Ο Ζορζ Σερά γεννιέται στις 2 Δεκεμβρίου το 1959 στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία ο Σερά είχε την ευκαιρία να μυηθεί στα μονοπάτια της τέχνης. Γιος του Κρυσοστόμ- Αντουάν Σερά ο οποίος ήταν κλητήρας και της εύπορης Ερνεστίν Φέβρ, έπλασε τις παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις του στην εξοχή του Le Raincy. Τον μικρό Σερά ενθάρρυνε αρχικά ο ερασιτέχνης ζωγράφος και έμπορος υφασμάτων Paul Homonte. Το 1878 εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ανρί Λεμάν, ο οποίος ήταν οπαδός του κλασσικού ζωγράφου Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ένγκρ. Ο καλλιτέχνης διαμόρφωσε και έπλασε συμβατικά γυμνά και αλληγορικές σκηνές.
Η καλοκαιρινή ανεμελιά και η ξεγνοιασιά του θέρους σίγουρα δεν επηρεάζει τους θαμώνες στον Ανιέρ. Η βιομηχανική ανάπτυξη της περιοχής είχε ήδη αρχίσει να ανθίζει με τα εργοστάσια και πληθαίνουν, τα φουγάρα να καπνίζουν με θέρμη και τους εργάτες να κουβαλούν διαρκώς κάρβουνο. Η μικροαστική παριζιάνικη τάξη του Ανιέρ ωστόσο φαντάζει ως αλλόκοτη μνημειακή σύναξη στην όχθη του ποταμού. Ο Σερά αποφάσισε να αποτυπώσει την εργατική τάξη στον ελεύθερο της χρόνο, αποποιημένη από κάθε κοινωνικό ρόλο. Την πληκτική ροή του ποταμού μοιάζει να ταράζουν μόνο οι ομιχλώδεις καπνοί των εργοστασίων. Παρόλα αυτά η βουή των τρένων και ο χάλυβας των εργοστασίων αφήνει ατάραχους τους λουόμενους, σαν να βρίσκονται στη δική τους ονειροπόληση. Το 1884 η απόρριψη του πίνακα από το Επίσημο Σαλόνι ήταν αναμενόμενη. Πράγματι, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτός ένας πίνακας ο οποίος απεικονίζει μια οκνηρή εργατική τάξη.
Η αντίπερα όχθη των τάξεων
Η ζωή των εργατών μοιάζει απλή. Μη εξιδανικευμένη, μη ρομαντικοποιημένη, χωρίς ηρωισμούς. Η σύνθεση των σωμάτων του Σερά εκπέμπει έναν άτυπο νεοκλασικισμό. Βέβαια, η περιβολή των λουόμενων απέχει παρασάγγας απ’ τα αρκαδικά τοπία του Poussin. Στην απέναντι όχθη της ακτής δεσπόζει μια διαφορετική κοινωνία, οι θαμώνες του νησιού La Grande Jatte. Η Κυριακή ήταν ημέρα ξεκούρασης για τους παριζιάνους. Επομένως, ο πίνακας του Σερά δημιουργεί κάποιου είδους αντικατοπτρισμό. Σε αντίθεση με τους λουόμενους η ανώτερη αστική τάξη δεσπόζει κάτω από την παχιά σκιά των δέντρων. Οι μνημειακές παραταγμένες μορφές μοιάζουν και εκείνες χαμένες σε κάποια βαθιά σκέψη. Μόνο το κορίτσι με το λευκό φόρεμα στο κέντρο μοιάζει να απευθύνεται στον θεατή, σαν να αναρωτιέται « τι συμβαίνει με αυτή την τάξη επιτέλους;». Ίσως το κορίτσι συλλογίζεται τα λόγια του αγοριού της αντίπερα όχθης, το οποίο βροντοφωνάζει « είμαστε το μέλλον, ελάτε να ενωθείτε μαζί μας.»
Η τέχνη μέσα από κουκίδες
Πράγματι, τον όρο «Πουαντιγισμός» χρησιμοποίησαν περιπαικτικά οι κριτικοί τέχνη για να κατακρίνουν αυτή την αλλόκοτη τεχνική. Η τεχνική αυτή καθιερώθηκε κατά την διάρκεια της νεοϊμπρεσιονιστικής περιόδου. Ενώ καλλιτέχνες όπως ο Μονέ και ο Βαν Γκογκ χρησιμοποιούσαν μικρές πινελιές, ο Πουαντιγισμός επέκτεινε αυτή την ιδέα. Αναντίρρητα την τεχνική αυτή χαρακτηρίζει η μαθηματική ακρίβεια και η σχολαστικότητα. Τα χρώματα καλύπτουν τον καμβά με απόλυτη καθαρότητα. Τα χρώματα συμπληρώνουν το ένα το άλλο αποδίδοντας αρμονία, μέσω μιας κοινής παλέτας. Η τεχνική του πουαντιγισμού βέβαια παρακινεί μια σειρά οπτικών ερεθισμάτων. Τα μάτια του θεατή συνδυάζουν διαδοχικά πλήθος κουκίδων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμπαγούς εικόνας.
Πηγές:
http://www.visual-arts-cork.com/paintings-analysis/bathers-at-asnieres.htm (τελευταία επίσκεψη 11/8/2022)
https://en.wikipedia.org/wiki/Bathers_at_Asni%C3%A8res(τελευταία επίσκεψη 11/8/2022)
https://www.nationalgallery.org.uk/learning/teachers-and-schools/teaching-english-and-drama/out-of-art-into-storytelling/case-studies-out-of-art-into-storytelling/year-6-case-study-bathers-at-asni%C3%A8res (τελευταία επίσκεψη 11/8/2022)
https://artincontext.org/pointillism/ (τελευταία επίσκεψη 11/8/2022)
