεπτό να αποποιηθεί τον πειραματισμό. Θέμα του είναι πλέον τα τοπία, οι άνθρωποι (πορτραίτα) και τα λουλούδια. Αρχίζει να συνδυάζει την τεχνολογία με την τέχνη του, χρησιμοποιώντας φωτοτυπικές μηχανές, φαξ και άλλα τέτοια «συμβατικά» μέσα με πειραματικό τρόπο. Σε διάφορα projects του έστελνε στο φαξ να τυπώνει κομμάτια μιας τεράστιας εικόνας που θα αποτελούσαν τα τμήματα της νέας του σύνθεσης.
Ο David Hockney θεωρείται από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και εύκολα θα λέγαμε διόλου αδίκως. Πειραματιζόμενος με το χρώμα (που αγαπάει πολύ) στα βήματα του Van Gogh, τα μολύβια, τη φωτογραφία, βρήκε τη δική του οπτική στην εικόνα, την δική του γλώσσα στην τέχνη. Και πιο σημαντικό, αυτός ο πειραματισμός διήρκεσε πολλά χρόνια και απέδωσε τον καρπό της αυθεντικότητας στις δουλειές και το ύφος του David Hockney. Και ακόμα καλύτερα, μ’ αυτό τον άνθρωπο, ο πειραματισμός δεν σταματάει ποτέ. Δηλώνοντας θιασώτης της τεχνολογίας, χρησιμοποιεί όποιο μέσο τον εξυπηρετεί προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, να περάσει το μήνυμά του, να εκφραστεί όπως νιώθει. Από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 ασχολείται συστηματικά με την συμβολή των ψηφιακών μέσων στο design και την τέχνη, σχεδιάζοντας με τη χρήση applications και μάλιστα τολμώντας να εκθέσει σε μουσεία σύνολα έργων από τέτοιες δουλειές του, διατρανώνοντας πως όλα δεν είναι παρά μόνο εργαλεία στα χέρια της σκέψης, της φαντασίας και της επικοινωνίας και πως στην τέχνη, την δημιουργικότητα και την έκφραση δεν υπάρχουν και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στεγανά. Αυτό άλλωστε πρέσβευε από νέος ακόμα, όταν στις εξετάσεις στην σχολή Καλών Τεχνών αρνήθηκε να αναπαράγει το γυναικείο γυμνό σώμα που είχε δοθεί ως θέμα εξετάσεων και απέδωσε ένα ανδρικό, αξιώνοντας και πετυχαίνοντας να εξεταστεί κανονικά.
Ταπεινός και προσηνής τύπος, ο ευχάριστος παππούλης, όταν τον ρωτάνε τι πιστεύει ότι έκανε την δουλειά του δημοφιλή, δυσκολεύεται να απαντήσει, κλίνοντας προς την χρήση του χώρου στους πίνακές του. Κι αν τον ψάξει κάποιος θα δει ότι όλη του τη ζωή ο David Hockney δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να κοιτάει καλά. Και όπως αν διαβάζεις καλά, μαθαίνεις και να μιλάς σωστά, έτσι και αν μάθεις να κοιτάς καλά, μπορείς να αποδώσεις έπειτα καλά αυτό που εσύ μοναδικά είδες.
