Μέσα από την δραματική σχολή: ‘Μαίρης Βογιατζάκη-Τράγκα’ καταφέρνουμε αυτόν τον Μάρτιο, να έρθουμε κοντά στο αριστούργημα του Μπέρναρντ Σλέηντ: ‘Κάθε χρόνο, ίδια μέρα’. Η θεατρική αυτή παράσταση, αφορά στον παράνομο δεσμό δύο ερωτευμένων και παντρεμένων νέων, που συναντιούνται τυχαία και αποφασίζουν να παραμείνουν εραστές για 25 ολόκληρα χρόνια, με τη συμφωνία να βρίσκονται μία μόνο φορά τον χρόνο, στο ίδιο πάντα ξενοδοχείο.
Στην παράσταση αυτή ο θεατής μπορεί να βιώσει από το ακραίο γέλιο, εώς και το ακραίο δράμα. Θάνατοι, αποκαλύψεις, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές γεμίζουν γνώση και έντονα συναισθήματα το κοινό. Ταξίδι σε μία άλλη εποχή και γνωριμία με δύο ανθρώπους που πασχίζουν να βρουν τη χαρά στην ζωή που έχουν ηδη χτίσει, χωρίς όμως να μπορούν να σβήσουν τα συναισθήματα που ένιωσαν ο ένας για τον άλλο απ’ την πρώτη στιγμή!
Οι δύο πρωταγωνιστές, Χρήστος Στρατηγάκης και Στέλιος Κουλετάκης, οι οποίοι ‘μοιράζονται’ τον ρόλο του πρωταγωνιστή, καθώς τα χρόνια περνούν επάνω στη σκηνή, μας παραχωρούν μια συνέντευξη για την παράσταση.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Ειρήνη Νικολάου
- Στην παράσταση ‘Κάθε χρόνο, ίδια μέρα’ βλέπουμε δύο ερωτευμένους νέους, πιστούς στη ‘ρομαντική’ παράδοση, να βρίσκονται μια μόνο φορά τον χρόνο. Μόνη εγγύηση για τη συνάντηση, η ελπίδα του ενός οτι θα έρθει ο άλλος! Θεωρείτε ότι εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην δική μας εποχή, που προσφέρει δεκάδες τρόπους επικοινωνίας, η σχέση αυτή θα έχανε τον ‘ανεκπλήρωτο’ και ‘δύσκολο’ χαρακτήρα της ή θα είχε διαδραματιστεί το ίδιο;
Χρήστος: Λογικά η σχέση τους θα ήταν τελείως διαφορετική. Αν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας κατά τη διάρκεια του χρόνου, τα συναισθήματα στη συνάντηση δεν θα ήταν τόσο έντονα. Όλος ο ρομαντισμός που βλέπουμε, θα είχε διατυπωθει και ίσως ‘χαθεί’, μέσω των μηνυμάτων. Εκείνοι γέμιζαν το κάθε λεπτό απ’ τη συνάντησή τους, με όλα αυτά που είχαν να πουν. Έμειναν ερωτευμένοι εως τα 50, γιατί υπήρχε η αναμονή. Χωρίς την αναμονή, θα είχαν υποκύψει στη φθορά του χρόνου.
Στέλιος: Εάν τηλεφωνούσαν ο ένας στον άλλον, ενδεχομένως η σχέση αυτή να μην είχε μείνει κρυφή, γιατί θα υπήρχε η περίπτωση να τους ανακαλύψουν! Με τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την συνεχή επικοινωνία, ο ρομαντισμός φεύγει. Η πολύ συχνή επικοινωνία, καταλήγει να μοιάζει με το να δίνεις ‘αναφορά’.
- Κατά τη ροή του έργου, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να περνά από διάφορες ηλικίες. Πόσο εύκολο ήταν να ενσαρκώνεις ένα νέο, που στη συνέχεια έχει να αντιμετωπίσει απώλειες, κρίσεις, θανάτους και αποκαλύψεις, καθώς ‘διανύει’ 24 ολόκληρα χρόνια επάνω στη σκηνή;
Χρήστος: Το κίνητρό μου, για να ασχοληθώ με την Υποκριτική ήταν να ζω έντονες καταστάσεις, γιατί επάνω στη σκηνή ζεις 100% έντονα συναισθήματα. Επομένως όλο αυτό δεν το είδα σαν ‘πρόβλημα’. Αντιθέτως, το ‘πρόβλημα’ γίνεται πρόκληση, γιατί δίνεις τη δυνατότητα στον χαρακτήρα που ενσαρκώνεις, να έχει το μέγεθος που του αξίζει.
