Τα χρώματα στην ελληνική ποίηση
Χρώματα και ελληνική ποίηση. Απόλυτα συνυφασμένα τα χρώματα με τον στίχο έγιναν σημείο αναφοράς από τους Έλληνες ποιητές. Έγιναν σύμβολα για τον κάθε ποιητή και είχαν ξεχωριστή θέση. Μέσα από τα χρώματα κάθε δημιουργός εξέφρασε τα δικά του συναισθήματα και σκέψεις.
Κάθε δημιουργός έντυσε μια λέξη σε ένα στίχο με χρώματα και έδωσε διαφορετική βαρύτητα και νόημα στα μηνύματά του. Έτσι η ζωγραφική και η ποίηση γίνονται ένα μέσα στους στίχους, πετυχαίνοντας το σκοπό τους. Ίσως τελικά οι δύο τέχνες είναι αλληλένδετες όπως έλεγε και ο Πλάτωνας «Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική».
Το χρώμα στην ποίηση του Ελύτη και του Σεφέρη
Στον Οδυσσέα Ελύτη τα χρώματα κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση με κυρίαρχο το λευκό χρώμα. Για τον Ελύτη το λευκό συμβολίζει την ιδέα της «καθαρότητας» σε ένα «έρωτα άσπρο». Άλλοτε αντιπροσωπεύει το Αιγαίο και την Ελλάδα. Συχνά ο ποιητής χρησιμοποιεί μεταφορικά τα χρώματα όταν μιλά για την «γαλανή ελευθερία του γλάρου», και για το «γαλανό ξύπνημα», για «ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων» για «μαβιές και για κόκκινες θύμησες».
Ο Γιώργος Σεφέρης δεν χρησιμοποιεί πληθώρα χρωμάτων στην ποίησή του. Κυρίαρχα είναι το μαύρο και το λευκό και με περιορισμένη χρήση το κόκκινο. Το μαύρο συμβολίζει κάτι θλιβερό σε αντίθεση με το λευκό, το οποίο όμως δεν έχει πάντα θετική σημασία. Και οι δυο αυτές χρωματικές αποχρώσεις αντικατοπτρίζουν την συναισθηματική κατάσταση του ποιητή.
Το χρώμα στην ποίηση του Νίκου Καββαδία
Στον Νίκο καββαδία τα χρώματα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ποίησής του. Για παράδειγμα συναντάμε το πράσινο και το κόκκινο ή αλλιώς το πορφυρό. Τα χρώματα αυτά έχουν σχέση με την πορεία των καραβιών. Το γαλάζιο είναι δεμένο με τη θάλασσα. Το κίτρινο με την αρρώστια.
Τα χρώματα στην ποίηση ως μέσο επικοινωνίας αναγνώστη και ποιητή
Αν προσεγγίσουμε ερμηνευτικά πολλά ποιήματα θα κατανοήσουμε ότι όταν οι ποιητές γράφουν για τα χρώματα στην πραγματικότητα καλούν τον αναγνώστη σε μια μορφή επικοινωνίας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τα μεταφορικά προσπαθούν να περάσουν τις δικές τους σκέψεις. Έτσι ο Κώστας Καρυωτάκης, μιλάει για ένα “γαλανό όνειρο, το οποίο θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι”.
Ο Γιάννης Ρίτσος για την “κίτρινη ομορφιά και για τριανταφυλλιές εκρήξεις”. Ο Γιώργος Σαραντάρης για το “γαλάζιο χρόνο”. Ο Τάκης Σινόπουλος για “κάτι χωρίς μορφή αλλά μενεξεδί” και η Κική Δημουλά για “το πράσινο που ασελγεί”. Ο καθένας χωριστά προσπαθεί μέσω των χρωμάτων να περάσει τα μηνύματά του αισιόδοξα ή μη. Κοινός όμως στόχος όλων είναι να δώσουν μια άλλη διάσταση στον ποιητικό στίχο.
Συμπέρασμα
Δικαιολογημένα λοιπόν ο Πλάτωνας χαρακτήριζε την ποίηση ομιλούσα ζωγραφική. Μέσα από τους στίχους ο κάθε δημιουργός χρωματίζει με διαφορετικά χρώματα μια σκέψη, ένα συναίσθημα, έναν προβληματισμό έναν καημό, ένα βίωμα. Τα χρώματα της φύσης τον εμπνέουν και δίνουν άλλη διάσταση στον ποιητικό του λόγο. Τον καθιστούν μοναδικό και ιδιαίτερο. Κάθε χρώμα που συνοδεύει μια λέξη αποκτά μια διαφορετική σημασία και παράλληλα αποτυπώνει τη διάθεση του δημιουργού αλλά και την κοσμοαντίληψή του.
Πηγή:https://artviews.gr/
