Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας
Οι ηθοποιοί της παράστασης «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης»
μιλούν για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού
…πρέπει να δεχτώ τη διαφορετικότητά μου με θάρρος…
Οι ηθοποιοί της παράστασης «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» (Θέατρο Αριστοτέλειον, διασκευή-σκηνοθεσία Μαριάννα Τόλη), μιας παράστασης που μιλά για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την αξία της αποδοχής, του εαυτού μας και του άλλου, στέλνουν τα δικά τους μηνύματα με αφορμή τη σημερινή Διεθνή Ημέρα Ανεκτικότητας που καθιερώθηκε το 1995 από την UNESCO με στόχο την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού.
Στρατής Ανούδης: Αν σταματούσαμε να ασκούμε κριτική, τότε μπορεί και να αρχίζαμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά.
«Αλλάζει κάποιος αν κρατήσουμε απέναντί του κριτική στάση; Το μόνο που μπορούμε να κερδίσουμε με τη μη αποδοχή της ιδιαιτερότητας του άλλου, είναι να τον φορτώσουμε με φόβο και να τον διώξουμε μακριά μας. Ας αγκαλιάσουμε το διαφορετικό, το ξένο. Κι αν δε μείνει κοντά μας, σίγουρα δε θα μας βλάψει. Αν σταματούσαμε να ασκούμε κριτική, τότε μπορεί και να αρχίζαμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά.»
Πασχάλης Αραμπατζής: Ανεκτικότητα είναι να ζωγραφίζουμε με όλα τα χρώματα μιας παλέτας και να τα μπερδεύουμε μεταξύ τους με τόλμη!
«Ανεκτικότητα σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή και πρέπει να το σεβόμαστε. Ανεκτικότητα είναι να αποδεχόμαστε τις ιδέες των άλλων, οι οποίοι μπορούν να εκφράζονται ΕΛΕΥΘΕΡΑ και χωρίς φόβο, να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, να αγαπάμε και να δεχόμαστε τους άλλους, αφού μάθουμε πρώτα να αγαπάμε και να δεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ανεκτικότητα σημαίνει να μη φοβόμαστε το οτιδήποτε διαφέρει από εμάς, αλλά να το αγκαλιάζουμε. Με άλλα λόγια, ανεκτικότητα είναι να ζωγραφίζουμε με όλα τα χρώματα μιας παλέτας και να τα μπερδεύουμε μεταξύ τους με τόλμη!»
Νίκος Βόσσος: Μαθαίνω να αποδέχομαι και να σέβομαι τους άλλους σημαίνει σέβομαι και αποδέχομαι τον ίδιο μου τον εαυτό.
«Αν στη ζωή μας καταφέρουμε να αποδεχτούμε και να σεβαστούμε την ιδιαιτερότητα και τη διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας, ίσως κάνουμε το πρώτο βήμα για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τη δική μας ιδιαιτερότητα, τη δική μας μοναδικότητα. Όλοι μας αποτελούμε μοναδικές αυτόφωτες προσωπικότητες με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, τα οποία ωστόσο απαρτίζουν την ολότητα αλλά και την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Μαθαίνω να αποδέχομαι και να σέβομαι τους άλλους σημαίνει σέβομαι και αποδέχομαι τον ίδιο μου τον εαυτό.»
Αρσένιος Γαβριηλίδης: Δεν είμαι εσύ, οπότε είναι λογικό να διαφέρω από σένα.
«Διαφέρω από σένα; Μα δεν είμαι εσύ, οπότε είναι λογικό να διαφέρω από σένα. Αποδέξου πως εσύ διαφέρεις από μένα και πως εγώ διαφέρω από σένα και τότε δε θα χρειάζεται να ανέχεσαι τίποτα πάνω μου. Θα συμβιώνουμε και θα συνυπάρχουμε παρέα. Τέλειο;»
Δημήτρης Δάγκαλης: Αν ανεχτείς τα μάτια μου για πέντε ακόμα βήματα, θα’χουμε γνωριστεί λίγο, τόσο όσο, ελάχιστα…
«Περπατάμε αντικριστά, περίπου δέκα βήματα μας χωρίζουν. Τώρα εννιά, τυχαία σηκώνω το βλέμμα μου. Οκτώ, κοιτάς κι εσύ. Επτά, έξι, τα μάτια μου κουρασμένα, το αριστερό λίγο πιο κλειστό απ’το δεξί, από μικρός, δεν ξέρω γιατί, τα μάτια σου ξεχασμένα βαμμένα από χτες, κατεβάζεις το βλέμμα, μη ρε…μη. Πέντε βήματα ακόμα. Αν ανεχτείς τα μάτια μου για πέντε ακόμα βήματα, αν καταφέρω να τα κρατήσω κι εγώ εκεί, για πέντε βήματα ακόμα…θα’χουμε γνωριστεί λίγο, τόσο όσο, ελάχιστα. Αλλά θα τα’χουμε καταφέρει. Θα’χουμε ανεχτεί ο ένας τον άλλο για πέντε δέκα βήματα, κι αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, είναι μια αρχή. Μια καλή αρχή. Ας ανεχτούμε ένα βλέμμα κατάματα για πέντε-δέκα βήματα, κι ύστερα καθένας τον δρόμο του…Πες μου τι είναι αυτό που δε θα μπορέσουμε ν’ανεχτούμε από δω και πέρα.»
Δήμητρα Ιόλη Εξάρχου: Αν όλα ήταν ίδια, ο κόσμος αυτός θα ήταν ένα μουντό ασπρόμαυρο τοπίο.