Στέλιος: Στην παράσταση αυτή δεν υπήρξε το θέμα να δείξω μεγαλύτερος ‘τεχνικά’. Αυτό που χρειάζεται σίγουρα, είναι να ‘ζεις’ τον ρόλο και να προοδεύεις επάνω στη σκηνή. Ο ρόλος μου ξεκίνησε από την χαρά και τον έρωτα, ενώ μετά από 10 χρόνια, που έχει χάσει τον γιό του, κάναμε ασκήσεις για να προσαρμοστώ και προσέθεσα κι εγώ συναισθήματα, αναβιώνοντας δικές μου, παρεμφερείς εμπειρίες. Προσπάθησα να βιώσω την απώλεια, ανασύροντας, πιό κοντινά σε μενα, γεγονότα.
- Στη σκηνοθεσία του έργου, βρίσκουμε την γνωστή -ευρέως απο την καθημερινή σειρά ‘Καλημέρα Ζωή’- ηθοποιό Μυρτώ Πισπινή. Πώς ήταν η αλληλεπίδρασή της με τον θίασο και τι θεωρείτε οτι πρόσφερε στην παράσταση;
Η Μυρτώ Πισπινή μας βοήθησε πολύ. Η σκηνοθέτις αυτή έχει δύο σημαντικά στοιχεία: έχει συγκεκριμένο όραμα και θεμελιώδης αξία της είναι η Αλήθεια. Αγαπούσε πολύ το συγκεκριμένο έργο κι έχει δουλέψει πάνω στην λεπτομέρεια! Αυτό, το μετέδωσε σε όλη την ομάδα και μας συντόνισε, ώστε να βγει αυτό και προς τα έξω. Η κινητήριος δύναμή της, είναι να παράγει Αλήθεια, να παρασύρεται ο κόσμος μέσα από γνήσια συναισθήματα. Μας σώζει από το να γίνουμε ‘επιτηδευμένοι’.
- Κατά τη διάρκεια του έργου, ο θεατής ενημερώνεται αναλυτικά, για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ‘50. Τι θεωρείτε οτι έχει αλλάξει στον κόσμο, αναφορικά με τον Πόλεμο, τη δύναμη της μουσικής και την επιρροή των μαζών;
Χρήστος: Θεωρώ πως οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχουν πλέον τα ιδανικά που υπήρχαν κάποτε. Οι μεγαλύτερες αξίες έχουν πλέον εκφραστεί και ο άνθρωπος σκέφτεται οτι κάποιος έχει ηδη προσπαθήσει για την εκπλήρωση μεγάλων ιδεών ή ονείρων και τα έχουν καταφέρει..ή και οχι. Γι’ αυτό και η Τέχνη δεν σε κερδίζει τόσο με τα μηνύματα που έχει να περάσει. Στην πλειοψηφία μας, έχουμε χάσει την ελπίδα, εκτός από κάποιους ιδεολόγους φυσικά. Αυτό που θα είναι πάντα διαχρονικό στο Θέατρο, είναι η γνησιότητα των συναισθημάτων κι αυτό έχει να κάνει με την καρδιά. Η δύναμή της δεν αλλάζει και δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.
Στέλιος: Στην παράσταση βλέπουμε πως ένα ακροδεξιό κόμμα είναι αυτό που καταλήγει να εκφράζει τον πρωταγωνιστή. Οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε στιγμές κάποιας κρίσης που τους επηρεάζει. Την εποχή εκείνη, τεράστιο ‘ρεύμα’ είχαν οι χίππηδες. Το ίδιο ακριβώς, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και σήμερα, υπάρχουν όμως αντίστοιχα οι γυναίκες που υπερασπιζόμενες με πάθος τα δικαιώματά τους, γίνονται φεμινίστριες, όπως ταυτόχρονα υπάρχει και ο φασισμός.
