ΣΥΝΤΟΜΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο Αντονέν Αρτώ με την ιδιότητα του ποιητή, του θεατρικού συγγραφέα, του ηθοποιού,του σεναριογράφου, του σκηνοθέτη και του κριτικού έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία του θεάτρου. Γεννημένος στη Μασσαλία το Σεπτέμβριο του 1896 από Σμυρνιούς μετανάστες γονείς έμελλε να ζήσει μια επώδυνη ζωή. Όταν ήταν τεσσάρων ετών χτυπήθηκε από μηνιγγίτιδα, την οποία και ξεπέρασε. Με φροντίδα των γονιών του περέμεινε πέντε έτη σε σανατόρια με αποτέλεσμα τον εθισμό του σε οπιούχα φάρμακα. Από την στρατιωτική του θητεία απαλλάχθηκε λόγω της υπνοβασίας του. Επίσης, ο Αντονέν Αρτώ πάθαινε συχνούς νευρικούς κλονισμούς και υπέφερε από μεγάλες περιόδους κατάθλιψης. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής λίγο έλειψε να πεθάνει από ασιτία, ενώ υποβλήθηκε σε 51 ηλεκτροσόκ.Παρουσίασε αιμορραγία στα έντερα και χάνει όλα του τα δόντια. Στον πόνο του προσέδιδε μία μεταφυσική διάσταση. Τον Ιανουάριο του 1948 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο. Ο Αντονέν Αρτώ πέθανε την ίδια χρονιά από μια θανατηφόρα δόση κάποιου φαρμάκου. Δεν είναι γνωστό εάν εν γνώσει του χορήγησε στον εαυτό του αυτή τη θανατηφόρα δόση.
Η ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΜΟ
Ο Αντονέν Αρτώ με την εγκατάστασή του στα Παρίσι το 1920 έρχεται σε επαφή με τους Ντανταϊστές και εντάσσεται στο Κίνημα του Σουρρεαλισμού, εναποθέτοντας τις ελπίδες του σε αυτό. Εργάζεται ως διευθυντής της Σουρεαλιστικής Κεντρικής Επιτροπής, κρατά το ημερολόγιο του Γραφείου Σουρεαλιστικών Ερευνών, γράφει στην «Σουρεαλιστική Επανάσταση». Ωστόσο, το 1926 διαγράφεται από αυτό εξαιτίας διαφόρων περιστάσεων. Σχετικά με το συγκεκριμένο κίνημα ο Αντονέν Αρτώ αναφέρει:
Ο σουρεαλισμός υπήρξε αυτή η δυναμική ελπίδα, η ακατάληπτη και πιθανόν απατηλή όπως και κάθε άλλη, που όμως σε ωθεί ακούσια να παίξεις το τελευταίο χαρτί, να κρεμαστείς απ’ οποιαδήποτε φαντασίωση, έστω κι αν αυτή ξεγελάσει για λίγο το πνεύμα. Ο σουρεαλισμός δεν μπορούσε να μου ξαναδώσει μια χαμένη ουσία, αλλά μου έμαθε να μην αναζητώ μέσα στην εργασία της σκέψης μια συνέχεια που μου είχε γίνει ανέφικτη, και να μπορώ να αρκούμαι στα φαντάσματα που το μυαλό μου έσερνε μπροστά μου.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
Τη Θεωρία σχετικά με το Θέατρο της Σκληρότητας εισήγαγε ο Αντονέν Αρτώ στο έργο του με τίτλο Το Θέατρο και το Είδωλό του. Τι σημαίνει σκληρότητα για τον Αρτώ; Ο ίδιος δίνει έναν δικό του ορισμό για την σκληρότητα και την προσδιορίζει ως αίσθημα οργής και απογοήτευσης που προκαλείται λόγω της στασιμότητας και της έλλειψης έμπνευσης. Πρέπει να επισημανθεί πως δεν περιλαμβάνει την έννοια του σαδισμού, αλλά στοχεύει στη δημιουργία ενός αποφασιστικού κοινού ικανού να ανακαλύψει στοιχεία του εσωτερικού κόσμου. Για τον Αντονέν Αρτώ το θέατρο θα έπρεπε να λειτουργεί ως μία πράξη «άμεσης βίας» που αφυπνίζει το κοινό,επιτίθεται στις αισθήσεις στοχεύοντας στο νευρικό του σύστημα, εμπνέοντας τον θεατή με την αγριότητα των εικόνων του και επενεργώντας ως μία πνευματική θεραπευτική, της οποίας το άγγιγμα θα παραμείνει αλησμόνητο. Το θέατρο δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως μέσο συγκάλυψης της πραγματικότητας, αλλά ως μέσο επαλήθευσης των φόβων του ανθρώπου και ανάσυρσης ενστίκτων που ο σύγχρονος βιομηχανοποιημένος τρόπος ζωής έχει καταπιέσει.
Προκειμένου να εκφράσουν οι ηθοποιοί εμπειρίες που έχουν καταπιεστεί και δεν βρίσκουν δίοδο έκφρασης μέσω του λόγου, χρησιμοποιούν άναρθρες κραυγές, ήχους και κλάματα.Οι παραστάσεις γίνονταν σε άδειους χώρους, χωρίς σκηνικά και αντικείμενα. Το κοινό ήταν καθισμένο στην μέση και οι ηθοποιοί έπαιζαν γύρω από τους θεατές. Το θέατρο του Αντονέν Αρτώ ήταν εντόνως σωματικό, με στοιχεία χορευτικά, αλλά και επιστροφής στο μύθο και το τελετουργικό, με έντονες εκφράσεις στο πρόσωπο, χειρονομίες και σωματικές στάσεις που συχνά δημιουργούσαν εικόνες που έκαναν τους θεατές να αισθάνονται πολύ άβολα.Η θεωρία αυτή επηρέασε πολλούς συγγραφείς και σκηνοθέτες του 20ου αιώνα. Ανάμεσα στους συγγραφείς που τον μελέτησαν και επηρεάστηκαν από το έργο του ξεχωρίζουν ο Ζαν Ζενέ και ο Χάινερ Μίλερ και ο Γκροτόφσκι.
ΠΗΓΕΣ:
1)mytheatro.gr
2)postmodern.gr
3)el.wikipedia.org
4)frapress.gr
