Το έργο της Μαριτίνας Πάσσαρη «κομμώτριες/ η σιωπή δεν ταιριάζει στα κομμωτήρια» παρουσιάζεται στο θέατρο 104.
Η παράσταση λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα κομμωτήριο στο κέντρο της πόλης. Το κομμωτήριο βρίσκεται ανάμεσα σε ένα μαγαζί με κινητά, κι ένα γυμναστήριο. Οι δύο κομμώτριες η Αλίνα, ένα χαρούμενο καθημερινό κορίτσι (η νεότερη) και η Μαίρη (η περισσότερο έμπειρη), που είναι πιο απομονωμένη και δεν θέλει να συναναστρέφεται κανέναν. Ένα πρωί στο κομμωτήριο πιάνει δουλειά ένα καινούριο κορίτσι πολύ όμορφο, η Μόνικα.Η τραγική της ιστορία και η παράξενη συμπεριφορά της φέρνει κοντά την Αλίνα και την Μαίρη, που δεν χάνουν ευκαιρία πριν, μετά, κατά τη διάρκεια της δουλειάς, να κουβεντιάζουν, να διηγούνται και να φτιάχνουν ιστορίες, προσπαθώντας να βρουν κοινά σημεία και διαφορές με την μικρή, παράξενη Μόνικα. Η Μαίρη την κατανοεί, η Αλίνα την βλέπει ανταγωνιστικά. Όσο οι δύο κομμώτριες μιλούν δημιουργούν ιστορίες για την Μόνικα. Έχουν αυτές οι ιστορίες σχέση με την πραγματικότητα η όλα είναι “συζητήσεις κομμωτηρίου”; Η Μόνικα δεν υποψιάζεται τίποτα, ούτε οι κομμώτριες αντιλαμβάνονται πως η παρουσία της τις οδηγεί σε δικές τους επιθυμίες. Μια μέρα η Μόνικα εξαφανίζεται από τη δουλειά. Η Μαίρη και η Αλίνα την αναζητούν και στο τέλος ανακαλύπτουν ότι η μικρή Μόνικα έχει μπλέξει.
Οι δύο κομμώτριες είναι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες πράγμα το οποίο τις οδηγεί πολλές φορές σε συγκρούσεις. Η χαρά διαδέχεται την λύπη. Οι ιστορίες που αφηγούνται οι πρωταγωνίστριες είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικές. Είναι καθημερινές ιστορίες που αφορούν όλους του ανθρώπους. Εκεί βρίσκεται και το νόημα του έργου. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιστορία. Έχει ζήσει κάτι που τον έχει σημαδέψει και τον έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα. Όσο πλούσιος η φτωχός κι αν είναι. Σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεται.
Το σκηνικό αναπαριστά ένα κομμωτήριο και καταφέρνει πολύ καλά να βάλει τον θεατή στο κλίμα. Εμπνέει μία μελαγχολία που είναι απαραίτητη για την υπόθεση του έργου.
Οι δύο πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να συναρπάσουν το κοινό. Είναι πολύ εκφραστικές, γεγονός που βοηθά πολύ το κοινό να εγκλιματιστεί . Παρόλο που δεν βλέπουμε τις ιστορίες να διαδραματίζονται πάνω στην σκηνή οι δύο ηθοποιοί με τις αφηγήσεις τους, κάνουν τον θεατή να νομίζει ότι τις βλέπει. Κατά την διάρκεια της παράστασης προβάλλονται φωτογραφίες σχετικές με τις ιστορίες που αφηγούνται οι δύο ηθοποιοί. Οι φωτογραφίες βοηθούν το κοινό να κατανοήσει τις ιστορίες και να μπει μέσα στο κλίμα.
Η Μαριτίνα Πάσσαρη που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί έχει “ταιριάξει” με την συμπρωταγωνίστριά της Αλεξάνδρα Χασάνι. Τα κουστούμια και τα σκηνικά της Κυριακής Τσίτσα και η μουσική του Στάθη Ιωάννου δημιουργούν ένα όμορφο αποτέλεσμα.