- Τι πιστεύετε οτι έχει να κερδίσει ο θεατής, ο οποίος έρχεται να δει το συγκεκριμένο θεατρικό;
Ο κόσμος που βλέπει την παράσταση, μεταφέρεται σε άλλες εποχές. Σ’ αυτό βοηθούν σίγουρα τα ρούχα, αλλά και όλο το κείμενο. Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν σε κάθε σκηνή. Κάθε σκηνή αναφέρεται σε μια διαφορετική 5ετία. Ο George επηρεάστηκε και κάνει ψυχοθεραπεία, η Doris γίνεται χίππισα, γιατί η κινητικότητα σε γεγονότα, εκείνη την εποχή στην Αμερική, ήταν μεγάλη! Ο θεατής νιώθει όλα τα έντονα συναισθήματα, που η παράσταση πραγματεύεται, αλλά δεν καταρρακώνεται. Εκεί που κλαις..γελάς! Είναι ένα γλυκό συναίσθημα, αυτό που μένει στο τέλος…
- Η παράσταση ‘Κάθε χρόνο, ίδια μέρα’ ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία, από την Ανωτέρα Σχολή ‘Μαίρης Βογιατζάκη Τράγκα’. Ποιές άλλες παραστάσεις έρχονται στο μέλλον, από τη συγκεκριμένη σχολή;
Από τα μέσα Μαϊου εώς και τα τέλη Ιουνίου θα ‘ανέβουν’ αρκετές παραστάσεις. Παραστάσεις που η κάθε μια έχει διαφορετικό αντικείμενο και διδακτικό περιεχόμενο. Κάθε έτος της Σχολής δημιουργεί και κάτι ξεχωριστό. Δεν θα μπορούσα να ‘ξεχωρίσω’ κάποιο από τα επερχόμενα έργα.
- Λίγο πριν κλείσουμε, πείτε μας.. δεδομένου της έως τώρα εμπειρίας σας, θεωρείτε οτι οι σπουδές σε μια σχολή υποκριτικής είναι ωφέλιμες και πώς θα χαρακτηρίζατε την εώς τώρα πορεία σας;
Χρήστος: Έχω κάνει, ξεχωριστά, μαθήματα φωνητικής, σεμινάρια θεάτρου και χορό. Αν και μια Σχολή Υποκριτικής, αδιαμφισβήτητα προσφέρει τις απαιτούμενες γνώσεις και υποδομές, ο δικός μου δρόμος ήταν κάπως ανορθόδοξος. Θεωρώ οτι ‘φτιάχνω το δικό μου πρόγραμμα’. Σαν άνθρωπο δεν με ελκύει το να αφιερώνομαι σε πολλά πράγματα μαζί και σε μια σχολή Υποκριτικής μαθαίνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά θεωρώ πως στην συνείδηση του κόσμου, κυριαρχεί η ιδέα πως εάν κάποιος έχει σπουδάσει Υποκριτική και πληρώνεται για τις παραστάσεις που δίνει, είναι σίγουρα καλύτερος από κάποιον που θα παίξει ερασιτεχνικά. Διαφωνώ εν μέρει με αυτό, διότι ο επαγγελματισμός φαίνεται στο αποτέλεσμα. Μπορεί να σε εκπλήξει μια ερασιτεχνική ομάδα, όπως και μπορεί να σε κάνει να βαρεθείς, ένας επαγγελματίας ηθοποιός, που ‘επαναπαύεται στις δάφνες του’ και δεν προσπαθεί να φτάσει στο βάθος του χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Θέλει αγάπη και θάρρος για να βγεις στη σκηνή και να γίνεις ένας άλλος! Το να δω το κατόρθωμα αυτό από κάποιον ερασιτέχνη, το εκτιμώ πολύ περισσότερο απ’ το να παρακολουθήσω έναν ‘βολεμένο’ ηθοποιό. Σ’ αυτό που στοχεύω άμεσα, είναι η βελτίωση των αδυναμιών μου και η συνεργασία με ανθρώπους που έχουν όραμα!.
Στέλιος: Βασικό ζητούμενο είναι το να υπάρχει ταλέντο, το οποίο αν δεν καλλιεργηθεί όμως, θα μείνει στάσιμο! Το να φοιτάς σε μια σχολή Υποκριτικής, σου αλλάζει όλο τον τρόπο σκέψης. Σε βελτιώνει, σου ανοίγει νέους ορίζοντες, στο πώς να προσεγγίσεις τις απαιτήσεις του κάθε νέου ρόλου.
Το θεατρικό έργο ‘Κάθε χρόνο, ίδια μέρα’ θα ανέβει για δύο τελευταίες παραστάσεις, την Παρασκευή 30 Μαρτίου και το Σάββατο 31 Μαρτίου, στις 9μ.μ. Η είσοδος είναι ελεύθερη και η διεύθυνση του θεάτρου, είναι: Μπουμπουλίνας & Δεληγιάννη 19, Μουσείο.