«Και τελικά, ποια θα ήταν η αξία αυτού του κόσμου αν όλα ήταν ίδια; Ίδιες φωνές, ίδια βλέμματα, ίδιες εικόνες, ίδιες ψυχές…Τίποτα να ανακαλύψεις. Καμία έκπληξη. Αν με ρωτάς, ο κόσμος αυτός θα ήταν ένα μουντό ασπρόμαυρο τοπίο. Ενώ τώρα; Αρκεί μια ματιά για χίλιες διαφορετικές εικόνες. Φως, θάλασσες, λουλούδια, τόσα συναισθήματα και τόσες διαφορετικές μυρωδιές! Ο ένας χορεύει στη μέση του δρόμου, τη στιγμή που ο άλλος κάθεται σε μια γωνιά με το βιβλίο του. Ένα ζευγάρι ταξιδεύει στον κόσμο, τρεις φίλοι με διαφορετικό χρώμα ζουν σαν οικογένεια. Κάθε γωνιά πάνω στη γη κρύβει μια μοναδική μουσική και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοναδική ιστορία. Έτσι έχει αξία! Κάθε μέρα να ζεις κάτι για πρώτη φορά! Να είναι όλα διαφορετικά κι όμως να τα ενώνει μια τόσο γλυκιά αρμονία! Ίσως γι’αυτό πρέπει να προστατεύουμε τη διαφορετικότητα. Γιατί τότε, το προηγούμενο μουντό τοπίο μετατρέπεται στην πιο πολύχρωμη και ζεστή ζωγραφιά! Και μπορώ μέσα στο πλήθος να σε αναγνωρίσω από την ξεχωριστή, μοναδική, διαφορετική χροιά της φωνής σου!»
Δημήτρης Ήλκος
Η ανοχή έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι κανένας δεν είναι τέλειος. Έχουμε ανάγκη τους άλλους, όπως έχουμε ανάγκη να συν-χωρούμε.
Κική Τσαλίκη: Είναι πλέον αναγκαίο να μάθουμε να κοιτάμε από μέσα προς τα έξω.
«Να έχουμε Ανεκτικότητα σημαίνει να ξέρουμε συνειδητά να Αποδεχόμαστε. Η αποδοχή συνεπάγεται σεβασμό και ο σεβασμός με τη σειρά του ξεκλειδώνει την αλήθεια που κρύβεται μέσα μας. Έννοιες, που όλες μαζί εμπεριέχονται, συγκροτούν και δομούν την ελευθερία. Είναι πραγματικά κρίμα σε μια κοινωνία πρακτικά ελεύθερη, η ελευθερία να εκλείπει κοινωνικά. Είναι πλέον αναγκαίο να μάθουμε να κοιτάμε από μέσα προς τα έξω, τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό μας, ώστε η κοινωνία να «καθαρίσει» από τη μόλυνση που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε.»
Η διασκευή της Μαριάννας Τόλη βραβεύθηκε το 2012 από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας ως η Καλύτερη Διασκευή Παιδικού Θεατρικού Έργου, για την ενίσχυση του παιδαγωγικού ρόλου του θεάτρου και την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης στα παιδιά. Μέσα από την παράσταση, τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν την άδικη συμπεριφορά απέναντι στον Μολυβένιο Στρατιώτη λόγω της διαφορετικότητάς του και να διαμορφώσουν την άποψή τους για παρόμοια κοινωνικά ζητήματα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Διασκευή – Σκηνοθεσία – Επιλογή μουσικής – Στίχοι: Μαριάννα Τόλη
Χορογραφίες: Αλέξανδρος Κουζίτσκιν
Ενορχήστρωση: Αλέκος Μπαζάνης
Μουσική διδασκαλία: Ανδρέας Κουτρόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς, Βαγγέλης Παπαντωνίου
Κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης, Γιάννης Κυρατζής
Ήχος: Βασίλης Ηλιάδης
Φωτογραφίες – Trailer: Studio 123 Photography (www.studio123.gr)
Σχεδιασμός αφίσας – εντύπου: Graphica
Επικοινωνία – Προβολή: Λία Κεσοπούλου
ΔΙΑΝΟΜΗ
Μολυβένιος Στρατιώτης: Αρσένιος Γαβριηλίδης
Χανς: Πασχάλης Αραμπατζής
Λίζα: Νόνικα Μαλκουτζή
Μπαλαρίνα: Κική Τσαλίκη
Μαύρη Μπαλαρίνα: Αντωνία Πιτουλίδου
Τζακ – Εργοστασιάρχης: Σωκράτης Μαϊδώνης
Ροκάς: Δημήτρης Ήλκος
Μητέρα – Μαριονέτα: Μαρία Elbrus
Στρατιώτες: Νίκος Βόσσος, Δημήτρης Δάγκαλης
Στρατιωτίνα: Δήμητρα-Ιόλη Εξάρχου
Στρατηγός: Στρατής Ανούδης
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χώρος: Θέατρο Αριστοτέλειον, Εθνικής Αμύνης 2, 546 21, Θεσσαλονίκη
Πρεμιέρα: Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 11:30 και επιλεγμένα Σάββατα για το κοινό | Καθημερινά για σχολεία κατόπιν συνεννόησης (τηλέφωνο επικοινωνίας: 2310 250 303)
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά (με διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό | 10€ ανέργων (απαραίτητη η επίδειξη κάρτας ανεργίας στο ταμείο) | 10€ οικογενειακό (4 άτομα και άνω)
Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr | 10€ κανονικό | 9€ οικογενειακό (4 άτομα και άνω)
Κρατήσεις θέσεων: 2310 262 051
Περισσότερα: www.aristoteleion.gr | www.facebook.com/theatroaristoteleion | Facebook event παράστασης www.facebook.com/events/1125456240938852
